Singapore Vs Myanmar

ရြာက်က္သေရ

သိပၸံေမာင္၀


ကႀကီး ရရစ္ ကသတ္ ၾကက္၊ ကႀကီး ရရစ္ ငသတ္ ၾကင္။
ႏွစ္ တစ္လီ ႏွစ္၊ ႏွစ္ ႏွစ္လီ ေလး၊ ႏွစ္ သုံးလီ ေျခာက္။
သေ၀ထုိး ငေရးခ် ကသတ္ ေငါက္၊ သေ၀ထုိး ငေရးခ် ငသတ္ ေငါင္။
ကႀကီး ေရးက၊ ကႀကီး ေရးခ်ာ ကာ၊ ကႀကီးေရ လုံႀကီးတင္ ကိ၊ မရရစ္ လုံးတင္ တေခ်ာင္းငင္ ကသတ္ ျမိဳက္၊ မရရစ္ လုံႀကီးတင္ တေခ်ာင္းငယ္ ငသတ္ ၿမိဳင္။
ဧ၀ံ ေမ သုတံ၊ ဧကံ သံမယံ။


ကႀကီး၊ ခေခြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး အစရွိေသာ အသံမ်ားသည္ မုိးသံႏွင့္ လုံးေထြးၿပီး သကာလ ကုကၠိဳ၀ သူႀကီးမင္း ဦးဖုိးထုံး၏ အိမ္ ေျမာက္ဘက္ အရပ္တြင္ ထၾကြ ေသာင္းက်န္းလ်က္ ေနၾက ေလသည္။ အခ်ိန္ကား နံနက္ (၆) နာရီခန္႔သာ ရွိေသး၏။ အဆုိပါ ဆူညံ လွစြာေသာ အသံကိုကား ကုကၠိဳ၀ ရြာအဖုိ႔ မဂၤလာ ရွိေသာ အသံ၊ သာယာေသာ အသံ၊ က်က္သေရ ရွိေသာ အသံမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ရြာလူႀကီး၏ အိမ္တြင္ မုိးေအးေအးႏွင့္ ေကြး၍ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ ေမာင္လူေအး အဖုိ႔ကား ငွက္ဆုိး၏ အသံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူလ်က္ေနေလ၏။
ထုိအသံမ်ား၏ ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူ ကေလးတုိ႔ စုေ၀းရာ ရြာေက်ာင္းကား ဒိစႀတိတ္ ေကာင္စီ၏ အေထာက္ အပံ့ခံ ေက်ာင္းမဟုတ္၊
အစိုးရမင္းက အသိအမွတ္ ျပဳေသာ ေက်ာင္းလည္းမဟုတ္၊ အမ်ိဳးသား ပညာေရး အဖဲြ႕က 2
အားေပးေသာ ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ေပ။ ထုိေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူ ကေလးမ်ားက တေယာက္လွ်င္ တႏွစ္အတြက္ စပါး သုံးတင္းမွ်ေသာ အေထာက္ အပံ့ကိုသာ ခံယူကာ တည္ေထာင္ ထားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။
ဤသုိ႔ ေက်ာင္းသား ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ ကေလးမ်ားမွ တပါး၊ အျခား မည္သူ၏ အေထာက္ အပ့ံကိုမွ် ခံယူေသာ ေက်ာင္းမဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ ပညာအုပ္၊ ပညာ၀န္ေထာက္၊ ပညာ၀န္၊ ဒိစႀတိတ္ ေကာင္စီ လူႀကီးမင္းတုိ႔၏ စစ္ေဆးျခင္းမွ လုံးလုံး ကင္း၏။ ထုိေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္း လုပ္ေနေသာ ဆရာေစာပင္ ပညာအုပ္၊ ပညာ၀န္ေထာက္၊ သူပင္ ပညာ၀န္၊ သူပင္ ပညာမင္းႀကီး၊ သူပင္ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
ေႏြအခါ ေမၿမိဳ႕(ယခု - ျပင္ဦးလြင္) ၌ ရုံးစိုက္၍ မုိးအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ရုံးစိုက္ေတာ္ မူေသာ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ထက္ပင္ ဆရာေစာမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ ရေသး၏။ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ မင္းတုိင္ပင္ အမတ္တုိ႔၏ အေမးမ်ားကို ေျဖၾကား ရေသးသည္။ ကုကၠဳိလ္၀ရြာ 11
ဆရာေစာကား မည္သူ၏ အေမးကိုမွ် ေျဖၾကားရန္မလုိ၊ စိတ္ထင္တုိင္း သင္ၾကားႏုိင္ေသာ ဂုဏ္ထူး ရွိ၏။ မိမိ သင္ၾကား လုိေသာ စာေပတုိ႔ကို သင္ၾကားႏုိင္၏။ မိမိ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ လႊတ္ႏုိင္၏။ မိမိ ေက်ာင္းပိတ္ ခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ပိတ္ထားႏုိင္၏။ သူ႔အား မည္သူကမွ် လာ၍ ဒုကၡမေပးႏုိင္။ ပညာအုပ္မင္းမ်ား လာလွ်င္ ဆင္းႀကိဳ ရေသာ ဒုကၡ၊ သူတုိ႔ အတြက္ လွည္းတုိ႔၊ ေလွတုိ႔ စီမံေပးရေသာ ဒုကၡမ်ိဳးမွလည္း လုံးလုံးကင္းေပ၏။
ေက်ာင္း၏ ပုံပန္းကို အနည္းငယ္ ေရးပါရေစဦး။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းမွာ ဓနိကာ၊ ဓနိမုိး၊ ၀ါးလုံးတုိင္၊ ၀ါလုံးၾကမ္းခင္း၊ ျပတင္း ေပါက္ႏွစ္ေပါက္၊ တံခါးေပါက္ ႏွစ္ေပါက္မွ်သာ ရွိေလသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ ပုံပန္း ေပၚေလာက္ၿပီ။
ဆရာေစာ၏ အေၾကာင္း ေရးသားရန္ လုိေသး၏။ ဆရာေစာကား အထက္သား ဇာတိ၊ ဘုန္းႀကီး လူထြက္ ျဖစ္ေလသည္။ မည္သည့္ၿမိဳ႕၊ မည္သည့္ အရပ္မွ ေရာက္လာသည္ ဟူ၍ကား မည္သူမွ် မေျပာႏုိင္။ ရဟန္း ဘ၀က မည္သည့္ စာအထိ ေပါက္ခဲ့သည္ ဟူ၍လည္း မည္သူမွ် မသိ။ ဆရာေစာ၏ အေျပာအဆုိ အတိုင္းကား သင္ရုိးေပါက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ရဟန္း ဘ၀တြင္ မေပ်ာ္ပိုက္၍ လူထြက္ ရသည္မဟုတ္။ ၀ိနည္းအတုိင္း မက်င့္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္သာ လူထြက္၍ လာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဆရာေစာ၏ ပုံပန္းကား အသားနက္နက္၊ မ်က္လုံးက်ယ္က်ယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းတဲြတဲြ၊ ႏွာတံေကာက္ေကာက္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္စရာကား မေကာင္းေပ။ တထြာခန္႔ ရွည္ေသာ္ ဆံတုိမ်ားကို သိမ္းရုံးကာ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါျဖင့္ ေပါင္း၍ ထား၏။ အက်ိီ ၤ ကားမရွိ။ လုံးကြင္းမွာ လက္ႏွီးေရာင္၊ ဖာေထးရာေတြမွာ အနႏၲ၊ ေအာက္ဘက္ အစတြင္ အကြဲက ႏွစ္ကဲြ၊ လက္ထဲတြင္ကား ႀကိမ္လုံး တလုံးကို ကုိင္လ်က္။ ပါးစပ္ကမူ ေဆးတံႀကီးကို ခဲထားေလသည္။ ထုိေဆးတံမွာ အရုိးက်ိဳး ေနပါၿပီ။ `သစ္မရွိခင္ စပ္ၾကား ၀ါးေပါင္းကြပ္´ဆုိေသာ စကားႏွင့္
အညီ က်ိဳး၍ သြားေသာ သစ္သားရုိး၏ ေနရာတြင္ ၀ါးရုိးကို တပ္၍ ထား၏။
ထိုေဆးတံႀကီးကို ဖြာကာ ဖြာကာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ဦးလူေမာ္ႏွင့္ တဲြေရး ခဲြေရး အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ေနၾကေလသည္။
ဤသို႔ ေဆြးေႏြး၍ ေကာင္းေန ၾကခုိက္တြင္ ေမာင္တင္ႏွင့္ မယ္ေအး တုိ႔သည္ တေယာက္ကို တေယာက္ ဆဲေရး ေနၾကေလသည္။
ငထြန္းကား စာမအံ၊ ယင္ေကာင္ေတြ ဖမ္းမိလွ်င္ ေနာက္တုိး၏ နားထဲသို႔ လႊတ္သြင္းသျဖင့္ ေနာက္တုိးႏွင့္ ငထြန္းတုိ႔ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ စကားမ်ား ၾကၿပီးေနာက္ တေယာက္ တခ်က္စီ ထုိးေန ၾကေလသည္။
စိန္ေဖကား ေဘသန္း ႏွင့္အတူ ေက်ာင္း ေနာက္ေဖး ကြင္းျပင္ ထဲတြင္ ေျပးလႊား ကစားကာ ဖားကေလး မ်ားကို ဖမ္းလ်က္ ေနၾက ေလသည္။ ေနာက္ေဖး အိမ္သာ တြင္ကား ဘထြန္း၊ သာေအး၊ ေငြလိႈင္၊ စံျမတုိ႔ လူစု ဦးတာေတ၏ ကၽြဲမ်ားကို ဖမ္း၍ စီးရန္ တုိင္ပင္ ေနၾက ေလသည္။
ထြန္းေ၀ႏွင့္ စံသိန္းတုိ႔ကား ေက်ာင္းေအာက္တြင္ နပန္း လုံးေနၾက ကုန္၏။ သာထြန္းႏွင့္ ညႊန္႔ေမာင္
တို႔က ဒုိင္လုပ္ ၾကေလသည္။
ေ၀လင္းကား မိမိ၏ ေက်ာက္ သင္ပုန္း ေပၚတြင္ ေခြးရုပ္၊ ေၾကာင္ရုပ္၊ ၾကက္ရုပ္ မ်ားကို ေရးၿပီးလွ်င္ တင္ေအးအား ျပေနေလသည္။ တင္ေအးသည္ ေ၀လင္းအား ခ်ီးမြမ္း၍ မဆုံးၿပီ။ မိေခြးႏွင့္ မမယ္သိန္းတို႔ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ခရားေစ့ ေတာက္တမ္း ကစား ေနၾကေလသည္။ ဆရာေစာကား စကားေျပာ၍ ေကာင္းတုန္းပင္။
သုိ႔ႏွင့္ ယခင္က ဆူညံ၍ ေနေသာ စာအံသံ ႀကီးမွာ တစ တစ တုိး၍ တုိး၍ သြားေလ ေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံး၌ စာအံသံ ဟူ၍ မၾကားရ ေတာ့ၿပီ။ ေဆာ့ေနၾကေသာ အသံ၊ ရန္ျဖစ္ေနၾကေသာ အသံ၊ ရယ္ေနၾကေသာ အသံတုိ႔ကိုသာ ၾကားရ ေလသည္။
ထိုအခါ က်မွ ဆရာေစာလည္း မိမိ၏ ညာလက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ဘမ္းဘမ္း ျမည္ေအာင္ သုံးေလးခ်က္ ႏွက္ေလ၏။
ေက်ာင္းသား/ေက်ာငး္သူ အေပါင္း တုိ႔လည္း ရမိ ရာရာကို နားကြဲလုေအာင္ ဟစ္ေအာ္ျခင္း ျပဳၾကေလသည္။ အိမ္သာတြင္ တုိင္ပင္ေနသူတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းေအာက္တြင္ နပန္းလုံး ေနသူတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း ေနရာမ်ားသို႔ ေရာက္ၾကေလၿပီ။ သူတုိ႔လည္း ထင္မိ ထင္ရာကို ေကာက္ကာ ေအာ္ဟစ္ ေနၾကကုန္၏။
ဆရာေစာကား တုိင္းေရး ျပည္ေရး အေၾကာင္း ဆက္လက္၍ ေဆြးေႏြးလ်က္ ေနျပန္ ေလသည္။
အတန္ၾကာလွ်င္ စာအံသံႀကီး တိတ္လွ်က္ သြားျပန္၏။ ဆရာေစာ၏ ႀကိမ္လုံးႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္၏ ၾကမ္းျပင္တို႔ စကား ေျပာၾကရ ျပန္၏။ ဤနည္းအတုိင္း တိတ္ခ်ည္၊
ဆူခ်ည္ႏွင့္ ေနေလေတာ့သည္။
စာအံျခင္း သုံးႀကိမ္ေျမာက္ တိတ္၍ သြားေသာအခါ ေအးေမာင္ႏွင့္ လူလွတုိ႔ ေက်ာက္တံ လုရာမွ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ေအးေမာင္က ေက်ာက္တံျဖင့္ ထုိးလုိက္ရာ လူလွ လက္မွ ေသြးဖ်န္းဖ်န္း ထြက္ေလသည္။ လူလွ ျပန္၍ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေစာင္းျဖင့္ ခုတ္လုိက္ရာ ေအးေမာင္၏ နဖူးတြင္ ကြမ္းသီးလုံးခန္႔ ဖူး၍ လာ၏။
အခ်ိဳ႕က ေအးေမာင္ လြန္သည္ဟု ဆုိၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ လူလွအား သနားၾကေလသည္။ တုိးတုိး စုရုံး စုရုံးႏွင့္ ေနၾကကုန္၏။ ေအးေမာင္ႏွင့္ လူလွတုိ႔ က်ိတ္ကာ ငိုေနရ ရွာသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လြန္သူခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဆရာေစာ သိသြားမွျဖင့္ ႀကိမ္လုံး ဓာတ္စာ ေကၽြးမည္ကို ေၾကာက္ၾကေလသည္။
ေအာင္သိန္းကား သူတကာ အရုိက္ခံရသည္ကို ျမင္လုိသူ ျဖစ္၏။ သူ၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ေအးေမာင္တို႔ ရန္ပဲြအေၾကာင္း ဆရာေစာ ေခၚေလၿပီ။ ေရာက္ၾကကုန္၏။ အေၾကာင္းကို ေမးေလၿပီ ဟုတ္မွန္သည့္အတုိင္း ေျဖၾကကုန္၏။ ေရာက္ၾကကုန္၏။ ေအးေမာင္ ေက်ာေပၚသို႔ ဆရာေစာ၏ ႀကိမ္လုံးစၾကာ ငါးခ်က္ခေလၿပီ။ ေအးေမာင္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏုိင္။
လူလွ၏ လက္၀ါးျပင္ေပၚသို႔လည္း ထုိႀကိမ္လုံး စၾကာပင္ ငါးႀကိမ္တုိင္တုိင္ ဆင္းသက္ေလၿပီ။
လူလွလည္း စာအုပ္ကိုပင္ မကိုင္ႏိုင္။ ေအာင္သိန္းကား စုတ္တသပ္သပ္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းလ်က္ ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ကား ၀မ္းသာ၍ မဆုံးၿပီ။ အလြန္ညစ္ေသာ ေအာင္သိန္း ပါတကား။
ဟိုမွာ ၾကည့္ၾကပါဦး၊ လားလား စံေအာင္တို႔လူစု ေက်ာင္းေျပး ဖုိးေအာင္အား ဖမ္းလာၾကေလသည္။ ဖုိးေအာင္ကား မလုိက္ခ်င္ လုိက္ခ်င္ လိုက္ပါလာ ရရွာ၏။ သူ႔အား ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တည္းထားေသာေၾကာင့္ ပါလာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ရႊဲရႊဲ စိုေနေတာ့၏။ ဖုိးေအာင္ကို မုိးေရထဲတြင္ ဆဲြလာၾကေလသည္။
ဖုိးေအာင္ ေက်ာင္းေျပး၊ အိမ္ေျပး လုပ္ေနသည္မွာ ေလးရက္ပင္ ၾကာေလၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦး၀ိမလ၏ ေက်ာင္းတြင္ ခုိကပ္ကာ ေနေလၿပီ။ စံေအာင္တုိ႔ လူစု ဖုိးေအာင္ကို သြား၍ အဖမ္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္ျဖစ္ခဲ့ ၾကရေသးသည္။ စံေအာင္ တုိ႔က မုိက္အားေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ား လက္ေလွ်ာ့ၾကရ ေလသည္။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုံးတြင္ စံေအာင္ထက္ မုိက္ေသာသူ မရွိ။ စံေအာင္အား ဗုိလ္တင္၍ ထားၾကရေလသည္။ တေက်ာင္းလုံးတြင္ ဆရာေစာအျပင္ သု႔ကို အေၾကာက္ရဆုံး ျဖစ္၏။ ဆရာေစာကိုယ္တုိင္ပင္ စံေအာင္အား ခပ္ရြံ႕ရံြ႕။ သူ႔အား အလုိလုိက္၍  ထားေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား မုန္႔၀ယ္စားလွ်င္ စံေအာင္အား တ၀က္ေ၀ငွ၍ စားၾကရ၏။  စံေအာင္တည္း ဟူေသာ နတ္ဆုိးကုိ မပသ မတင္ေျမွာက္ဘဲ မစား၀ံ့ၾကေခ်။
စံေအာင္တုိ႔ လူစုလက္တြင္ ရုန္းကန္ရုန္းကန္ႏွင့္ ပါ၍လာေသာ ဖုိးေအာင္ကား ဆရာေစာ၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ ဆရာေစာ ေဒါသထြက္ခုိက္ ဆရာေစာ၏

ႀကိမ္လုံးစၾကာမွာလည္း ေသြးစြန္းခုိက္၊ ဖုိးေအာင္ကိုလည္း မိ၍လာခိုက္ႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္ ေလၿပီ။ ေက်ာင္းသား အေပါင္းတုိ႔ တုန္လ်က္ ေနၾကကုန္၏။ ရင္ထဲတြင္ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေနၾကေလသည္။ ေအာင္သိန္းမွာ ဖုိးေအာင္ကို သနားေယာင္ေယာင္ေန၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ကား ၀မ္းသာ၍ မဆုံးၿပီ။ သူတကာ အရုိက္ခံရလွ်င္ ေအာင္သိန္း ၀မ္းမသာသည္ မရွိ။
ဖုိးေအာင္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မေမးမျမန္းဘဲ ဆရာေစာသည္ မိမိ၏ ႀကိမ္လုံးစၾကာျဖင့္ လွမ္း၍ ႏွက္ေလ ေတာ့၏။ အခ်က္ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ၿပီ။ ဖုိးေအာင္လည္း ဆရာေစာ၏ ရင္ခြင္ အတြင္းသို႔ တုိး၍ တုိး၍ ၀င္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရေလသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ ဖုိးေအာင္လည္း ေမာ၊ ဆရာေစာလည္း ေမာေလေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ ရုိက္ပဲြႀကီး ၿပီးသြားေလသတည္း။ ေက်ာင္းသား အေပါင္းတုိ႔က ဖုိးေအာင္ ေရွာင္တိမ္းပုံကို သေဘာက်ၾကကုန္၏။ ေအာင္သိန္း တေယာက္သာ မေက်မနပ္ ျဖစ္လ်က္ ေနေလသည္။
ဆရာေစာမွာ ေမာ၍ အထုိင္လုိက္၊ အင္းသားႀကီးကေတာ္ ေဒၚသာအိလည္း သားကေလး ေရႊလွႏွင့္ ေရႊစတုိ႔ကို လက္ဆဲြ၍ ေရာက္လာခုိက္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း က်ေလသည္။

ေဒၚသာအိကား သားကေလး ေရႊေသြး ႏွစ္ေယာက္တုိ႔အား ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ေငြႏွစ္မတ္ တုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းအပ္ရန္ လာျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ ဆရာေစာလည္း ၿပဳံးရႊင္စြာ စကားေျပာ ၿပီးလွ်င္ ေရႊလွႏွင့္
ေရႊစတုိ႔အား လက္ခံလိုက္ေလသည္။ ေဒၚသာအိမွာ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္တုိ႔အား ေက်ာင္းတြင္ ထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ ဆင္း၍ သြား၏။
ေရႊလွႏွင့္ ေရႊစတုိ႔မွာလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ ငိုေၾကြးၾကေလသည္။ မငိုဘဲ ေနၾကမည္ေလာ။ ေရႊလွမွာ ေျခာက္ႏွစ္၊ ေရႊစမွာ ေလးႏွစ္မွ်သာ ရွိၾကေသး၏။ အိမ္တြင္ ေဆာ့လြန္းၾက၍ တေယာက္လွ်င္ ဆန္တစ္ျပည္၊ ေငြတစ္မတ္ႏွင့္ ဆရာေစာအား ကေလး လာ၍ အထိန္းခုိင္းျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေရႊလွႏွင့္ ေရႊစတုိ႔ ငို၍ ေကာင္းတုန္းပင္ ေဒၚသာအိ မိမိ၏ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္၏။
ေရႊလွတုိ႔ ငိုခ်င္း မဆုံးေသး။ ဆရာေစာ၏ ႀကိမ္စၾကာ ေက်ာင္းေတာ္၏ ၾကမ္းျပင္သို႔ ဘမ္းဘမ္းဟူေသာ အသံျဖင့္ က်ဆင္းေလမွ ေရႊလွတုိ႔ ငိုခ်င္း ဆုံးေလၿပီ။
ထုိ႔ေနာက္ ေဒၚသာအိ ပူေဇာ္၍သြားေသာ ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ေငြတမတ္တုိ႔ကို အပ္ရန္ ဆရာကေတာ္ႀကီးအား ဆရာေစာက ေခၚေလသည္။ ထူးသာ၊ ထူးႏုိင္သည္ မလာႏုိင္ေသး။ အဘယ္ လာႏုိင္အံနည္း။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူတို႔အား ေရာင္းရန္ ပဲေလွာ္ကို ေလွာ္ခ်က္ေနေလသည္။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူတုိ႔ကား ဆရာကေတာ္ႀကီး ေရာင္းေသာ ပဲေလွာ္အျပင္ မည္သည့္ မုန္႔ကိုမွ ၀ယ္စားျခင္း မျပဳရ။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္
အထူးစီမံထားေသာ ပဲေလွာ္ျဖစ္ေလသည္။ (ဤကား ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အဆုိတည္း။)
ဆရာကေတာ္ႀကီး ပဲေလွာ္ေနခုိက္ ျမစိန္က ထမင္းအိုးတည္၏။ သန္းျမက ငါးလုပ္၏။ မယ္သင္က ကင္ပြန္းရြက္ ေျခြ၏။ သူတို႔ သုံးေယာက္ကား သင္ပုန္းႀကီးကိုပင္ ကုန္ေအာင္ မသင္ၾကရေသး။ သို႔ေသာ္ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ဆုိလွ်င္ ဆရာေစာ၏ အခ်စ္ေတာ္လည္း ျဖစ္ရေပမည္။ ဆရာေစာႏွင့္ ဆရာကေတာ္မွာ ႏွစ္ကုိယ့္တစိတ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။
ဆရာကေတာ္ႀကီး အလိုအားျဖင့္ မိန္းကေလးတုိ႔မည္သည္မွာ စာတတ္ရန္ မလုိ။ စာတတ္လွ်င္ ရည္းစား ထားေလ့ ရွိၾကကုန္၏။ ကႀကီး၊ ခေခြးႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးတတ္လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ မိမိမွာ ဆရာကေတာ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ စာဖတ္၍ မတတ္။
မိန္းကေလးဟူက အခ်က္အျပဳတ္ တတ္ရမည္။ အခ်က္အျပဳတ္ မတတ္ပါက ရွက္စရာ ေကာင္းေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ အခ်စ္ေတာ္ မယ္သင္၊ သန္းျမ၊ ျမစိန္တို႔အား ခ်က္ျပဳတ္နည္း အမ်ိဳးစုံေအာင္ သင္ၾကား ျပသလွ်က္ ေနေလသည္။
ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ လုံ႔လေၾကာင့္ ျမစိန္တုိ႔ သုံးေယာက္မွာ ထမင္းခ်က္လည္း တတ္ၾကေလၿပီ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ကင္ပြန္းရြက္ဟင္း၊ ကန္စြန္းရြက္ဟင္း၊ ခ်က္နည္းတုိ႔ကိုလည္း တတ္ၾကေလၿပီ။
ၾကက္သား၊ ဘဲသား၊ ၀က္သား ဟင္းခ်က္နည္းတုိ႔ကိုကား မသင္ၾကားရေသးေခ်။ ဆရာကေတာ္ႀကီးမွာ မခ်က္တတ္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ၾကက္သား၊ ဘဲသား၊ ၀က္သားတုိ႔ကို 15
မ၀ယ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္သာ မသင္ၾကားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေဟာ .. ေဟာ ဆရာကော္ႀကီး ထြက္လာၿပီ။ ဆံပင္မွာ ဆီမရွိ၊ ေခါင္းပြႀကီးႏွင့္ျဖစ္၏ အက်ီ ၤမွာ လက္ႏွီးေရာင္၊ ထဘီမွာ ဖာေထး ရာေတြ အနႏၲ၊ ညစ္ေထးေတာ္မူေသာ ဆရာကေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အင္းသားႀကီးကေတာ္ ေဒၚသာအိ ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ ဆန္ႏွစ္ျပည္ႏွင့္ ေငြႏွစ္မတ္တို႔ကိုလည္း သိမ္းကာ ေနာက္ေဖးသို႔ ၀င္သြား၏။
ဆရာေစာလည္း ေက်ာင္းလႊတ္လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းသား အေပါင္းတုိ႔လည္း ႏွစ္ေထာင္း အားရ အိမ္သုိ႔ ျနပ္ၾကေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ကာ `ဒီေက်ာင္းဆရာ သင္ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာတတ္ပါ့မလား သူႀကီးမင္း´ဟု ေမာင္လူေအးက သူႀကီးမင္း ဦးဖုိးထုံအား ေမး၏။
`တတ္သင့္သေလာက္ တတ္တာပါပဲ´ဟု ဦးဖုိးထုံက ေျဖေလသည္။
`တတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ´ ေမာင္လူေအးက ဆုိျပန္ေလသည္။
ဤသို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ ေမာင္လူေအးမွာ မိမိငယ္စဥ္က ဤေက်ာင္းမ်ိဳးမွာပင္ ပညာသင္ၾကား ၿပီးေနာက္ တစတစ တုိးတက္ကာ ယခုအေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနသည္ကို အမွတ္ရဟန္ မတူ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ငါးဆယ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ဤရြာေက်ာင္းမွပင္ ျမန္မာျပည္ သမၼတထြက္
ခ်င္ ထြက္ေနမည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိပုံမေပၚ။
၁၉၃၃၊ ဇူလိုင္။
ဒဂုန္မဂၢဇင္း

မွတ္ခ်က္။   ။ ရွားပါးစကားေျပစာစုေလးလည္းျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ့တဲ့ စကားေျပေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ထဲက ဆရာသိပၸံေမာင္၀၏ လက္ရာလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာမိသားစုဖိုရမ္ မွ ကုိျမင့္ေဆြ စာရိုက္တင္ေပးတာကုိ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

“ေရ”

[Unicode]နောက်တနေ့......
အပယ်ရတနာ လိုဏ်ဂူဘုရားကို လေ့လာသုတေသနပြုနေပါသည်ဆိုသောသူနှင့် ကျွန်တော်စကားပြောဖြစ်နေကြပြန်ပါသည်။ မြန်မာပြည်သို့ အိန္ဒိယမှ ယဉ်ကျေးမှုများ ဘာသာအယူဝါဒများ ဝင်ရောက်လာပုံအကြောင်း မြန်မာတို့၏ယဉ်ကျေးမှုကို မြန်မာတို့ တည်ဆောက်ပုံအကြောင်း ပြောကြရင်းမှ မြန်မာတို့၏ တွေးခေါ်ပုံ တွေးခေါ်နည်းအကြောင်းကိုရောက်လာသည်...။ သူက..........

“ရေရဲ့ အမူအကျင့်ကို ခင်ဗျား သတိထားမိရဲ့လား..ရေဟာအများအားဖြင့် သူစီးဆင်းသွားရာ လမ်းကြောင်းမှာရှိနေတဲ့ အဟန့်အတားတွေကို ဆန့်ကျင်ရင်ဆိုင်လေ့မရှိဘူးဗျ..။ သူ့ရှေ့ကရှိနေတဲ့ အဟန့်အတားတွေကို  ရှောင်ပြီး ဘေးကနေ စီးချင်စီးမယ်..ကွေ့ပတ်တိမ်းရှောင်ပြီး စီးချင်စီးမယ်..အဟန့်အတားမှာ အကြားအလပ် ရှိနေရင် အဲဒီအကြားအလပ်ကနေ တိုးဝင်စိမ့်ဝင်ပြီးစီးတယ် စီးလို့ဖြစ်နိုင်တာနေပြီး လိုရာအရပ်ကိုစီးဆင်းသွားတတ်တယ်...။

အဲလိုပဲတဲ့ဗျ..အခက်အခဲတွေ လူမှုပြဿနာတွေနဲ့ တွေ့ကြုံလာရတဲ့အခါ ထိပ်တိုက်ဆန့်ကျင်ရင်ဆိုင်စရာတွေမလိုဘဲ ရေလိုကျင့်သုံးပြီး လိုရာကို ရောက်နိုင်တာမျိုးတွေလဲ ရှိတာပဲ..။

ဒါပေမယ့် ရေဟာတစ်ခါတစ်လေတော့လဲ အင်အားသုံးတတ်တယ်...။ ရေဟာအင်အားသုံးလာပြီဆိုရင် သစ်ပင်ကြီးတွေ ကျောက်တုံးကြီးတွေ မြို့ရွာတွေကိုတောင် လဲပြိုပျက်စီးစေနိုင်တာပဲ..။ အဲဒီလိုပဲပေါ့ဗျာ တစ်ခါတစ်ခါကြတော့လဲ အင်အားသုံးသင့်ရင်သုံးပြီး ဖြေရှင်းကျော်လွှားရတာမျိုးလဲရှိတယ်..။ကျွန်တော်ဆိုလိ ုချင်တာက အခြေနေကိုကြည့်ပြီး လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာတွေကို အရှေ့တိုင်းသားတွေဟာ လုပ်လေ့ရှိတယ်ဆိုတာကိုပြောချင်တာပါ..။ နေဦးဗျ ရှိသေးတယ်..။

ရေဟာ ပင်ကိုယ်ပုံသဏာန်မရှိဘူးတဲ့ဗျ.. သူစီးသွားတဲ့ တစ်လျှောက်မှာ လေးထောင့်နေရာရောက်ရင် ရေဟာ လေးထောင့်ပုံဖြစ်သွားတယ်.. ဝိုင်းတဲ့နေရာရောက်ရင် ရေဟာ ဝန်းဝိုင်းတဲ့ပုံသဏာန်ဆောင်သွားတယ်..။ ရှည်မျှောမျှောနေရာရောက်ရင်လည်း ရှည်မျှောမျှောပုံဖြစ်သွားတယ်..။ ဒါကြောင့်ရေမှာ ပင်ကို“ပုံ”မရှိဘူး..။ အခြေနေကိုလိုက်ပြီးပုံပြောင်းနိုင်တဲ့..။

အဲဒီရေရဲ့ အမူအကျင့်လိုပဲ ပြဿနာတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်လာတဲ့အခါမှာ လူဟာ အခြေအနေလျှောက် ပုံသဏာန်အမျိုးမျိုးနဲ့ နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ လုပ်ဆောင်ဖြေရှင်းရတယ်တဲ့ဗျ..။ ဒီလိုဖြေရှင်းတတ်မှ ပြဿနာတွေပြေလည်မယ်...။ အောင်အောင်မြင်မြင်ဖြစ်စေမယ်ပေါ့ဗျာ...။

လွယ်တော့မလွယ်ဘူးပေါ့ လူမှုပြဿနာတွေ ဖြေရှင်းရတာ သိပ်ကိုလေးနက်သိမ်မွေ့တယ် ၊ တော်ရုံအသိညဏ်အဆင်ခြင်နဲ့တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ပြီးတော့ ရေဟာကြည်လင်ပြီဆိုရင် ရေထဲမှာရှိနေတာတွေကို သဲသဲကွဲကွဲ ကြည်ကြည်လင်လင် တိတိကျကျ မြင်နိုင်သိနိုင်တယ်တဲ့။ ပြဿနာဖြေရှင်းမည့်သူဟာလဲ မလိုလားအပ်တဲ့ မသိမိုက်မဲမှုတွေ အစွဲအလမ်း ဒေါသမောဟတွေကိုဖယ်ပြီး စိတ်ကို ကြည်လင်အောင် လေ့ကျင့်ရတယ်ဗျ။ စိတ်ကြည်လင်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းအမှန်အတိုင်း မြင်တယ်။ အခြေအနေတွေကိုလည်း မှန်မှန်ကန်ကန် သုံးသပ်နိုင်တယ် အကျိုးအပြစ် အကောင်းအဆိုးကိုလဲ ခွဲခြားသိမြင်တယ်၊ ဒီလိုသိမြင်မှ မြဿနာတွေကို ဖြေရှင်းတဲ့အခါ အောင်မြင်သူဖြစ်နိုင်မှာပဲ။

ဒီနေရာထိ ကျွန်တော်ပြောလာတာဟာ တရုတ်တွေးခေါ်ရှင် အချို့ရဲ့ရေနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အမူအကျင့်အကြောင်းတွေဗျ။ မြန်မာတွေထဲမှာရှိတဲ့ ရေနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အမြင်တစ်ခုကို ပြောရဦးမယ်။

“ရေကြောင့် နုန်းညွန်တွေ ဖြစ်လာပြီး လူကိုပေကျံတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရေနဲ့ပဲ အဲဒီပေကျံနေတဲ့ နုန်းညွန်အညစ်အကြေးတွေကို စင်ကြယ်စေနိုင်တယ်”။အဲ့ဒီလိုပဲတဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ မကောင်းတဲ့ အစွဲဥပါဒါန်တွေ မိုက်မဲတွေဝေမှုတွေ အသိညဏ်မဲ့ခြင်းစတဲ့အညစ်အကြေးတွေဖြစ်လာပြီး လူ့စိတ်ကို မစင်ကြယ် မကြည်လင်အောင်ဖန်တီးတာပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ အဲဒီအညစ်အကြေးတွေတွေကို စင်ကြယ်စေနိုင်တယ်တဲ့။

ဟုတ်တယ်၊ အဲ့ဒီစိတ်နဲ့ပဲ အစွဲဥပါဒါန်တွေကိုဖယ် မိုက်မဲတွေဝေမှုတွေကိုဖယ် အသိပညာမဲ့ခြင်းတွေကို ဖယ်လိုက်ရင် စိတ်ဟာ စင်ကြယ်ကြည်လင်လာမှာပဲပေါ့ဗျာ ၊ ကြည်လင်စင်ကြယ်တဲ့စိတ်ရှိရင် အခြေအနေအချင်းအရာတွေကို မှန်မှန်ကန်ကန်မြင်တတ်ပြီး ပြဿနာတွေကိုလဲ အောင်မြင်အောင် ဖြေရှင်းနိုင်မှာပဲ။

ဒီလိုစိတ်စင်ကြယ်အောင် ကြိုးပမ်းနိုင်သူ၊ စင်ကြယ်တဲ့စိတ်ရှိသူကို “ကြာ”နဲ့နှိုုင်းတက်ကြတယ်ဗျ ၊ ကြာဟာ ညစ်ထေးနဲ့နုန်းရေမှာ ဖြစ်လာပေမယ့် လူးလွန့်မြင့်တက်နိုင်မှုကြောင့် နုန်းညွှန်စတဲ့ အညစ်အကြေးတွေနဲ့ မလိမ်းကျံပဲ စင်စင်ကြယ်ကြယ် ရေပေါ်မှာ ပွင့်နိုင်သလိုပဲတဲ့ လူဟာလဲ ဒေါသ မောဟစတဲ့ အညစ်အကြေးတွေရှိရာ ကာမဘုံမှာ မွေးဖွားလာပေမဲ့ ကြိုးစားမှုနဲ့ အဲဒီကိလေသာအညစ်အကြေးတွေကို မကပ်ငြိတဲ့ စင်ကြယ်သူအဖြစ်ရောက်နိုင်တယ်။ ဒီလိုစင်ကြယ်သူ အဖြစ်ရောက်လာသူဟာ....

“ကြာ ဟာ ကန်ကို လှပတင့်တယ်အောင် တန်ဆာဆင်ခြင်းငှာ ဖြစ်တယ်ဆိုတာလို အဲ့ဒီစင်ကြယ်တဲ့စိတ်ရှိသူဟာ မလိုလားအပ်တဲ့ ပြဿနာတွေ အနိဌာရုံတွေကို ဖယ်ရှားပေးပြီး သူ့ဝန်းကျင်က လူသတ္တဝါတွေကို ငြိမ်းအေးကြည်သာခြင်းတွေနဲ့ တင့်တင့်တယ်တယ် တန်ဆာဆင်ပေးနိုင်မှာပဲ။ ဒီလို တန်ဆာဆင်ပေးနိုင်သူတွေ လူ့လောကမှာ များများဖြစ်ပေါ်လာပါစေလို့ ကျွန်တော်တော့ဆုတောင်းမိပါတယ်ဗျာ။

သူ့စကားကိုနိဂုံးချုပ်လိုက်သည့်အနေဖြင့် အဝေးသို့ သူက စိတ်ငြိမ်စွာ လှမ်းမျှော်ကြည့်နေပါသည်။

ကျွန်တော်ကသူ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ စင်ကြယ်ခြင်း၏သင်္ကေတ ငြိမ်းအေးကြည်လင်ခြင်း၏ သင်္ကေတအဖြစ် ရေပေါ်တွင် ဖြန့်မိုး၍ တင့်တင့်တယ်တယ် ပွင့်နေသောကြာကို မြင်ယောင်ရင်း မြတ်နိုးစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာပါတော့သည်။



မှတ်ချက်။   ။ဒီပိုစ့်လေးက မြန်မာမိသားစုဖိုရမ် မှာ ကိုငြိမ်းသူ ဝေမျှထားကို ကျွန်တော်ကူးယူလာတာပါခင်ဗျာ။ ကျွန်တော်က ဆရာနန္ဒာသိန်းဇံရဲ့စာတွေကို အင်မတန်သဘောကျပါတယ်။ ဆရာကွယ်လွန်ချိန်အထိထွက်ခဲ့တဲ့စာအုပ်တွေကိုကြည့်ရင် တော်တော်လေးနည်းတယ်လို့ပြောရပါမယ်။ ဒါပေမယ့် စာအုပ်တိုင်းဟာ ပစ်ရက်စရာမရှိအောင် စာသားကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ထိရောက်အောင် ရေးသားနိုင်သူဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်နောက်ပိုင်း ဆရာ့စာအုပ်တွေကို စုစည်းပြီး ပြန်တင်ပေးပါမယ်။

[Zawgyi]ေနာက္တေန႔......
အပယ္ရတနာ လိုဏ္ဂူဘုရားကို ေလ့လာသုေတသနျပဳေနပါသည္ဆိုေသာသူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာျဖစ္ေနၾကျပန္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္သို႔ အိႏၵိယမွ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ဘာသာအယူဝါဒမ်ား ဝင္ေရာက္လာပုံအေၾကာင္း ျမန္မာတို႔၏ယဥ္ေက်းမႈကို ျမန္မာတို႔ တည္ေဆာက္ပုံအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းမွ ျမန္မာတို႔၏ ေတြးေခၚပုံ ေတြးေခၚနည္းအေၾကာင္းကိုေရာက္လာသည္...။ သူက..........

“ေရရဲ႕ အမူအက်င့္ကို ခင္ဗ်ား သတိထားမိရဲ႕လား..ေရဟာအမ်ားအားျဖင့္ သူစီးဆင္းသြားရာ လမ္းေၾကာင္းမွာရွိေနတဲ့ အဟန႔္အတားေတြကို ဆန႔္က်င္ရင္ဆိုင္ေလ့မရွိဘူးဗ်..။ သူ႔ေရွ႕ကရွိေနတဲ့ အဟန႔္အတားေတြကို  ေရွာင္ၿပီး ေဘးကေန စီးခ်င္စီးမယ္..ေကြ႕ပတ္တိမ္းေရွာင္ၿပီး စီးခ်င္စီးမယ္..အဟန႔္အတားမွာ အၾကားအလပ္ ရွိေနရင္ အဲဒီအၾကားအလပ္ကေန တိုးဝင္စိမ့္ဝင္ၿပီးစီးတယ္ စီးလို႔ျဖစ္ႏိုင္တာေနၿပီး လိုရာအရပ္ကိုစီးဆင္းသြားတတ္တယ္...။

အဲလိုပဲတဲ့ဗ်..အခက္အခဲေတြ လူမႈျပႆနာေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံလာရတဲ့အခါ ထိပ္တိုက္ဆန႔္က်င္ရင္ဆိုင္စရာေတြမလိုဘဲ ေရလိုက်င့္သုံးၿပီး လိုရာကို ေရာက္ႏိုင္တာမ်ိဳးေတြလဲ ရွိတာပဲ..။

ဒါေပမယ့္ ေရဟာတစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ အင္အားသုံးတတ္တယ္...။ ေရဟာအင္အားသုံးလာၿပီဆိုရင္ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြ ၿမိဳ႕႐ြာေတြကိုေတာင္ လဲၿပိဳပ်က္စီးေစႏိုင္တာပဲ..။ အဲဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ တစ္ခါတစ္ခါၾကေတာ့လဲ အင္အားသုံးသင့္ရင္သုံးၿပီး ေျဖရွင္းေက်ာ္လႊားရတာမ်ိဳးလဲရွိတယ္..။ကြၽန္ေတာ္ဆိုလိ ုခ်င္တာက အေျခေနကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို အေရွ႕တိုင္းသားေတြဟာ လုပ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာကိုေျပာခ်င္တာပါ..။ ေနဦးဗ် ရွိေသးတယ္..။

ေရဟာ ပင္ကိုယ္ပုံသဏာန္မရွိဘူးတဲ့ဗ်.. သူစီးသြားတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေလးေထာင့္ေနရာေရာက္ရင္ ေရဟာ ေလးေထာင့္ပုံျဖစ္သြားတယ္.. ဝိုင္းတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ေရဟာ ဝန္းဝိုင္းတဲ့ပုံသဏာန္ေဆာင္သြားတယ္..။ ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာေနရာေရာက္ရင္လည္း ရွည္ေမွ်ာေမွ်ာပုံျဖစ္သြားတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ေရမွာ ပင္ကို“ပုံ”မရွိဘူး..။ အေျခေနကိုလိုက္ၿပီးပုံေျပာင္းႏိုင္တဲ့..။

အဲဒီေရရဲ႕ အမူအက်င့္လိုပဲ ျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာတဲ့အခါမွာ လူဟာ အေျခအေနေလွ်ာက္ ပုံသဏာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေျဖရွင္းရတယ္တဲ့ဗ်..။ ဒီလိုေျဖရွင္းတတ္မွ ျပႆနာေတြေျပလည္မယ္...။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ျဖစ္ေစမယ္ေပါ့ဗ်ာ...။

လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူးေပါ့ လူမႈျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းရတာ သိပ္ကိုေလးနက္သိမ္ေမြ႕တယ္ ၊ ေတာ္႐ုံအသိညဏ္အဆင္ျခင္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေရဟာၾကည္လင္ၿပီဆိုရင္ ေရထဲမွာရွိေနတာေတြကို သဲသဲကြဲကြဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ တိတိက်က် ျမင္ႏိုင္သိႏိုင္တယ္တဲ့။ ျပႆနာေျဖရွင္းမည့္သူဟာလဲ မလိုလားအပ္တဲ့ မသိမိုက္မဲမႈေတြ အစြဲအလမ္း ေဒါသေမာဟေတြကိုဖယ္ၿပီး စိတ္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္ဗ်။ စိတ္ၾကည္လင္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းအမွန္အတိုင္း ျမင္တယ္။ အေျခအေနေတြကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ သုံးသပ္ႏိုင္တယ္ အက်ိဳးအျပစ္ အေကာင္းအဆိုးကိုလဲ ခြဲျခားသိျမင္တယ္၊ ဒီလိုသိျမင္မွ ျမႆနာေတြကို ေျဖရွင္းတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ႏိုင္မွာပဲ။

ဒီေနရာထိ ကြၽန္ေတာ္ေျပာလာတာဟာ တ႐ုတ္ေတြးေခၚရွင္ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ေရနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အမူအက်င့္အေၾကာင္းေတြဗ်။ ျမန္မာေတြထဲမွာရွိတဲ့ ေရနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အျမင္တစ္ခုကို ေျပာရဦးမယ္။

“ေရေၾကာင့္ ႏုန္းၫြန္ေတြ ျဖစ္လာၿပီး လူကိုေပက်ံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရနဲ႔ပဲ အဲဒီေပက်ံေနတဲ့ ႏုန္းၫြန္အညစ္အေၾကးေတြကို စင္ၾကယ္ေစႏိုင္တယ္”။အဲ့ဒီလိုပဲတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပဲ မေကာင္းတဲ့ အစြဲဥပါဒါန္ေတြ မိုက္မဲေတြေဝမႈေတြ အသိညဏ္မဲ့ျခင္းစတဲ့အညစ္အေၾကးေတြျဖစ္လာၿပီး လူ႔စိတ္ကို မစင္ၾကယ္ မၾကည္လင္ေအာင္ဖန္တီးတာပဲ ၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပဲ အဲဒီအညစ္အေၾကးေတြေတြကို စင္ၾကယ္ေစႏိုင္တယ္တဲ့။

ဟုတ္တယ္၊ အဲ့ဒီစိတ္နဲ႔ပဲ အစြဲဥပါဒါန္ေတြကိုဖယ္ မိုက္မဲေတြေဝမႈေတြကိုဖယ္ အသိပညာမဲ့ျခင္းေတြကို ဖယ္လိုက္ရင္ စိတ္ဟာ စင္ၾကယ္ၾကည္လင္လာမွာပဲေပါ့ဗ်ာ ၊ ၾကည္လင္စင္ၾကယ္တဲ့စိတ္ရွိရင္ အေျခအေနအခ်င္းအရာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ျမင္တတ္ၿပီး ျပႆနာေတြကိုလဲ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျဖရွင္းႏိုင္မွာပဲ။

ဒီလိုစိတ္စင္ၾကယ္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းႏိုင္သူ၊ စင္ၾကယ္တဲ့စိတ္ရွိသူကို “ၾကာ”နဲ႔ႏႈိုင္းတက္ၾကတယ္ဗ် ၊ ၾကာဟာ ညစ္ေထးနဲ႔ႏုန္းေရမွာ ျဖစ္လာေပမယ့္ လူးလြန႔္ျမင့္တက္ႏိုင္မႈေၾကာင့္ ႏုန္းၫႊန္စတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ မလိမ္းက်ံပဲ စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ ေရေပၚမွာ ပြင့္ႏိုင္သလိုပဲတဲ့ လူဟာလဲ ေဒါသ ေမာဟစတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြရွိရာ ကာမဘုံမွာ ေမြးဖြားလာေပမဲ့ ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ အဲဒီကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြကို မကပ္ၿငိတဲ့ စင္ၾကယ္သူအျဖစ္ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုစင္ၾကယ္သူ အျဖစ္ေရာက္လာသူဟာ....

“ၾကာ ဟာ ကန္ကို လွပတင့္တယ္ေအာင္ တန္ဆာဆင္ျခင္းငွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာလို အဲ့ဒီစင္ၾကယ္တဲ့စိတ္ရွိသူဟာ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ အနိဌာ႐ုံေတြကို ဖယ္ရွားေပးၿပီး သူ႔ဝန္းက်င္က လူသတၱဝါေတြကို ၿငိမ္းေအးၾကည္သာျခင္းေတြနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ တန္ဆာဆင္ေပးႏိုင္မွာပဲ။ ဒီလို တန္ဆာဆင္ေပးႏိုင္သူေတြ လူ႔ေလာကမွာ မ်ားမ်ားျဖစ္ေပၚလာပါေစလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ဆုေတာင္းမိပါတယ္ဗ်ာ။

သူ႔စကားကိုနိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္သည့္အေနျဖင့္ အေဝးသို႔ သူက စိတ္ၿငိမ္စြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ကသူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ စင္ၾကယ္ျခင္း၏သေကၤတ ၿငိမ္းေအးၾကည္လင္ျခင္း၏ သေကၤတအျဖစ္ ေရေပၚတြင္ ျဖန႔္မိုး၍ တင့္တင့္တယ္တယ္ ပြင့္ေနေသာၾကာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ျမတ္ႏိုးစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါေတာ့သည္။



မွတ္ခ်က္။   ။ဒီပိုစ့္ေလးက ျမန္မာမိသားစုဖိုရမ္ မွာ ကိုၿငိမ္းသူ ေဝမွ်ထားကို ကြၽန္ေတာ္ကူးယူလာတာပါခင္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕စာေတြကို အင္မတန္သေဘာက်ပါတယ္။ ဆရာကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိထြက္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးနည္းတယ္လို႔ေျပာရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္တိုင္းဟာ ပစ္ရက္စရာမရွိေအာင္ စာသားက်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ ထိေရာက္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္သူျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ပိုင္း ဆရာ့စာအုပ္ေတြကို စုစည္းၿပီး ျပန္တင္ေပးပါမယ္။

Online မွတဆင္႔ ၿမန္မာသံရံုးကို appointment ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ျပီ

[Unicode]စင်္ကာပူရှိ မြန်မာလူမျိုးများအနေဖြင့် မိမိတို့၏ Passport သက်တမ်းတိုးရာတွင်၎င်း၊ အသစ်လျှောက်ထားရာတွင်၎င်း၊ ကျောင်းသားဖြစ်ကြောင်း ထောက်ခံစာ လျှောက်ထားရာတွင်၎င်း၊ မှီခိုသူဖြစ်ကြောင်း ထောက်ခံစာ လျှောက်ထားရာတွင်၎င်း စသည်ဖြင့် သံရုံးနှင့်သက်ဆိုင်သော လုပ်ငန်းဆောင်တာများ လုပ်ဆောင်ရာတွင် အရင်လို အချိန်ကုန်ခံပြီး မြန်မာသံရုံးသို့သွားရောက်၍ Appointment ရက်ချိန်းရယူရန်အတွက် စောင့်ဆိုင်းတန်းစီဖို့မလိုတော့

ပဲ ယခုအခါ online မှတဆင့် မြန်မာသံရုံး၊ စင်ကာပူ website http://www.mesingapore.org.sg တွင် လျှောက်ထားနိုင်ပြီ ဖြစ်သည်။ လမ်းညွှန်ချက် handbook ကိုအောက်မှာ ဒေါင်းလုပ်ရယူနိုင်ပါသည်။  မြန်မာသံရုံး၊ စင်ကာပူ website http://www.mesingapore.org.sg တွင်လည်း သွားရောက်ဖတ်ရှု့လေ့လာနိုင်ပါသည်။




handbook ကိုကလစ်နှိပ်ပြီး ဒေါင်းလုပ်ရယူပါ

[Zawgyi]စကၤာပူရွိ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ Passport သက္တမ္းတိုးရာတြင္၎၊ အသစ္ေလွ်ာက္ထားရာတြင္၎၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ ေလွ်ာက္ထားရာတြင္၎၊ မွီခိုသူျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ ေလွ်ာက္ထားရာတြင္၎ စသည္ျဖင့္ သံ႐ုံးႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အရင္လို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ျမန္မာသံ႐ုံးသို႔သြားေရာက္၍ Appointment ရက္ခ်ိန္းရယူရန္အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းတန္းစီဖို႔မလိုေတာ့

ပဲ ယခုအခါ online မွတဆင့္ ျမန္မာသံ႐ုံး၊ စင္ကာပူ website http://www.mesingapore.org.sg တြင္ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ လမ္းၫႊန္ခ်က္ handbook ကိုေအာက္မွာ ေဒါင္းလုပ္ရယူႏိုင္ပါသည္။  ျမန္မာသံ႐ုံး၊ စင္ကာပူ website http://www.mesingapore.org.sg တြင္လည္း သြားေရာက္ဖတ္ရႈ႕ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။




handbook ကိုကလစ္ႏွိပ္ၿပီး ေဒါင္းလုပ္ရယူပါ