သူတို႔ဓေလ့နဲ႔ သူတုိ႔စရိုက္

ဒီေန႔ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ေတြးျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ။ ေအာ္..ဘာလုိလုိနဲ႔ ကၽြန္းေပၚေရာက္တာ ၂ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါလားလုိ႔။ ဒီမေရာက္ခင္ လာဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းကေတာ့ ျမန္မာစာေရးဆရာအမ်ားစု ေရးၾကတဲ့ စကၤာပူရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ စာအုပ္ေတြ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေဇၾကီးလည္း စကၤာပူအိပ္မက္ေတြ အေတာ္မက္ခဲ့ရတာကလား။ အလုပ္ၾကိဳးစားၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြ၊ စာအရမ္းဖတ္ၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြ နဲ႔ ၾကံဳရဆံုရေတာ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ စစေရာက္ခ်င္းကို အလုပ္သိပ္ၾကိဳးစားတဲ့ ကၽြန္းသားမ်ားကို ေတြ႕ရပါျပီေကာဗ်ာ။ MRT station ထဲမွာ formal suit ကို အက်အန၀တ္ျပီး လက္ေတာ့အိတ္ကို တဖက္ဆြဲလို႔ တဖက္ကလည္း iphone ကို အဆက္မျပတ္ေျပာျပီး အခ်ိန္တစကၠန္႔ ေနာက္က်သြားရင္ျဖင့္ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ဆံုးရံႈးသြားမေလာက္ လူေတြကို တြန္းထိုးျပီးေျပးသြားေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေပါ့။ အဲ...ရံုးကိုေရာက္သြားရင္ေတာ့ အလုပ္ကို အဲဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔မ်ား သိပ္ျပီးၾကိဳးစားပန္းစားလုပ္သလားေတာ့ ေမးနဲ႔ေတာ့ဗ်ဴိ႕။ ကၽြန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့လုိပဲ အလုပ္ေနၾကေသာ တျခားျမန္မာ ဘေလာ့ဂါမ်ားကိုသာလက္တို႕ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ကုိ္ယ္တိုင္လည္း စာဖတ္၀ါသနာပါသမို႔ စာသိပ္ဖတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္းသားမ်ားကိုေတာ့ ေလးစားရင္းစြဲရွိေသးတာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရြျပည္ၾကီးက (ကိုပီတာစကား ခဏငွားသံုးပါသည္) အထင္ကရစာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦးကလည္း ေရးဖူးတာကိုး ကၽြန္းသားမ်ား စာသိပ္ဖတ္ၾကလို႔ ရထားေပၚ ဘစ္ကားေပၚေတြမွာ စာအုပ္ကုိယ္စီနဲ႔ ဆိုပဲ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ေရာင္းရင္းမ်ားလည္းသိတဲ့အတုိင္း စာဖတ္မဖတ္ေတာ့မသိဘူး PSP တို႔ iphone, ipad တုိ႔နဲ႔ ကမၻာ ဂိမ္းျပိဳင္ပြဲသာက်င္းပေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္းသားတုိ႔ရဲ႕ ဂိမ္းအရည္အေသြးကေတာ့ ထိပ္တန္းအဆင့္ထဲပါမယ္ထင္သဗ်။ ကဲပါ ကဲပါ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေဇၾကီးလည္း တကူးတက ပုိစ့္တင္ျပီး အတင္းေျပာသလုိျဖစ္ေနပါျပီ ဆိုလိုရင္းကို ဆက္ၾကတာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့ အယူအဆေလးကေတာ့ အခုနည္းပညာေပါက္ကြဲမႈ႕ၾကီး ဆုိၾကတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ information ဆိုတာ အဓိက ကိုင္ဆြဲရတဲ့လက္နက္တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္မယ့္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို အဲဒီလက္နက္ကို ကိုင္စြဲျပီးခ်ီတက္ရတာပါပဲ။ လက္နက္အားေကာင္းရင္ ပိုခရီးေရာက္ေပမယ့္ လက္နက္အားနည္းရင္လည္း အထိနာတတ္တာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီက လူငယ္ေလးေတြ ဒီလိုေရေျမျခားကို စြန္႔စားျပီး အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ဖုိ႔အတြက္ မနည္းလွတဲ့ ေငြေၾကးေတြကို ပထမဆံုး စျပီးရင္းႏွီးရတာပါ။ လုိအပ္တဲ့ အရည္အေသြးပိုင္းကိုလည္း ကိုယ့္နယ္ပယ္အေလွ်ာက္ ျဖည့္ဆည္းရတာပါပဲ။ ဘ၀ရဲ႕ စစ္ေျမျပင္ကို ထြက္မဲ့တပ္သားသစ္ေလးေတြပါပဲ။ သူတို႔အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သတင္းအခ်က္လက္ေတြလိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူတုိ႔အတြက္ဘာေတြလုိအပ္မလဲ ဘာေတြၾကိဳျပင္ဆင္ရမလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးသပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦးကေတာ့ ေရးဖူးပါတယ္။ ကၽြန္သားေတြကို ျမန္မာလူငယ္မ်ား အားက်အတုယူႏိုင္ေအာင္ ေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အႏွီစာေရးဆရာၾကီးမ်ားဟာ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ေဇၾကီး ခၽြင္းခ်က္မရွိလက္ခံပါတယ္။ သို႔ေပျငားလည္း ကၽြန္းေပၚက လက္ေတြ႕အေျခနဲ႔ ဓေလ့စရိုက္ေတြကိုေတာ့ ဒီမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတုိ႔နဲ႔ထိေတြဆက္ဆံျပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ ေရာင္းရင္း ဘေလာဂါၾကီးမ်ားေလာက္ မသိႏိုင္ပါဘူး။ တဆက္လည္း အလုပ္ကို ဖိစီးမႈ႕မ်ားစြာ၊ ျပႆနာမ်ားစြာနဲ႔ လံုးေထြးလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ၾကားက ကၽြန္းေပၚက သတင္းအခ်က္အလက္ မ်ားစြာကို ဘေလာ့မွတစ္ဆင့္ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနၾကေတာ့ ေရာင္းရင္း ဘေလာ့ဂါမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါတယ္။ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ခ်ည္းကပ္ေလ့လာတဲ့အခါ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြခ်ည္းပဲဖြဲ႕သီေနမယ္ဆိုရင္ သြားရည္က်စရာ ေဆာင္းပါးတစ္ခု စာစုတစ္ခု ျဖစ္လာရံုရလြဲျပီး ထူးျခားမႈ႕သိပ္ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ္တယ္ မင္းတုိ႔ကညံ့တယ္ မင္းတုိ႔သူတို႔ကို အတုယူရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံအခ်က္ၾကီးၾကီး လွပတဲ့ စာစုေတြနဲ႔ နည္းမ်ိဳးစံု တန္ဆာဆင္ျပီး ေရးဖြဲ႕ေနၾကရံုနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။ အေသးစိတ္ကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး အေျဖကို ထိထိေရာက္ခ်ျပႏိုင္တဲ့ စာစုမ်ိဳးေတြ ဘေလာ့ေတြမွာကလြဲလုိ႔ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ စာအုပ္ေတြမွာ အင္မတန္ရွားေနတယ္ထင္ပါတယ္။ စာေရးသူက စာဖတ္သူကို သူေျပာတာ အတင္းလက္ခံခိုင္းတဲ့ စာစုေတြကမ်ားေနပါတယ္။ စာဖတ္သူက အစဆြဲထုတ္ျပီး ျဖန္ထြက္ေတြးႏို္င္တဲ့ ပံုစံအားနည္းတယ္ထင္ပါတယ္။

  

      " ကၽြန္းသားေတြက ေငြေၾကးခ်မ္းသာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဆင္းရဲတယ္"

ဟုတ္ျပီ.... သူတုိ႔ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာၾကလဲ။ ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ၾကသလဲ။ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ေရာ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ခံယူၾကလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူတုိ႔ ေငြေတြ၀င္တာသိၾကတယ္။ သူတုိ႔ ဘာေတြျပန္သံုးရတယ္။ သူတုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ မသိဘူး။

"သူတုိ႔က အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ တတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မတတ္ဘူး"

ကၽြန္းေပၚမွာရွိေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ေပၚလီေက်ာင္းေတြဟာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြရဲ႕ ျပယုတ္မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီပညာေတြကို ကၽြန္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္ေျမာက္ျပီး၊ ႏိုင္ငံအတြက္ဘယ္ေလာက္အသံုးခ်ႏိုင္လဲဆိုတာက လုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္မဂၢဇင္းေတြက အျမဲလို ေရြးခ်ယ္ေနတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးက ပညာရွင္စာရင္းမွာ အာရွအေနနဲ႔ ကိုရီးယား၊ အိႏိၵယ၊ တရုတ္နဲ႔ ဂ်ပန္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ အလွည့္က်လုိ ပါ၀င္ေနေပမယ့္ ကၽြန္းသားေတြ မေတြ႕ရသေလာက္ျဖစ္ေနတာ သူတုိ႔အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ တကယ္တတ္တယ္ဆိုတာကို အဆင့္ျမင့္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လက္ခံရမွာလား။ ဒီလို အဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းေတြေရာ အဲဒီေက်ာင္းက ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းဆင္းေတြရွိရဲ႕သားနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက ပေရာဂ်က္ေတြမွာ ဥေရာပသား အျဖဴေတြ ဘာေၾကာင့္ဦးေဆာင္ေနရသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တတ္ေျမာက္နားလည္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ ကၽြန္းသားေတြရဲ႕ ပညာအရည္အေသြး ျခားနားခ်က္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိႏိုင္မလဲ။

ဒါကေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ျဖစ္တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ ပညာပိုင္းကိုပဲ အၾကမ္းဖ်င္း ခ်ိန္ထိုးၾကည့္တာပါ။

စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေရာ.........
ကၽြန္းသားေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို ေက်နပ္မႈ႕ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေရာဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။

ကၽြန္းသားေတြက သူတုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းမႈ႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးျပဳေနလဲ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူမႈ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာအေနနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေလ့လာသံုးသပ္မႈ႕ေလးတစ္ခုေျပာျပပါမယ္။ အိမ္ကေန နည္းနည္းအလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာေလာက္ကို ၁ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ေတြ႕သမွ်လူတုိင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို စာဖတ္ၾကည့့္ပါ။ မွတ္သားပါ။ ရယ္ေမာေနတဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ သံုမႈန္ေနတဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ျငင္ခုန္ေနတဲ့ လူက ဘယ္ႏွစ္ေယက္၊ တင္းမာခက္ထန္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ လည္း အဲလိုေလ့လာသံုးသပ္မႈ႕တစ္ခု လုပ္ၾကည့္ျပီး ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါ။

ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အရာ၀တၳဳေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြ အဆင့္ျမင့္ျပီး ေပါမ်ားဖူလံုေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္တာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရည္အေသြးကို အဆင့္ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရတာကေတာ့ အဆမ်ားစြာပိုခက္ပါတယ္။


ကၽြန္းေပၚမွာေတာ့ ဘဘၾကီး လီကြမ္ယု ရဲ႕ အကြပ္အညွပ္ေကာင္းမႈ႕ေၾကာင့္ ရုပ္ပို္င္းဆုိင္ရာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈ႕နဲ႔ ေနထိုင္မႈ႕အဆင္အတန္းေတြ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တုိးတက္လာေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ရင့္က်က္ျပည့္မီဖုိ႔ေတာ့ ဘၾကီးလီလည္း အားေလွ်ာ့ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္းသားေတြအေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း အမ်ားသူငွာကိုလည္းေကာင္း မေထမဲ့ျမင္ျပဳမူတာ၊ မရုမစိုက္တာဟာ အေလ့အထ တစ္ခုလိုလက္ခံလာပါျပီ။
ပံုေလးေတြကိုၾကည့္ပါဦး

                                          ထိုင္ခံုေနရာ ဦးထားတဲ့ အန္တီၾကီးေပါ့

ကၽြန္းေပၚက အထင္ကရ မီဒီယာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ channel 8 က ကားတစ္စီး စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္နားထားပံုပါ။

ဒါကလည္း စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္နားထားတဲ့ ကားပံုေတြ။ ကၽြန္းသားေတြက ရဲနဲ႔ ကင္မရာနဲ႔ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕မွ ဂရုမစိုက္ဘူး ဆိုၾကတယ္။

ေန႔လည္ခင္း စားေသာက္ဆိုင္မွာ လူျပည့္ၾကပ္ေနခ်ိန္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အိပ္ေနတဲ့ ကၽြန္းသူတစ္ေယာက္ေပါ့။

ဒီေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ဒီပိုစ့္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ အယူအဆေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။

Bigger ၾကိဳက္တဲ့ တကၠစီဆရာ

စင္ကာပူမွာေပါ႔ တကၠစီစီးဖူးတဲ့ လူတိုင္း စင္ကာပူ တကၠစီေတြ တကၠစီဆရာေတြနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ထူးျခားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိဖူးမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားၾကီေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အမွတ္ရေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု သတိရလို႔ ေျပာျပခ်င္တယ္။


(Photo - Mg Thant)

စင္ကာပူ တကၠစီေတြမွာ သူ႔ဓေလ့နဲ႔ သူရွိတယ္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ဆိုရင္ စင္ကာပူက တကၠစီေတြဟာ အေမာက္စိမ္းစိမ္းေလးေတြနဲ႔ Available ဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ား လမ္းေပၚမွာ သြားေနၾကတာ စင္ကာပူမွာ တကၠစီေတာ္ေတာ္ေပါျပီး လုိခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လမ္းေပၚထြက္တားလိုက္ရံုနဲ႔ ရတယ္လို႔ ထင္ရင္ မွားလိမ့္မယ္။ စင္ကာပူက တကၠစီေတြဟာ ပံုမွန္မွာသာ အခုလို လမ္းေပၚေရာက္ေနျပီး ဥပမာ မနက္ရံုးသြားခ်ိန္မွာ မိုးရြာလို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရထားနဲ႔ သြားဖို႔ ခက္ခဲေနရင္ လမ္းေပၚထြက္တားေတာင္ အေမာက္နီနီနဲ႔ Busy ျပေနတဲ့ တကၠစီေတြပဲ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ On Call လို႔ ေခၚတဲ့ သူတို႔ တကၠစီကုမၸဏီကို ဖုန္းေခၚျပီး ေအာ္ဒါလုပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ On Call ခေတာ့ ၂က်ပ္ခြဲကေန ၃က်ပ္ခြဲထိေတာ့ အပိုေပးလိုက္ရျပီးပဲ... ဒါမ်ိဳးကိုေစာင့္ေနၾကတာေပါ႔... ဒီလိုပဲ ည ၁၁နာရီ ၁၁နာရီခြဲေလာက္ အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္လည္း သူတို႔ေတြ လမ္းေပၚမွာ မရွိေလာက္ေအာင္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ညနက္ေရာက္သြားလို႔ တကၠစီ ရွားသြားတယ္ မထင္ပါနဲ႔ ည ၁၂နာရီေက်ာ္ရင္ေတာ့ တကၠစီေတြ ျပန္ျပီး လမ္းသလားေနတာေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စီးမိရင္ေတာ့ စီးမိသေလာက္ မီတာကုန္က်စရိတ္အျပင္ အပိုထပ္ေဆာင္း ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္း ညနက္ ေျပးဆြဲခအျဖစ္ ေပးရတာပဲ.. ဒါကေတာ့ တကၠစီေတြ လမ္းေပၚမွာလုပ္စားတတ္တဲ့ ဓေလ့ေပါ႔ေလ...

ေနာက္ထပ္ တကၠစီဆရာမ်ိဳးစံုရဲ႕ ဓေလ့ေတြလည္းရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စင္ကာပူက တကၠစီဆရာေတြက စိတ္ခ်ရပါတယ္။ ဥပမာ လမ္းေတြ ပတ္ေမာင္းတာမ်ိဳး လူကို အႏၲရယ္ျပဳတာမ်ိဳး ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းပါတယ္။ ပစၥည္းက်န္ခဲ့တာမ်ိဳးကေတာ့ ျပန္ရဖို႔ကေတာ့ ငါးဆယ္ ငါးဆယ္ေပါ႔... အဲ တကၠစီစီးၾကျပီး ဆိုရင္ တခါတေလ တစ္ေယာက္လည္း စီးျဖစ္ရင္ စီးျဖစ္မယ္။ အမ်ားနဲ႔လည္း စီးျဖစ္ရင္ စီးျဖစ္မယ္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း စီးမိတယ္ အခါမ်ိဳးဆိုရင္ တကၠစီဆရာေတြက အလႅာပ သလႅာပေတြ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ေတြကို ျမန္မာေတြမွန္း သိတာနဲ႔ အမ်ားအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနဲပက္သက္တာ ေမးၾကေျပာၾကတာမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းေျပာရင္း သူတို႔ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေ၀ဖန္တာမ်ိဳးက ရိုးေနတဲ့ ဇတ္လမ္းတပုဒ္လိုပါပဲ... အမ်ားဆံုး အေမးခံရတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္ေဆာင္ The Lady လို႔ သူတို႔ေခၚၾကတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္းေပါ႔။ တခါ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ အေမလာလည္ေတာ့ တကၠစီတခါစီးတိုင္း တကၠစီဆရာေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္းပဲေမးေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အေဖေတာင္ ၾသခ်သြားပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာေတာင္ အရင္က သူ႔နာမည္ကို ဒီေလာက္မၾကားရဘူးကိုး...

အဲဒီလိုေျပာလို႔ တကၠစီဆရာတိုင္း ေလၾကြယ္တယ္ မထင္ပါနဲ႔ အခ်ိဳ႕တကၠစီဆရာဆိုရင္ ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့ ေနရာ သူတို႔တန္းသိတယ္ဆိုရင္ တကၠစီေပၚကေန ဆင္းသာသြားမယ္ စကားတခြန္းမဟတာလဲ ၾကံဳဖူးတယ္။ ကဲလာပါျပီး... စင္ကာပူမွာ တကၠစီစီးတဲ့အခါ ကသိကေအာက္ အျဖစ္ဆံုး အေနအထားကေတာ့ တကၠစီဆရာက အဂ္လိပ္လို မေျပာတတ္တဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေျပာတဲ့ အဂ္လိပ္ကို သူတို႔ နားမလည္တဲ့အခါပါပဲ... တခါတေလမ်ား ကိုယ္တခြန္းေျပာ သူတို႔နားမလည္ သူတခြန္းေျပာ ကိုယ္ကနားမလည္နဲ႔ တလမ္းလံုးေတာင္ စကားမ်ားသြားရတယ္။ အဆံုးစြန္ဆံုး ကိုယ္ေျပာတာ သူနားမလည္လို႔ တကၠစီေပၚကေနေတာင္ ဆင္းသြားရတဲ့အခါရွိတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူတို႔ အဂ္လိပ္လို လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မေျပာႏိုင္ ကိုယ္ေျပာတာကို သူတို႔နားမလည္နိုင္တာကို သူတို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ သူတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္လည္းပါတယ္လို႔ မယူဆဘဲ သူတို႔ကပဲမွန္တယ္ သူေျပာတာ နားမလည္ရင္ ေဂ်ာင္း ကိုယ္ေျပာတာ သူနားမလည္ရင္ ကိုယ့္ကို ျပန္ေဟာက္တာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

လာပါျပီး.. နိဒန္းကို အရွည္ခ်ီျပီး ဇတ္လမ္းကို စမယ္... ကန္႔လန္႔ကာဖြင့္...

တရက္ကေပါ႔ ျမန္မာျပန္ကို အလည္ျပန္ျပီး ျပန္လာတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်န္ဂီေလဆိပ္မွာ သြားၾကိဳပါတယ္။ အျပန္ေတာ့ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ရထားမစီးေတာ့ဘဲ တကၠစီနဲ႔ ျပန္တာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ စင္ကာပူမွာ ရာသီဥတုကလည္ အရမ္းပူေနတဲ့အခ်ိန္... ေလဆိပ္မွာက်ေတာ့ တကၠစီငွားခ်င္တဲ့အခါ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ တန္းစီျပီးေတာ့ စီးရတာ... အလွည့္ေရာက္ေတာ့ တက္လိုက္ပါျပီး တကၠစီတစ္စီး တကၠစီေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္သြားမယ့္ေနရာကို ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တကၠစီဆရာမ်က္ႏွာကို္ အေနာက္ကေန အကဲခတ္လိုက္တယ္ သူေနရာကို သိလားေပါ႔... ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာက သိတယ္လည္း မဆို... မသိဘူးလည္း မဆိုဘဲ မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ သူေမာင္းတာ လမ္းမွားမွ ျပန္တည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုျပီး... ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ စကားေျပာေနလိုက္တယ္... ဒါနဲ႔ တကၠစီက အေ၀းေျပး လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ တစ္ခုခုခံစားလိုက္ရတယ္... အရမ္းပူတာပဲ... အျပင္က အရမ္းပူေနလို႔ ကားထဲက အဲကြန္းကပဲ မႏိုင္တာလားဆို... ကားဒက္စ္ဘုတ္ဆီကို ၾကည့္လိုက္တယ္... မဟုတ္ပါဘူး.. တကၠစီဆရာက အဲကြန္းကို ေလွ်ာ့ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္

Hi, can you please increase the aircon? we feel hot.

ဆိုျပီး တခါတည္း နားလည္ေအာင္ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသမားက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္၊ မၾကားတာဘဲလား ဆိုျပီး နည္းနည္း ထပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ကိုယ့္ကို ဘုျပန္ရႈိးတာ ေတြ႕လိုက္သည္။ ဟိုက္ အဲလိုခ်ည္းလားဆိုျပီး ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ျငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ မွန္းကိုမသိ... နားမလည္တာလား.. တမင္ မလုပ္ေပးခ်င္တာလား .. ဒါေပမယ့္ ပါလာတဲ့ ညီမေလးကိုယ္တိုင္က ေလယာဥ္စီးလာလို႔ ညီစီစီ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ၾကာလာေတာ့ သူေတာ္ေတာ္မြန္းလာတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထပ္ေတာင္းဆိုဖို႔ ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကီသြင္းကာ ေရွ႕ကိုနည္းနည္းတိုးျပီး...

Uncle, can you pleaseee increase the aircon? aircon aircon... increase increase...

ဆိုျပီး aircon ခလုတ္ကို လက္ညိဳးလည္းထိုး လက္ညွိဳးနဲ႔ လက္မနဲ႔ လွည့္သလိုလဲ လုပ္ျပ... သို႔ေသာ္ ဆရာသမားက မ်က္လံုးေလး ေထာင့္ကပ္ျပီး ၾကည့္ရံုၾကည့္ျပီး ကားကိုပဲ မဲေမာင္းေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလသြားျပီး ငါတို႔ႏွယ္ ကံဆိုးေလစြဟုသာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ေနာက္ျပန္ထိုင္ခ်ကာ မမူးေစရန္ ညီမေလးကို စကားမေျပာခိုင္းေတာ့ဘဲ အျပင္ဘက္ကိုပဲ အာရံုလႊဲ ၾကည့္ခိုင္းဖို႔ ေျပာရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အျပင္ဘက္ကို သက္ျပင္းခ်ရင္း ေငးေနရေတာ့သည္။ မွန္ကလည္း ဖြင့္လို႔မရေတာ့... ေလဆိပ္နဲ႔ အိမ္မွာလည္း အနည္းငယ္ ေ၀းေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ သည္းခံရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမိနစ္ပင္ မၾကာလိုက္ ကားထဲမွာ ေအးလာသလို ခံစားရသည္။ ေလေကာင္းေကာင္း ရွဴရသလို ခံစားလာရသည္။ ဒါနဲ႔ ေရွ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာမွာ အဲကြန္းကို ျမွင့္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ၀မ္းသာလိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း.. ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ သူ႔ကို

Thanks you ... Oh Thanks you very much.. That's what I meant .. increase the aircon increase the airon

ဆိုျပီး ၀မ္းသားအားရ ေျပာလိုက္မိသည္။ အဲဒီမွာ တကၠစီဆရာက က်ေတာ့ဘက္ လွည့္လာျပီး...

What meant increase... what increase aircon... BIGGER lah.. BIGGER the aircon... BIGGER.. BIGGER.. YOU.. AHH... Aiyo.. walah

ဘာညာ ဆိုျပီး က်ေတာ့ကို  ကုန္းေအာ္ေလေတာ့သည္။ က်ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္.. ေနာက္ေတာ့ သူဘာဆိုလိုခ်င္မွန္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူ႔မွာ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့ increase the aircon ကို နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေတာ္တို႔ ဘာျဖစ္ေနမွန္း ဘာလိုခ်င္ေနမွန္းေတာ့ သေဘာေပါက္ပံုေတာ့ရသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ increase the aircon က ေျပာပံုမွားေနျပီး bigger the aircon ကမွ အမွန္... က်ေတာတို႔ အမွန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ သူကမာနနဲ႔ မလုပ္ေပးခ်င္တာလို႔ ထင္သည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွေထြေထြထူး မေျပာေနဘဲ

Yes Sir.. Yes Sir..  Anyway Thanks you so much

လို႔သာ ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ေၾသာ္ bigger the aircon တဲ့လား... အဲကြန္းကို ပိုၾကီးေအာင္ လုပ္လိုက္ရင္ ပိုေအးသြားတာေပါ႔ေနာ္... မွတ္သားေလာက္ပါတယ္.. ဒါနဲ႔ပဲ ညီမေလးဘက္လွည့္ျပီး ညီမေလး အဲကြန္း ဘစ္ကား လုပ္ေပးလိုက္ျပီးတဲ့ေနာ္ အခု အဆင္ေျပသြားျပီ မမူးေတာ့ဘူး မဟုတ္လား ေမးရာ ညီမေလးက အင္း ဘစ္ကားလုပ္လိုက္ေတာ့ မမူးေတာ့ဘူး အဆင္သြားျပီး ျပန္ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ရီလို႔ မဆံုးေတာ့ေပ........

credit to mgthant.me (၁၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၁)

အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာနည္းအျဖာျဖာ

(ဆရာဦးတင္ညြန္႔ရဲ႕ "အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာနည္းအျဖာျဖာ" ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးအသစ္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေနတဲ့ ၀ါရင့္ဆရာေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို စုေပါင္းေဖာ္ျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။)

သင္ယူျခင္းဆိုတာ အႏုပညာတစ္ခုပါ။ ေလ့လာတယ္လို႔သာေျပာတယ္၊ ေတြ႔ကရာေလွ်ာက္ဖတ္၊ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ ပန္းတိုင္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေနတဲ့ ၀ါရင့္ဆရာေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို စုေပါင္းေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

သင္ယူမႈထိေရာက္ေအာင္ သိထားသင့္တာေတြက

-       ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပါ။

-       ကိုယ့္သင္ယူေလ့လာႏိုင္စြမ္းကို သိပါ။

-       ယခင္လုပ္ေဆာင္ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့နည္းလမ္းေတြကို သိပါ။

-       ဘာကိုသိခ်င္၊ တတ္ခ်င္၊ ေလ့လာခ်င္ဆိုတာ သိပါ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို လႈံ႔ေဆာ္ေပး

ကိုယ္တိုင္က အဂၤလိပ္စာကို စိတ္မ၀င္စားရင္ တိုးတက္လာမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပ်က္ၿပီး ေဘးထြက္ထိုင္ရင္ ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ေမးၾကည့္ပါ။
အ႐ိုးသားဆံုးေျဖၾကည့္ပါ။

-       ဘာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာခ်င္တာလဲ။

-       ဘာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာတတ္ခ်င္တာလဲ။

-       အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ ဘယ္ေနရာမွာ အသံုးခ်မွာလဲ။

-       အဂၤလိပ္စာရဲ႕ ဘယ္အပိုင္းကို ေလ့လာခ်င္တာလဲ။ (Reading/Writing/Listening/Speaking)

-       ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေလ့လာမွာလဲ။

-       အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္သလဲ။

-       ေငြဘယ္ေလာက္ အကုန္ခံႏိုင္သလဲ။

-       စီမံခ်က္ သို႔မဟုတ္ နည္းစနစ္ေတြရွိသလား။

လမ္းဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္

အဂၤလိပ္စာေလ့လာေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုပါေတာ့ ပထမဦးဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရမွာက “အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္သလဲ” ဆိုတာပဲ။ တစ္ေန႔ကို အခ်ိန္နည္းနည္းပဲေပး ေန႔တိုင္းေလ့လာတာ ပိုေကာင္းတယ္။  တစ္ပတ္တစ္ရက္တို႔၊ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္တို႔ပဲ အခ်ိန္ရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အားမေပးခ်င္ဘူး။ ဆိုလိုခ်င္တာက ေန႔စဥ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကံဳသလိုေလ့လာလို႔ရပါလ်က္ တစ္ပတ္မွတစ္ရက္ေလာက္ စာလာက်က္တာမ်ဳိးကို ေတာ့ ေရရွည္လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္ႏိုင္လို႔ အားမေပးခ်င္ဘူးေျပာရတာ။ ေနာက္ၿပီး ရက္တိုသင္တန္းလိုဟာမ်ဳိး တစ္ပတ္ဆက္တိုက္တက္တာက တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္၊ ၆ လသင္တန္းဆိုတာမ်ဳိးထက္ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ခံယူထားပါ။

ကိုယ္တိုင္လုပ္ႏိုင္တာေတြ

-       အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္ပါ (ပံုမွန္သင္တန္းမ်ဳိးကိုေရြးခ်ယ္ပါ)။

-       အိမ္စာေတြကို မွန္မွန္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။

-       တစ္လကို အဂၤလိပ္စာအုပ္ အနည္းဆံုးတစ္အုပ္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။

-       ေန႔စဥ္ အဂၤလိပ္စာလံုး အသစ္အဆန္းေတြကို တစ္လံုးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေလ့လာပါ။

-       အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေန႔တိုင္းေလ့က်င့္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။

-       အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္၊ သတင္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ေန႔စဥ္ဖတ္ပါ။

-       ေန႔စဥ္ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္ျဖစ္ေစ၊ အဂၤလိပ္လိုစကားေျပာကိုျဖစ္ေစ (၁၀) မိနစ္ခန္႔နားေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးပါ။

-       တစ္လကို အဂၤလိပ္႐ုပ္ရွင္ (အဂၤလိပ္စာတန္ထိုး) အနည္းဆံုးတစ္ႀကိမ္ေလာက္ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ။

-       အဂၤလိပ္လို ျပဇာတ္၊ ဟာသ၊ ဇာတ္လမ္း (ေရဒီယို သို႔မဟုတ္ တီဗီြအစီအစဥ္မွာ) နားေထာင္ပါ၊ ၾကည့္ေပးပါ။

အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့တာေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုေပး/ဒဏ္ေပးေလးေတြ လုပ္သင့္ရင္ လုပ္ရမယ္။ ေျပာထားခဲ့တာေတြအတိုင္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ တစ္လကိုတစ္ႀကိမ္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ မလုပ္ျဖစ္ရင္လည္း အဲဒါေတြကို မခံစားဘဲေနႏိုင္ေအာင္ အျပစ္ေပးပါ။

-       ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္/ အလည္သြားမယ္။

-       ေၾကးအုိးထြက္ေသာက္မယ္/ တစ္ခုခု ေကာင္းတာစားမယ္။

-       အ၀တ္အစား၀ယ္မယ္။

-       အလွျပင္ဆိုင္သြားမယ္/ ကာရာအိုေကဆိုင္သြားမယ္။

ဘယ္လိုေလ့လာရမလဲ

ေလ့လာနည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္။ ဘယ္နည္းလမ္းက ကိုယ့္အတြက္ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္မလဲ ေလ့လာၾကည့္မယ္။

ဗီဒီယိုအေခြနဲ႔ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုသူေတြက

-       ဆရာက ႐ုပ္သံကေန ေျပာေနတာေတြကို နားလည္သလား။

-       အမ်ားနဲ႔ထိုင္ၾကည့္ရတာႀကိဳက္သလား၊ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ရတာႀကိဳက္သလား။

-       ေျပာေနတာထက္ ပံုေတြ၊ သက္ရွိ၊ သက္မဲ႔ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြနဲ႔ ရွင္းျပတာကို ပိုႀကိဳက္ သလား။

-       နားေထာင္႐ံုသက္သက္ကိုႀကိဳက္သလား၊ အျပန္အလွန္ ေမးရတာကိုႀကိဳက္သလား။

အႀကံျပဳခ်က္္ - သင္ခန္းစာကို ၾကည့္႐ံု၊ ၾကား႐ံုသက္သက္ထက္၊ စာသင္ေနသလိုမ်ဳိး ပ်င္းစရာေကာင္းေအာင္ ထိုင္နားေထာင္ေနရတာထက္ ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ သင္ၾကားတဲ့ သင္ခန္းစာမ်ဳိးကို ေရြးခ်ယ္ၾကည့္သင့္တယ္။

ကက္ဆက္နဲ႔ပဲနားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုသူေတြက

-       ႏႈတ္ေျပာကိုနားေထာင္ရတာဆိုေတာ့ native speaker ေတြရဲ႕ အသံေတြကို နားေထာင္ေနတာ ဟုတ္ရဲ႕လား။

-       အဂၤလိပ္စာမွာ အသံ အနိမ့္ အျမင့္၊ အတို အရွည္၊ အေႏွး အျမန္ဆိုတာေတြကို ကြဲျပားေအာင္ ထြက္ျပေနတဲ့အေခြဟုတ္ရဲ႕လား။

-       သူေျပာတာေတြကို နားလည္ရဲ႕လား၊ သိခ်င္တာေတြကို လိုက္မွတ္ႏိုင္ရဲ႕လား။

အႀကံျပဳခ်က္ - ေရဒီယိုအသံလႊင့္ခ်က္ေတြကိုလည္း နားေထာင္သင့္တယ္။ ကိုယ္ေျပာတာလည္း အသံဖမ္းထားၿပီး ျပန္နားေထာင္သင့္တယ္။

သတိျပဳသင့္တာေတြက

၁။ ဘာသာစကားေလ့လာတယ္ဆိုတာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း၊ တစ္ဆင့္ခ်င္းတိုးသြားရမွာ။ တစ္ညတည္းအတတ္ ဆိုတာမ်ဳိး၊ တစ္လအတတ္ဆိုတာမ်ဳိး အဂၤလိပ္စာမွာ မရွိဘူး။

၂။ ဘာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကိုေလ့လာတာလဲ။ ဘာေတြကို ေလ့လာမွာလဲဆိုတာ အရင္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားဖို႔လိုတယ္။

၃။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာတယ္ဆိုတာကို စိတ္ဖိစီးစရာႀကီးတစ္ခုအေနနဲ႔ မွတ္မထားနဲ႔။ အေလ့အထတစ္ခုလို မွတ္ထား။ ဥပမာ ထမင္းစားလို၊ ေရေသာက္သလိုမ်ဳိး၊ ဆာလို စားတယ္၊ ဆာလို႔ ေသာက္တယ္ဆိုတာလိုျဖစ္လာရင္ အဆင္ေျပၿပီ။ ေန႔တိုင္းေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒါကလည္း တပင္တပန္းႀကီးမဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္ေလးေလာက္ကို နားေထာင္လိုက္တာလည္း အလုပ္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔ ၁၀ မိနစ္၊ တစ္ပတ္ ၂ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ရင္ရၿပီ။

၄။ အဂၤလိပ္စာေလ့လာတာ အဂၤလိပ္စာကိုမွတစ္ေန႔မျမင္ရရင္/ မၾကားရရင္ ေနမထိ ထိုင္မသာသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနရင္ေတာ္ၿပီ။ တစ္ေန႔ ၁၀ မိနစ္ပဲေတာ္ၿပီ။ ေန႔တိုင္းေခါင္းထဲ ၀င္ေနဖို႔ အေရးႀကီးတာ။ တစ္ပတ္ကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေခါင္းထဲထည့္တာမ်ဳိးေတာ့ အေနေ၀းရင္ ေသြးေအးတယ္ဆိုသလိုမ်ဳိး ဦးေနွာက္လည္း ေအးသြားတတ္တယ္။

၅။ ေရဒီယို၊ တီဗြီ၊ ေအာက္စက္ (DVD/VCD)၊ Mp3, MP4 သင္ယူမႈကိုအေထာက္အကူျဖစ္မယ့္ ပစၥည္းေတြ သံုးျဖစ္ေအာင္သံုးပါ။

၆။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီးေလ့လာပါ။ ဖတ္၊ ေရး၊ ေျပာ၊ နားေထာင္၊ ဂရမ္မာ တစ္လွည့္စီေျပာင္းပါ။

၇။ မိတ္ေဆြေကာင္းရွာပါ။ ကိုယ္နဲ႔အတူေျပာ/ေရး ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ေပါ့။ တစ္ေယာက္တည္း ေလ့လာတာထက္ နွစ္ေယာက္အတူေလ့လာတာ ပိုၿပီးအက်ဳိးရွိတယ္။

၈။  ကုိယ္စိတ္ပါ၀င္စားတာကို ေလ့လာႏိုင္တဲ့အေနအထားေတြကို ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာရွိေနေအာင္ ဖန္တီးထားပါ။ ဥပမာ စာအုပ္စာတမ္း၊ အေခြေတြအားလံုး အခ်ိန္မေရြးေလ့လာႏိုင္ဖို႔ အသင့္ရွိေနရမယ္။

၉။ ဂရမ္မာကိုေလ့လာခ်င္ရင္လည္း ဂရမ္မာနဲ႔ဆက္ႏႊယ္ေနတဲ့ ၀န္းက်င္ေကာင္းတစ္ခုရွိရမယ္။ ဂရမ္မာဆိုတာ ေန႔စဥ္သံုး ဘာသာစကားမဟုတ္ဘူး။ သီးျခားေလ့လာမွရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မတတ္လည္း ဆရာတစ္ဦးဦး ဆီမွာ သင္တန္းသြားတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။

၁၀။ ပါးစပ္ကို မႏွေျမာပါနဲ႔။ ဇစ္နဲ႔ပိတ္မထားနဲ႔။ မ်ားမ်ား လႈပ္ရွားနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာ အသံထုတ္မွ အဓိပၸာယ္ေပၚတာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ရင္ ေပ်ာ္သြားမယ္ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ရွက္သလိုလိုရွိမယ္။ ေျပာၾကည့္ပါ။ ထူးျခားသြားပါလိမ့္မယ္။

၁၁။ စိတ္ရွည္ ဇြဲသန္ သည္းခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ သင္ယူျခင္းဆိုတာ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္မွရတာ။ အဂၤလိပ္ လိုေျပာႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့လိုတယ္။ လူဆိုတာ ကြန္ပ်ဴတာမဟုတ္ေတာ့ သူ႔ေလာက္ေတာ့ မျမန္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

၁၂။ ဆက္သြယ္ပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာ communication အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။ မ်ားမ်ားဆက္ မ်ားမ်ားတက္တယ္။ အင္တာနက္ဆိုတာရွိတယ္ေလ။ ကမၻာပတ္ၿပီး အီးေမးလ္ေတြကို အဂၤလိပ္လိုေရးၿပီး ပို႔ၾကည့္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ကိုယ့္ဆီကို ဘယ္လိုေရးတယ္ဆိုတာလည္းေလ့လာ၊ ကိုယ္လဲ ေရးရင္းနဲ႔ လက္တက္သြားလိမ့္မယ္။

၁၃။ အင္တာနက္ကို သံုးျဖစ္ေအာင္၊ သံုးႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ အင္တာနက္မွာ အဂၤလိပ္စာကို အတားအဆီး၊ အတိုင္းအတာမဲ့ ေလ့လာသင္ယူႏိုင္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေျပာတာ။ လက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းႏွိပ္လိုက္႐ံုနဲ႔ ကမၻာ့အျပင္ကို ခုန္ထြက္ႏိုင္တဲ့ေခတ္မွာ ကမၻာပတ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာေလ့လာ သင္ယူႏိုင္ပါၿပီ။

ေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက စိတ္ရွည္ပါ။ သည္းခံပါ။ တကယ္တတ္ခ်င္ရင္ ဒီစကားကို အထပ္ထပ္ရြတ္ပါ။

Pratice ... Pratice … Practice!

http://mtlagtigroup.blogspot.com/ မွာတင္ထားတဲ့ ပိုစ္ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္ျဖစ္ေနေအာင္ လာလည္တဲ့သူေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္သြားေအာင္ တင္လုိက္ပါတယ္။