မှတ်ဥာဏ်ကောင်းလှသောမင်းသိင်္ခ၏စာဖတ်နည်း

၁၉၉၆ ခုနှစ်ခန့်ကဖြစ်ပါသည်။
စာရေးဆရာကြီး မောင်သာရသည်
ထိုစဉ်က ညညဆိုလျှင် သု၀ဏ္ဏရှိ
အဘမင်းသိင်္ခ၏ အိမ်မှာ လာပြီး အိပ်လေ့ရှိသည်။
အဲဒီတုန်းက ည ၈ နာရီလောက်ဆိုလျှင်
အဘက ၀တ္ထုတစ်ပုဒ်ကို ပြောပြလေ့ရှိရာ ... .. .
----------------------------
တစ်နေ့တွင်
အဘမင်းသိင်္ခနှင့် ကျွန်ုပ်တို့သည်
ပန်းဆိုးတန်းရှိ မနောမယဂျာနယ်တိုက်သို့ ရောက်ရှိနေကြလေသည်။

အဘက ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်း၏
စာအုပ်အဟောင်းတစ်အုပ်ကို သွားရှာခိုင်းသည်။

ထိုစဉ်က ပန်းဆိုးတန်းလမ်း အလယ်ဘလောက်တွင်
စာအုပ်အဟောင်းတန်းကြီးက မျက်စိတစ်ဆုံး
ရှိနေလေသည်။
စာအုပ်စျေးတွေကလည်း ကောင်းလိုက်သမှ
မိုးသို့ပျံနေတော့သည်။

အဘရှာခိုင်းလိုက်သောစာအုပ်က
အတော်ရှားရှားပါးပါးစာအုပ် ...၊
အတော့်ကို ခြေညောင်းချွေးပျံအောင် လိုက်ရှာရသည်။
တွေ့ပြန်တော့ စျေးက မိုးထိုးနေလေသည်။

ပုံမှန်စာအုပ်အသစ်တစ်အုပ်က ၃၀၀ ကျပ်ခန့်သာ
ရှိနေသောခေတ်တွင် ထိုစာအုပ်ဟောင်းက
၃၀၀၀ က်ပ္တဲ့ ...။

မတတ်နိုင် ...၊
အဘ အလွန်အရေးတကြီးလိုအပ်လွန်း၍သာ
အသည်းအသန် ရှာခိုင်းခြင်းဖြစ်မည်။
သို့ကြောင့် နှမျောတောတောဖြင့်ပင်
မျက်စိစုံမှိတ်၍ ထိုစာအုပ်ဟောင်းကို ၀ယ်ခဲ့ရလေသည်။

ပန်းဆိုးတန်းရှိ မနောမယတိုက်ကိုပြန်ရောက်တော့
အဘက စာပေမိတ်ဆွေတွေနှင့် စကားပြောနေကြသည်မှာ
တသောသော ...။

လူကြီးတွေ၏စကားဝိုင်းကြားမှာပင် ၀င်၍
ကျွန်ုပ်က ရှားရှားပါးပါး ခက်ခက်ခဲခဲ ရှာလာခဲ့ရသော
ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်း၏ စာအုပ်အဟောင်းကို ပြလိုက်သည်။

အဘက တစ်ချက်မျှ လှမ်းကြည့်ရုံသာကြည့်ပြီး

'' အဲဒီစာအုပ်ရဲ့ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို လှန်လိုက်ကွာ ..."
ဟုပြောသဖြင့် ကျွန်ုပ်လည်း ထိုစာမျက်နှာကို လှန်လိုက်ရလေသည်။
အဘက -

'' ဤလောက၌ နက်နက်နောနောဒုက္ခကို ခံစားဖူးသူသာလျှင်
နက်နက်နောနောသုခကို ခံစားရနိုင်ပေလိမ့်မည် ..."
ဟုအဓိပ္ပါယ်ရသော စာတစ်ကြောင်းကို ပါးစပ်မှ ရွတ်ချလိုက်လေသည်။
ပြီးတော့ ...

'' အဲဒီအတိုင်း ဟုတ်ရဲ့လား ..."
ဟု မေးသည်။ ကျွန်ုပ်က တအံ့တသြဖြင့် -

'' ဟုတ်တယ်အဘ ...၊ အဲဒီအတိုင်းပါပဲ ..."
ဟု ပြန်ဖြေလိုက်လျှင် အဘက -

'' အေးအေး ....၊ ရပြီ။
အဲဒါလေး အမှတ်မှားနေမှာစိုးလို့၊ 
အဲဒါလေး သေချာချင်လို့ စာအုပ်ရှာခိုင်းလိုက်တာပါ။
ရပြီ ...ရပြီ ..." ဟုပြောကာ မိတ်ဆွေများနှင့်
စကားဝိုင်းကို ပြန်ဆက်လေနေလေတော့သည်။
ရှာခိုင်းလိုက်သော စာအုပ်ကိုမူ လက်ဖျားနှင့်ပင်
တို့ကြည့်မသွားခဲ့ပါတော့ချေ။ ကျွန်ုပ်မှာဖြင့်
ရှာလိုက်ရသည်မှာ ခြေတိုမတတ် ...။

တကယ်တမ်းမှာတော့ဖြင့် အဘသည်
ထိုစာအုပ်ကို ပြန်ဖတ်လို၍ ရှာခိုင်းခြင်းမဟုတ်မူဘဲ
သူ၏စာမူတစ်ခုထဲတွင်
အထက်ပါစာပိုဒ်လေးကို ကိုးကားထည့်ရေးလိုသောကြောင့်သာ
သေချာတိကျ သိရအောင်
ရှာခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ပြီးတော့ ... သူ ငယ်စဉ်က ဖတ်ထားခဲ့သော
ထိုစာသားတွေကိုလည်း သူက ဒိုးဒိုးဒေါက်ဒေါက် အလွတ်ရနေသည်။ အံ့သြဖွယ်ကောင်းလှပါသော
မှတ်ဥာဏ်ပါတည်း ...။

ထိုသို့လျှင် အဘသည်
သူငယ်စဉ်က ဖတ်ရှုမှတ်သားခဲ့သော စာများကို
အလျှဉ်းသင့်တိုင်း နှုတ်တိုက်ရွတ်ပြလေ့ရှိသည်ကို
ကျွန်ုပ် မကြာမကြာ ကြုံဖူးလေသည်။

ကမ္ဘာကျော်ကဗျာစာဆိုကြီး အိုမာခယမ်၏
အချစ်ရယ် ဝိုင်တစ်ခွက်ရယ် ပေါင်မုန့်တစ်လုံးရယ်
ဟူသောကဗျာကို အင်္ဂလိပ်လို  အလွတ်ရွတ်ပြဖူးသည်။
ဆရာတော်ခင်ကြီးဖျော်၏ အင်္ဂဝိဇ္ဇာဋီကာကြီးအဖုံးနှင့် အတွင်းမှ စာပိုဒ်များကို အလွတ်ရွတ်ပြလေ့ရှိသည်။

ဆရာကြီးတင့်တယ်၏ ကမ္မဖလ၀တ္ထု၊ ဆရာကြီးပီမိုးနင်း၏
နေရီရီ၀တ္ထု၊ ဆရာကြီး သခင်ဘသောင်း၏ ပန်းသာမစာဥ၀တ္ထု၊
ဆရာကြီးပါရဂူ၏ သိဒ္ဓတ္ထ၀တ္ထုများကို အခန်းစဉ်အလိုက်
အသံနေအသံထားနှင့် ပြန်ပြောပြသည်များကို
ကျွန်ုပ်တို့ ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ဖြင့် တမေ့တမောကြီး
နားထောင်ခဲ့ကြရဖူးလေသည်။

--------------------------------------
(#မှတ်ချက်။   ။ ၁၉၉၆ ခုနှစ်ခန့်ကဖြစ်ပါသည်။
စာရေးဆရာကြီး မောင်သာရသည်
ထိုစဉ်က ညညဆိုလျှင် သု၀ဏ္ဏရှိ
အဘမင်းသိင်္ခ၏ အိမ်မှာ လာပြီး အိပ်လေ့ရှိသည်။
အဲဒီတုန်းက ည ၈ နာရီလောက်ဆိုလျှင်
အဘက ၀တ္ထုတစ်ပုဒ်ကို ပြောပြလေ့ရှိရာ
ကျွန်ုပ်တို့ကလေးများက အဘ၏ရှေ့တွင်
ထိုင်၍လည်းကောင်း၊ ရပ်၍လည်းကောင်း၊ တုံးလုံးလှဲ၍လည်းကောင်း
အဘပြောပြသမျှကို ဇာတ်ပွဲကြည့်သည့်ပမာ နားထောင်ကြရင်း
တဝါးဝါးတဟားဟား ရယ်လိုက်၊ တောက်ခေါက်လိုက်၊
လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးလိုက်ဖြင့် ရှိခဲ့ကြဖူးပါသည်။
နေရီရီတို့၊ သိဒ္ဓတ္ထတို့၊ ကမ္မဖလတို့ဆိုသည့် ၀တ္ထုတွေက
တစ်ညတည်းနှင့်မပြီး ....၊ လေးငါးခြောက်ည တစ်ပတ် ပြောယူရလေသည်။

အဲဒီမှာ ဆရာကြီးမောင်သာရကလည်း
ည ၈ နာရီခန့်ဆိုလျှင်
လေးဘီးကားလေးတစ်စီးဖြင့် ရောက်လာတတ်ပြီး
ကျွန်ုပ်တို့ကလေးများနှင့်အတူ ဝိုင်း၍ထိုင်ကာ
အဘပြောပြသော ၀တ္ထုဇာတ်လမ်းကို နားထောင်လေတော့သည်။

နောက်နေ့မနက်ကျတော့
အပြင်သို့သွားခါနီးမှာ ဆရာကြီးမောင်သာရက -
''ဖိုးအောင်ထွန်းရေ ... ညက ၀တ္ထုကို မပြောနှင့်နဲ့ဦးနော် ...၊
ကိုယ်ပြန်လာမှပြော ..." ဟု
သူ့အသံသြသြကြီးနှင့် မှာလေတော့ရာ အဘက -

'' မဟုတ်တာပဲဆရာကြီးရယ် ...၊ ကျွန်တော်က
ကလေးတွေကို ပြောပြတာပါ။ အဲဒီစာအုပ်တွေက ဆရာ ဖတ်ဖူးပြီးသားတွေပါ ..."
ဟု အားတောင့်အားနာနှင့် ပြန်ပြောလေသည်။
ထိုအခါ ဆရာကြီးမောင်သာရ ပြန်ပြောလိုက်သည့် စကားမှာ -

'' ဖတ်ဖူးတာကတော့ ပြောမနေနဲ့ ဖိုးအောင်ထွန်းရေ ....၊
ဟိုဘက်တောင်လွန်နေဦးမယ်၊ ဒါပေမဲ့ ၀တ္ထုစာအုပ်တွေထဲမှာက
ကိုရင်ပြန်ပြောပြသလို ခြေဟန်လက်ဟန်တွေ
အသံနေအသံထားတွေ မပါဘူးလေဟာ၊ ကိုရင်ပြန်ပြောပြတော့
အဲဒါတွေက အရသာရှိနေတာဟ ..." ဟု ဖြစ်လေတော့သည်။
ဆရာကြီးမောင်သာရလို ဆရာရင့်မာကြီးတစ်ဦးက
အဘမင်းသိင်္ခ ပြန်ပြောသော ၀တ္ထုတွေကိ်ု
ကလေးတစ်ယောက်ပမာ ပူပူဆာဆာနှင့် နားထောင်ခဲ့ဖူးသည်ဆိုခြင်းကလည်း
အမှတ်တရကလေး တစ်ခုပါပေ ...။)

------------------------------------------------

တစ်ခါက မြေနီကုန်းက အရက်ဆိုင်အနီးမှာ
တုန်ချိချိအဘိုးကြီးတစ်ဦးနှင့်သူနှင့် မတော်တဆ စကားများကြသည်။
စကားများရင်း ထို တုန်ချိချိအဘိုးကြီးမှာ စာရေးဆရာကြီး တင့်တယ်ဖြစ်ကြောင်း သူသိသွားတော့ ပျာပျာသလဲဖြင့်

'' ကျွန် ... ကျွန်တော်က ဆရာ့ ပရိသတ်တစ်ဦးပါ ..." ဟု
တောင်းပန်လေတော့သည်။ အစက သူသည်
ထိုအဖိုးကြီးကို အပေါ်မှစီး၍ နင်ပဲငဆ ပြောနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ယခုတော့ အဘိုးကြီးက ခနဲ့ပြုံးပြုံး၍ -

'' ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပါပြီကွာ ...၊ စာရေးဆရာနဲ့တွေ့ရင်
ကျွန်တော်ကဖြင့် ကျွန်မကဖြင့် ဆရာ့ပရိသတ်ပါ ...
လို့ ပြောတတ်သူတွေချည်းပါပဲ ....။ ဒါမျိုး လာမရွှီးနဲ့ ...၊
အံတိုနေပြီကောင်လေးရေ ... " ဟုပြောပြောဆိုဆိုပင်
ဆရာတင့်တယ်ဆိုသော တုန်ချိချိအဘိုးအိုက
သူ၏ပါးစပ်ကိုဟ၍ အံသွားများကို လက်ညှိုးဖြင့်
ထိုးပြလေသည်။

ထိုအခါ အဘက -

'' ဆရာရေးတဲ့ ကမ္မဖလ ကို ကျွန်တော် အခန်းစဉ်အလိုက်
အလွတ်ရတယ်။ အချို့နေရာတွေမှာ လုံးစေ့ပတ်စေ့
သည်၏မလွဲ ရွတ်ပြနိုင်တယ် ... " ဟု ပြောလိုက်ပြန်လျှင်
ဆရာကြီးတင့်တယ်က အတန်ငယ် စဉ်းစားနေပြီးနောက် ...

'' အေးဟုတ်တယ်ကွ ....၊ ကမ္မဖလ ... ငါရေးခဲ့ဖူးတယ် ... "
ဟု ပြန်ပြောသည်။ ထိုသောအခါ အဘက ကမ္မဖလ၀တ္ထုအစပိုင်းကို
ပြောပြလိုက်သည်။

'' အေး .. .အေး ...၊ သူဌေးကြီးဦးနကီး ...၊ ဟုတ်တယ်ကွ ...၊ အင်း ... ဟုတ်ပါ့ဟုတ်ပါ့ ....၊ ဆက်ပြောစမ်းပါဦးကွ ..."

အဘလည်း ကမ္မဖလ၀တ္ထုကို အခန်းစဉ်အလိုက် ဆက်ပြောသည်။
တုန်ချိတုန်ချိအဘိုးအို ဆရာကြီးတင့်တယ်က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် နားထောင်ရင်း -
'' ဆက်ပြောပါဦးကွ၊ ဆက်ပြောပါဦးကွ ..." ဟု ထောက်ပေးလိုက်သည်မှာ မြေနီကုန်း အရက်ဆိုင်ကလေးဘေးက
ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်အနီးတွင်
ကမ္မဖလကို ရေးခဲ့သောစာရေးဆရာကြီးနှင့်  ကမ္မဖလကို အလွတ်ရနေသော လူရွယ်တစ်ဦးတို့သည် ကမ္မဖလကို
ဇာတ်ကြောင်းပြန်ရင်း မိုးကြီးချုပ်ခဲ့ကြရဖူးပါလေသည်။

-----     --------------     -------

၁၉၈၈ အရေးတော်ပုံပြီးနောက် အဘသည်
အင်းစိန်တောရသို့ ဒုတိယအခေါက်
ရောက်ရပြန်လေသည်။ ထိုသောအခါတွင်လည်း
အဘပြောပြသော သိဒ္ဓတ္ထ၀တ္ထု၊ နေရီရီ၀တ္ထု၊ အိုမာခယမ်၏
အင်္ဂလိပ်ဗားရှင်းကဗျာစုများကို တမေ့တမောနားထောင်ခဲ့ကြရဖူးသူ
နိုင်ကျဉ်းများ ယခုတိုင် သက်ရှိထင်ရှား ရှိနေကြပါသေးသည်။

အဘမင်းသိင်္ခ၏ မှတ်ဥာဏ်က ထိုသို့လျှင်
အံ့အားသင့်ဖွယ်ရာ ...၊ အဘ၏ မှတ်ဥာဏ်သည်
အဘယ်ကြောင့် ထိုသို့ ကောင်းနေရပါလေသနည်း။
တစ်ခါတွင်မတော့ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ပြီး အဘက
သူ မှတ်ဥာဏ်ကောင်းရပုံ အကြောင်းရင်းကို
ဤသို့ ပြောပြခဲ့လေသည်။

(အခြားအလုပ်လေးရှိသးလို့ ခဏရပ်လိုက်ပါဦးမယ်ဗျာ ...ညနေ ဆက်ရေးပါမယ်ဗျာ ...)

'' ဒီလိုကွ ...တကယ်တော့ ငါက ထူးပြီး
မှတ်ဥာဏ်ကောင်းနေတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ အားလုံးဟာ
မှတ်ဥာဏ်အရာမှာ မတိမ်းမယိမ်းတွေ ရှိကြမှာပါပဲ ...၊
ငါ တချို့စာတွေကို အလွတ်လိုလို ရနေတယ်ဆိုတာ
ငါ့ရဲ့ငယ်ဘ၀က ဆင်းရဲခဲ့လွန်းလို့ကွ ..."

''ဗျာ ... ဆင်းရဲလို့ မှတ်ဥာဏ်ကောင်းတာ ..."

'' ဒီလိုလေကွာ ...၊ ဆင်းရဲတော့
စာအုပ်တွေဘာတွေ ၀ယ်မဖတ်နိုင်ဘူးပေါ့ကွာ၊
အဲဒီတော့ သူငယ်ချင်းတွေမှာရှိတဲ့ စာအုပ်ကလေးတွေကို
ငှားဖတ်ရတာပေါ့ ...၊
စာအုပ်ငှားဖတ်ရတာကလည်း တစ်ခါတလေ
မျက်နှာအငယ်ရသားကလားကွ ...။
သူငယ်ချင်းတွေက ဘာမှ မပြောရင်တောင်
သူ့မိန်းမတို့၊ သူ့ကြီးဒေါ်တို့ဆိုတာမျိုးတွေက
စာအုပ်ငှားပြီးရင် မှတ်မှတ်ရရ ပြန်ပေးနော်တို့၊
ရိုရိုသေသေကိုင်တို့၊
ပြီးမှ ရွှေပျောက်သလိုလို ရူးသလိုလို မလုပ်နဲ့တို့ ...၊
ဘယ်နေ့ပြန်ပေးမှာလဲတို့ ...၊ ဖတ်ချင် ၀ယ်ဖတ်ပါလားတို့ ...၊
စသဖြင့် မျက်နှာငယ်ရတယ် သိမ်ငယ်ရတယ်ပေါ့ကွာ ...။
တစ်ခါတလေများ ဖတ်ရတာနဲ့တောင် မကာမိလောက်အောင်
အပြောအဆိုခံရတာမျိုးကွ ...၊

အဲဒီတော့ ငါ့ဘ၀က
ဒီစာအုပ်ကလေးကို တစ်ခါဖတ်ခွင့်ရဖို့အရေးတောင်
မနည်းကြီး ကြိုးစားရတာ၊ ဒီစာအုပ်ကို နောက်တစ်ခါ
ထပ်ပြီးဖတ်ခွင့်ရဖို့ဆိုတာက
ငါ့ဘ၀မှာ မသေချာဘူးလေကွာ ...၊

အဲဒီတော့ စာတစ်အုပ် ဖတ်ခွင့်ကြုံပြီဆိုတာနဲ့
ဘယ်လိုဖတ်ရသလဲဆိုတော့ ...

နံပါတ်တစ် - စာတစ်အုပ်ကို
သူလိုကိုယ်လိုပဲ အစအဆုံး ဖတ်လိုက်တယ်။

နံပါတ်နှစ် - အဲဒီစာအုပ်ထဲက
ကိုယ်ကြိုက်တဲ့အခန်းတွေ
အထူးပြု မှတ်သားရမယ့်အခန်းတွေကိုရွေးပြီး
ဒုတိယအခေါက် ပြန်ဖတ်တယ်။
(အဲဒီ အကြောင်းအရာတွေဟာ
ခေါင်းထဲ ရင်ထဲကို ပိုရောက်သွားပြီး
ပိုမှတ်မိသွားတာပေါ့)

နံပါတ်သုံး - ကိုယ်ကြိုက်တဲ့အထဲ၊
အထူးပြု မှတ်သားရမယ့်အထဲကမှ
ဒိုးဒိုးဒေါက်ဒေါက် နှုတ်တက်ရသင့်တဲ့စာမျိုးတွေကျတော့
ကျောင်းသား စာကျက်သလိုကိုပဲ ကျက်ပစ်လိုက်တယ် ...

အဲဒီတော့ ငါ့အနေနဲ့
ငါဖတ်ဖူးတဲ့စာအုပ်သာဖြစ်လို့ကတော့
အဲဒီစာအုပ်ထဲက အကြောင်းအရာတွေကို
အများသူငါမှတ်မိသလို မှတ်မိနေတဲ့အပြင်
ထူးထူးခြားခြားအခန်းတွေကို
ပိုပြီးအသေးစိပ် မှတ်မိနေတယ်။
လိုအပ်လာရင်
အချို့စာပိုဒ်တွေဆို
သည်၏မလွဲတောင် ပြန်ရွတ်ပြနိုင်တယ် ...။

ငါမှတ်ဥာဏ်ကောင်းတယ်ဆိုတာ
အဲဒီလိုပါကွာ ...၊ သူသူငါငါမှာရှိနေတဲ့ မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာ
ငါ့ရဲ့ ဇွဲ ငါ့ရဲ့လုံ့လ၊ ငါ့ရဲ့ ဝီရိယ ပေါင်းထည့်လိုက်တာပါ ..."

အဘထံမှ ရလိုက်သောနည်းကလေးက
အထူးမှတ်သားဖွယ် ကောင်းလှပါသည်။ တန်ဖိုးကြီးလှပါတော့သည်။
အဘလောက် ဝီရိယ မစိုက်ထုတ်နိုင်စေကာမူ
စာဖတ်လေတိုင်း အဘ၏စကားကို ကြားယောင်မိကာ
အကျိုးထူးစေခဲ့သည်ကတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။

--------     ----------------     ---------

ပြီးတော့ ... ရေးလက်စမို့ ဆက်ရေးလိုက်ပါဦးမည်။

'' အရမ်းခက်တဲ့စာတွေ၊
ကျက်ရခက်တဲ့စာတွေ၊ စာအရှည်ကြီးတွေဆိုရင်
ကျက်မနေနဲ့ ပုတီးစိပ်ပစ်လိုက်ကွ ...." တဲ့ ....၊
အဘ ပြောဖူးပါသေးသည်။

''ခင်ဗျာ ... စာကျက်ရခက်နေရင် ပုတီးစိပ်ရမယ် ...."

'' ဒီလိုကွ ... မင်းတို့ငါတို့
မြန်မာစာလည်းမဟုတ်၊ ကိုယ်လည်း လုံးစေ့ပတ်စေ့
နားမလည်တဲ့ ပါဠိစာတွေ၊ ဂါထာမန္တာန်တွေကို ဂျောင်းဂျောင်းပြေး
ရနေတာတွေ ရှိကြတယ်။ အချို့ ဘုရားရှိခိုးစာတွေ၊ ၈ါထာတော်ကြီးတွေ
ပရိတ်တော်ကြီးတွေဆိုရင် အရှည်ကြီးတွေကွ၊
ကျောင်းသား စာကျက်သလိုသာ ကျက်ရမယ်ဆိုရင်
ထိုင်ငိုချင်စိတ်ပေါက်သွားမယ်။
ဒါပေမယ့် နေ့နေ့ညည မကြာမကြာဆိုသလို
ရွတ်ပါဖတ်ပါများလာတော့
ကိုယ်တောင် ရမှန်းမသိဘဲ သည်၏မလွဲ
ရသွားတာလေကွာ ....၊
အဲဒီတော့ ...
စာအရှည်ကြီးတွေ ကျက်ရမှတ်ရမှာမျိုး
ကြုံလာရင် ....
ငါ ဒီစာကိုတော့ဖြင့် ရအောင်ကျက်လိုက်မယ်ဆိုပြီး
ကျက်တာထက်
၁၀၈ လုံးပုတီးနဲ့
၁၀၈ ခေါက်သာ ရွတ်ပစ်လိုက်စမ်းပါကွာ ...၊
ရမှန်းတောင်မသိလိုက်ဘဲနဲ့ ရနေတာကို
တွေ့ရပါလိမ့်မယ်တဲ့ဗျား ..."

ဤသည်မှာလည်း အဘမင်းသိင်္ခ ပြောပြသွားခဲ့ဖူးသော
စာကျက်နည်းကလေးတစ်ခု ဖြစ်ပါတော့သည်။
မိမိတို့ အခြေအနေနှင့် ဆက်စပ်ပေါင်းကူး အသုံးချလျက်
အသုံးတည့်တော်မူကြပါစေကုန်သတည်း။    ။

သဗ္ဗေဓမ္မာ
ဇင်ယော်နီ
၂၀၁၉ စက်တင်ဘာ ၇