ဒီေန႔ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ေတြးျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ။ ေအာ္..ဘာလုိလုိနဲ႔ ကၽြန္းေပၚေရာက္တာ ၂ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာပါလားလုိ႔။ ဒီမေရာက္ခင္ လာဖို႔ၾကိဳးစားေနတုန္းကေတာ့ ျမန္မာစာေရးဆရာအမ်ားစု ေရးၾကတဲ့ စကၤာပူရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ စာအုပ္ေတြ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေဇၾကီးလည္း စကၤာပူအိပ္မက္ေတြ အေတာ္မက္ခဲ့ရတာကလား။ အလုပ္ၾကိဳးစားၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြ၊ စာအရမ္းဖတ္ၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာၾကတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသားေတြ နဲ႔ ၾကံဳရဆံုရေတာ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ စစေရာက္ခ်င္းကို အလုပ္သိပ္ၾကိဳးစားတဲ့ ကၽြန္းသားမ်ားကို ေတြ႕ရပါျပီေကာဗ်ာ။ MRT station ထဲမွာ formal suit ကို အက်အန၀တ္ျပီး လက္ေတာ့အိတ္ကို တဖက္ဆြဲလို႔ တဖက္ကလည္း iphone ကို အဆက္မျပတ္ေျပာျပီး အခ်ိန္တစကၠန္႔ ေနာက္က်သြားရင္ျဖင့္ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ဆံုးရံႈးသြားမေလာက္ လူေတြကို တြန္းထိုးျပီးေျပးသြားေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေပါ့။ အဲ...ရံုးကိုေရာက္သြားရင္ေတာ့ အလုပ္ကို အဲဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔မ်ား သိပ္ျပီးၾကိဳးစားပန္းစားလုပ္သလားေတာ့ ေမးနဲ႔ေတာ့ဗ်ဴိ႕။ ကၽြန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့လုိပဲ အလုပ္ေနၾကေသာ တျခားျမန္မာ ဘေလာ့ဂါမ်ားကိုသာလက္တို႕ၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ကုိ္ယ္တိုင္လည္း စာဖတ္၀ါသနာပါသမို႔ စာသိပ္ဖတ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္းသားမ်ားကိုေတာ့ ေလးစားရင္းစြဲရွိေသးတာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရြျပည္ၾကီးက (ကိုပီတာစကား ခဏငွားသံုးပါသည္) အထင္ကရစာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦးကလည္း ေရးဖူးတာကိုး ကၽြန္းသားမ်ား စာသိပ္ဖတ္ၾကလို႔ ရထားေပၚ ဘစ္ကားေပၚေတြမွာ စာအုပ္ကုိယ္စီနဲ႔ ဆိုပဲ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ေရာင္းရင္းမ်ားလည္းသိတဲ့အတုိင္း စာဖတ္မဖတ္ေတာ့မသိဘူး PSP တို႔ iphone, ipad တုိ႔နဲ႔ ကမၻာ ဂိမ္းျပိဳင္ပြဲသာက်င္းပေပးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္းသားတုိ႔ရဲ႕ ဂိမ္းအရည္အေသြးကေတာ့ ထိပ္တန္းအဆင့္ထဲပါမယ္ထင္သဗ်။ ကဲပါ ကဲပါ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေဇၾကီးလည္း တကူးတက ပုိစ့္တင္ျပီး အတင္းေျပာသလုိျဖစ္ေနပါျပီ ဆိုလိုရင္းကို ဆက္ၾကတာေပ့ါ။ ကၽြန္ေတာ့ အယူအဆေလးကေတာ့ အခုနည္းပညာေပါက္ကြဲမႈ႕ၾကီး ဆုိၾကတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ information ဆိုတာ အဓိက ကိုင္ဆြဲရတဲ့လက္နက္တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္မယ့္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို အဲဒီလက္နက္ကို ကိုင္စြဲျပီးခ်ီတက္ရတာပါပဲ။ လက္နက္အားေကာင္းရင္ ပိုခရီးေရာက္ေပမယ့္ လက္နက္အားနည္းရင္လည္း အထိနာတတ္တာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီက လူငယ္ေလးေတြ ဒီလိုေရေျမျခားကို စြန္႔စားျပီး အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ဖုိ႔အတြက္ မနည္းလွတဲ့ ေငြေၾကးေတြကို ပထမဆံုး စျပီးရင္းႏွီးရတာပါ။ လုိအပ္တဲ့ အရည္အေသြးပိုင္းကိုလည္း ကိုယ့္နယ္ပယ္အေလွ်ာက္ ျဖည့္ဆည္းရတာပါပဲ။ ဘ၀ရဲ႕ စစ္ေျမျပင္ကို ထြက္မဲ့တပ္သားသစ္ေလးေတြပါပဲ။ သူတို႔အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ သတင္းအခ်က္လက္ေတြလိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူတုိ႔အတြက္ဘာေတြလုိအပ္မလဲ ဘာေတြၾကိဳျပင္ဆင္ရမလဲဆိုတာ မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးသပ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦးကေတာ့ ေရးဖူးပါတယ္။ ကၽြန္သားေတြကို ျမန္မာလူငယ္မ်ား အားက်အတုယူႏိုင္ေအာင္ ေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အႏွီစာေရးဆရာၾကီးမ်ားဟာ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ေဇၾကီး ခၽြင္းခ်က္မရွိလက္ခံပါတယ္။ သို႔ေပျငားလည္း ကၽြန္းေပၚက လက္ေတြ႕အေျခနဲ႔ ဓေလ့စရိုက္ေတြကိုေတာ့ ဒီမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတုိ႔နဲ႔ထိေတြဆက္ဆံျပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ ေရာင္းရင္း ဘေလာဂါၾကီးမ်ားေလာက္ မသိႏိုင္ပါဘူး။ တဆက္လည္း အလုပ္ကို ဖိစီးမႈ႕မ်ားစြာ၊ ျပႆနာမ်ားစြာနဲ႔ လံုးေထြးလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ၾကားက ကၽြန္းေပၚက သတင္းအခ်က္အလက္ မ်ားစြာကို ဘေလာ့မွတစ္ဆင့္ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနၾကေတာ့ ေရာင္းရင္း ဘေလာ့ဂါမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါတယ္။ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ခ်ည္းကပ္ေလ့လာတဲ့အခါ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတြခ်ည္းပဲဖြဲ႕သီေနမယ္ဆိုရင္ သြားရည္က်စရာ ေဆာင္းပါးတစ္ခု စာစုတစ္ခု ျဖစ္လာရံုရလြဲျပီး ထူးျခားမႈ႕သိပ္ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ္တယ္ မင္းတုိ႔ကညံ့တယ္ မင္းတုိ႔သူတို႔ကို အတုယူရမယ္ဆိုတဲ့ အေျခခံအခ်က္ၾကီးၾကီး လွပတဲ့ စာစုေတြနဲ႔ နည္းမ်ိဳးစံု တန္ဆာဆင္ျပီး ေရးဖြဲ႕ေနၾကရံုနဲ႔ အလုပ္မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။ အေသးစိတ္ကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး အေျဖကို ထိထိေရာက္ခ်ျပႏိုင္တဲ့ စာစုမ်ိဳးေတြ ဘေလာ့ေတြမွာကလြဲလုိ႔ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ စာအုပ္ေတြမွာ အင္မတန္ရွားေနတယ္ထင္ပါတယ္။ စာေရးသူက စာဖတ္သူကို သူေျပာတာ အတင္းလက္ခံခိုင္းတဲ့ စာစုေတြကမ်ားေနပါတယ္။ စာဖတ္သူက အစဆြဲထုတ္ျပီး ျဖန္ထြက္ေတြးႏို္င္တဲ့ ပံုစံအားနည္းတယ္ထင္ပါတယ္။
ဟုတ္ျပီ.... သူတုိ႔ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာၾကလဲ။ ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ၾကသလဲ။ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ေရာ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ခံယူၾကလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူတုိ႔ ေငြေတြ၀င္တာသိၾကတယ္။ သူတုိ႔ ဘာေတြျပန္သံုးရတယ္။ သူတုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ မသိဘူး။
ကၽြန္းေပၚမွာရွိေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ေပၚလီေက်ာင္းေတြဟာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြရဲ႕ ျပယုတ္မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီပညာေတြကို ကၽြန္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္ေျမာက္ျပီး၊ ႏိုင္ငံအတြက္ဘယ္ေလာက္အသံုးခ်ႏိုင္လဲဆိုတာက လုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္မဂၢဇင္းေတြက အျမဲလို ေရြးခ်ယ္ေနတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးက ပညာရွင္စာရင္းမွာ အာရွအေနနဲ႔ ကိုရီးယား၊ အိႏိၵယ၊ တရုတ္နဲ႔ ဂ်ပန္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ အလွည့္က်လုိ ပါ၀င္ေနေပမယ့္ ကၽြန္းသားေတြ မေတြ႕ရသေလာက္ျဖစ္ေနတာ သူတုိ႔အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ တကယ္တတ္တယ္ဆိုတာကို အဆင့္ျမင့္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လက္ခံရမွာလား။ ဒီလို အဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းေတြေရာ အဲဒီေက်ာင္းက ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းဆင္းေတြရွိရဲ႕သားနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက ပေရာဂ်က္ေတြမွာ ဥေရာပသား အျဖဴေတြ ဘာေၾကာင့္ဦးေဆာင္ေနရသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တတ္ေျမာက္နားလည္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ ကၽြန္းသားေတြရဲ႕ ပညာအရည္အေသြး ျခားနားခ်က္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိႏိုင္မလဲ။
ဒါကေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ျဖစ္တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ ပညာပိုင္းကိုပဲ အၾကမ္းဖ်င္း ခ်ိန္ထိုးၾကည့္တာပါ။
စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေရာ.........
ကၽြန္းသားေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို ေက်နပ္မႈ႕ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေရာဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။
ကၽြန္းသားေတြက သူတုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းမႈ႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးျပဳေနလဲ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူမႈ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာအေနနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေလ့လာသံုးသပ္မႈ႕ေလးတစ္ခုေျပာျပပါမယ္။ အိမ္ကေန နည္းနည္းအလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာေလာက္ကို ၁ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ေတြ႕သမွ်လူတုိင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို စာဖတ္ၾကည့့္ပါ။ မွတ္သားပါ။ ရယ္ေမာေနတဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ သံုမႈန္ေနတဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ျငင္ခုန္ေနတဲ့ လူက ဘယ္ႏွစ္ေယက္၊ တင္းမာခက္ထန္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ လည္း အဲလိုေလ့လာသံုးသပ္မႈ႕တစ္ခု လုပ္ၾကည့္ျပီး ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါ။
ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အရာ၀တၳဳေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြ အဆင့္ျမင့္ျပီး ေပါမ်ားဖူလံုေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္တာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရည္အေသြးကို အဆင့္ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရတာကေတာ့ အဆမ်ားစြာပိုခက္ပါတယ္။
ကၽြန္းေပၚမွာေတာ့ ဘဘၾကီး လီကြမ္ယု ရဲ႕ အကြပ္အညွပ္ေကာင္းမႈ႕ေၾကာင့္ ရုပ္ပို္င္းဆုိင္ရာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈ႕နဲ႔ ေနထိုင္မႈ႕အဆင္အတန္းေတြ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တုိးတက္လာေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ရင့္က်က္ျပည့္မီဖုိ႔ေတာ့ ဘၾကီးလီလည္း အားေလွ်ာ့ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္းသားေတြအေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း အမ်ားသူငွာကိုလည္းေကာင္း မေထမဲ့ျမင္ျပဳမူတာ၊ မရုမစိုက္တာဟာ အေလ့အထ တစ္ခုလိုလက္ခံလာပါျပီ။
ပံုေလးေတြကိုၾကည့္ပါဦး
ထိုင္ခံုေနရာ ဦးထားတဲ့ အန္တီၾကီးေပါ့
ကၽြန္းေပၚက အထင္ကရ မီဒီယာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ channel 8 က ကားတစ္စီး စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္နားထားပံုပါ။
ဒါကလည္း စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္နားထားတဲ့ ကားပံုေတြ။ ကၽြန္းသားေတြက ရဲနဲ႔ ကင္မရာနဲ႔ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕မွ ဂရုမစိုက္ဘူး ဆိုၾကတယ္။
ေန႔လည္ခင္း စားေသာက္ဆိုင္မွာ လူျပည့္ၾကပ္ေနခ်ိန္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အိပ္ေနတဲ့ ကၽြန္းသူတစ္ေယာက္ေပါ့။
ဒီေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ဒီပိုစ့္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ အယူအဆေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။
" ကၽြန္းသားေတြက ေငြေၾကးခ်မ္းသာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဆင္းရဲတယ္"
ဟုတ္ျပီ.... သူတုိ႔ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာၾကလဲ။ ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးလုပ္ၾကသလဲ။ သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ေရာ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ခံယူၾကလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူတုိ႔ ေငြေတြ၀င္တာသိၾကတယ္။ သူတုိ႔ ဘာေတြျပန္သံုးရတယ္။ သူတုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ မသိဘူး။
"သူတုိ႔က အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ တတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မတတ္ဘူး"
ကၽြန္းေပၚမွာရွိေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ေပၚလီေက်ာင္းေတြဟာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြရဲ႕ ျပယုတ္မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီပညာေတြကို ကၽြန္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္ေျမာက္ျပီး၊ ႏိုင္ငံအတြက္ဘယ္ေလာက္အသံုးခ်ႏိုင္လဲဆိုတာက လုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္မဂၢဇင္းေတြက အျမဲလို ေရြးခ်ယ္ေနတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးက ပညာရွင္စာရင္းမွာ အာရွအေနနဲ႔ ကိုရီးယား၊ အိႏိၵယ၊ တရုတ္နဲ႔ ဂ်ပန္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ အလွည့္က်လုိ ပါ၀င္ေနေပမယ့္ ကၽြန္းသားေတြ မေတြ႕ရသေလာက္ျဖစ္ေနတာ သူတုိ႔အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ တကယ္တတ္တယ္ဆိုတာကို အဆင့္ျမင့္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတြကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လက္ခံရမွာလား။ ဒီလို အဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းေတြေရာ အဲဒီေက်ာင္းက ဆင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းဆင္းေတြရွိရဲ႕သားနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက ပေရာဂ်က္ေတြမွာ ဥေရာပသား အျဖဴေတြ ဘာေၾကာင့္ဦးေဆာင္ေနရသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ တတ္ေျမာက္နားလည္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ ကၽြန္းသားေတြရဲ႕ ပညာအရည္အေသြး ျခားနားခ်က္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိႏိုင္မလဲ။
ဒါကေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ျဖစ္တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ ပညာပိုင္းကိုပဲ အၾကမ္းဖ်င္း ခ်ိန္ထိုးၾကည့္တာပါ။
စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေရာ.........
ကၽြန္းသားေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို ေက်နပ္မႈ႕ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေရာဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။
ကၽြန္းသားေတြက သူတုိ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းမႈ႕အတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးျပဳေနလဲ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူမႈ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းကေရာ ဘယ္ေလာက္ ေႏြးေထြးေအးခ်မ္းလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ဥပမာအေနနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေလ့လာသံုးသပ္မႈ႕ေလးတစ္ခုေျပာျပပါမယ္။ အိမ္ကေန နည္းနည္းအလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာေလာက္ကို ၁ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါ။ ျပီးရင္ေတြ႕သမွ်လူတုိင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို စာဖတ္ၾကည့့္ပါ။ မွတ္သားပါ။ ရယ္ေမာေနတဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ သံုမႈန္ေနတဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ျငင္ခုန္ေနတဲ့ လူက ဘယ္ႏွစ္ေယက္၊ တင္းမာခက္ထန္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ လည္း အဲလိုေလ့လာသံုးသပ္မႈ႕တစ္ခု လုပ္ၾကည့္ျပီး ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါ။
ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အရာ၀တၳဳေတြ အသံုးအေဆာင္ေတြ အဆင့္ျမင့္ျပီး ေပါမ်ားဖူလံုေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္တာ အရည္အခ်င္းတစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရည္အေသြးကို အဆင့္ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရတာကေတာ့ အဆမ်ားစြာပိုခက္ပါတယ္။
ကၽြန္းေပၚမွာေတာ့ ဘဘၾကီး လီကြမ္ယု ရဲ႕ အကြပ္အညွပ္ေကာင္းမႈ႕ေၾကာင့္ ရုပ္ပို္င္းဆုိင္ရာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈ႕နဲ႔ ေနထိုင္မႈ႕အဆင္အတန္းေတြ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တုိးတက္လာေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ရင့္က်က္ျပည့္မီဖုိ႔ေတာ့ ဘၾကီးလီလည္း အားေလွ်ာ့ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္းသားေတြအေနနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း အမ်ားသူငွာကိုလည္းေကာင္း မေထမဲ့ျမင္ျပဳမူတာ၊ မရုမစိုက္တာဟာ အေလ့အထ တစ္ခုလိုလက္ခံလာပါျပီ။
ပံုေလးေတြကိုၾကည့္ပါဦး
ကၽြန္းေပၚက အထင္ကရ မီဒီယာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ channel 8 က ကားတစ္စီး စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္နားထားပံုပါ။
ဒါကလည္း စည္းကမ္းမဲ့ ရပ္နားထားတဲ့ ကားပံုေတြ။ ကၽြန္းသားေတြက ရဲနဲ႔ ကင္မရာနဲ႔ကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕မွ ဂရုမစိုက္ဘူး ဆိုၾကတယ္။
ဒီေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ဒီပိုစ့္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ အယူအဆေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment