ရြာက်က္သေရ

သိပၸံေမာင္၀


ကႀကီး ရရစ္ ကသတ္ ၾကက္၊ ကႀကီး ရရစ္ ငသတ္ ၾကင္။
ႏွစ္ တစ္လီ ႏွစ္၊ ႏွစ္ ႏွစ္လီ ေလး၊ ႏွစ္ သုံးလီ ေျခာက္။
သေ၀ထုိး ငေရးခ် ကသတ္ ေငါက္၊ သေ၀ထုိး ငေရးခ် ငသတ္ ေငါင္။
ကႀကီး ေရးက၊ ကႀကီး ေရးခ်ာ ကာ၊ ကႀကီးေရ လုံႀကီးတင္ ကိ၊ မရရစ္ လုံးတင္ တေခ်ာင္းငင္ ကသတ္ ျမိဳက္၊ မရရစ္ လုံႀကီးတင္ တေခ်ာင္းငယ္ ငသတ္ ၿမိဳင္။
ဧ၀ံ ေမ သုတံ၊ ဧကံ သံမယံ။


ကႀကီး၊ ခေခြး၊ ဂငယ္၊ ဃႀကီး အစရွိေသာ အသံမ်ားသည္ မုိးသံႏွင့္ လုံးေထြးၿပီး သကာလ ကုကၠိဳ၀ သူႀကီးမင္း ဦးဖုိးထုံး၏ အိမ္ ေျမာက္ဘက္ အရပ္တြင္ ထၾကြ ေသာင္းက်န္းလ်က္ ေနၾက ေလသည္။ အခ်ိန္ကား နံနက္ (၆) နာရီခန္႔သာ ရွိေသး၏။ အဆုိပါ ဆူညံ လွစြာေသာ အသံကိုကား ကုကၠိဳ၀ ရြာအဖုိ႔ မဂၤလာ ရွိေသာ အသံ၊ သာယာေသာ အသံ၊ က်က္သေရ ရွိေသာ အသံမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ရြာလူႀကီး၏ အိမ္တြင္ မုိးေအးေအးႏွင့္ ေကြး၍ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ ေမာင္လူေအး အဖုိ႔ကား ငွက္ဆုိး၏ အသံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူလ်က္ေနေလ၏။
ထုိအသံမ်ား၏ ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူ ကေလးတုိ႔ စုေ၀းရာ ရြာေက်ာင္းကား ဒိစႀတိတ္ ေကာင္စီ၏ အေထာက္ အပံ့ခံ ေက်ာင္းမဟုတ္၊
အစိုးရမင္းက အသိအမွတ္ ျပဳေသာ ေက်ာင္းလည္းမဟုတ္၊ အမ်ိဳးသား ပညာေရး အဖဲြ႕က 2
အားေပးေသာ ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ေပ။ ထုိေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူ ကေလးမ်ားက တေယာက္လွ်င္ တႏွစ္အတြက္ စပါး သုံးတင္းမွ်ေသာ အေထာက္ အပံ့ကိုသာ ခံယူကာ တည္ေထာင္ ထားေသာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။
ဤသုိ႔ ေက်ာင္းသား ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ ကေလးမ်ားမွ တပါး၊ အျခား မည္သူ၏ အေထာက္ အပ့ံကိုမွ် ခံယူေသာ ေက်ာင္းမဟုတ္ ေသာေၾကာင့္ ပညာအုပ္၊ ပညာ၀န္ေထာက္၊ ပညာ၀န္၊ ဒိစႀတိတ္ ေကာင္စီ လူႀကီးမင္းတုိ႔၏ စစ္ေဆးျခင္းမွ လုံးလုံး ကင္း၏။ ထုိေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္း လုပ္ေနေသာ ဆရာေစာပင္ ပညာအုပ္၊ ပညာ၀န္ေထာက္၊ သူပင္ ပညာ၀န္၊ သူပင္ ပညာမင္းႀကီး၊ သူပင္ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။
ေႏြအခါ ေမၿမိဳ႕(ယခု - ျပင္ဦးလြင္) ၌ ရုံးစိုက္၍ မုိးအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ရုံးစိုက္ေတာ္ မူေသာ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ထက္ပင္ ဆရာေစာမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ ရေသး၏။ ပညာေရး အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ မင္းတုိင္ပင္ အမတ္တုိ႔၏ အေမးမ်ားကို ေျဖၾကား ရေသးသည္။ ကုကၠဳိလ္၀ရြာ 11
ဆရာေစာကား မည္သူ၏ အေမးကိုမွ် ေျဖၾကားရန္မလုိ၊ စိတ္ထင္တုိင္း သင္ၾကားႏုိင္ေသာ ဂုဏ္ထူး ရွိ၏။ မိမိ သင္ၾကား လုိေသာ စာေပတုိ႔ကို သင္ၾကားႏုိင္၏။ မိမိ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ လႊတ္ႏုိင္၏။ မိမိ ေက်ာင္းပိတ္ ခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ပိတ္ထားႏုိင္၏။ သူ႔အား မည္သူကမွ် လာ၍ ဒုကၡမေပးႏုိင္။ ပညာအုပ္မင္းမ်ား လာလွ်င္ ဆင္းႀကိဳ ရေသာ ဒုကၡ၊ သူတုိ႔ အတြက္ လွည္းတုိ႔၊ ေလွတုိ႔ စီမံေပးရေသာ ဒုကၡမ်ိဳးမွလည္း လုံးလုံးကင္းေပ၏။
ေက်ာင္း၏ ပုံပန္းကို အနည္းငယ္ ေရးပါရေစဦး။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းမွာ ဓနိကာ၊ ဓနိမုိး၊ ၀ါးလုံးတုိင္၊ ၀ါလုံးၾကမ္းခင္း၊ ျပတင္း ေပါက္ႏွစ္ေပါက္၊ တံခါးေပါက္ ႏွစ္ေပါက္မွ်သာ ရွိေလသည္။ ဤမွ်ႏွင့္ ပုံပန္း ေပၚေလာက္ၿပီ။
ဆရာေစာ၏ အေၾကာင္း ေရးသားရန္ လုိေသး၏။ ဆရာေစာကား အထက္သား ဇာတိ၊ ဘုန္းႀကီး လူထြက္ ျဖစ္ေလသည္။ မည္သည့္ၿမိဳ႕၊ မည္သည့္ အရပ္မွ ေရာက္လာသည္ ဟူ၍ကား မည္သူမွ် မေျပာႏုိင္။ ရဟန္း ဘ၀က မည္သည့္ စာအထိ ေပါက္ခဲ့သည္ ဟူ၍လည္း မည္သူမွ် မသိ။ ဆရာေစာ၏ အေျပာအဆုိ အတိုင္းကား သင္ရုိးေပါက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ရဟန္း ဘ၀တြင္ မေပ်ာ္ပိုက္၍ လူထြက္ ရသည္မဟုတ္။ ၀ိနည္းအတုိင္း မက်င့္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္သာ လူထြက္၍ လာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဆရာေစာ၏ ပုံပန္းကား အသားနက္နက္၊ မ်က္လုံးက်ယ္က်ယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းတဲြတဲြ၊ ႏွာတံေကာက္ေကာက္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္စရာကား မေကာင္းေပ။ တထြာခန္႔ ရွည္ေသာ္ ဆံတုိမ်ားကို သိမ္းရုံးကာ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါျဖင့္ ေပါင္း၍ ထား၏။ အက်ိီ ၤ ကားမရွိ။ လုံးကြင္းမွာ လက္ႏွီးေရာင္၊ ဖာေထးရာေတြမွာ အနႏၲ၊ ေအာက္ဘက္ အစတြင္ အကြဲက ႏွစ္ကဲြ၊ လက္ထဲတြင္ကား ႀကိမ္လုံး တလုံးကို ကုိင္လ်က္။ ပါးစပ္ကမူ ေဆးတံႀကီးကို ခဲထားေလသည္။ ထုိေဆးတံမွာ အရုိးက်ိဳး ေနပါၿပီ။ `သစ္မရွိခင္ စပ္ၾကား ၀ါးေပါင္းကြပ္´ဆုိေသာ စကားႏွင့္
အညီ က်ိဳး၍ သြားေသာ သစ္သားရုိး၏ ေနရာတြင္ ၀ါးရုိးကို တပ္၍ ထား၏။
ထိုေဆးတံႀကီးကို ဖြာကာ ဖြာကာ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ဦးလူေမာ္ႏွင့္ တဲြေရး ခဲြေရး အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ေနၾကေလသည္။
ဤသို႔ ေဆြးေႏြး၍ ေကာင္းေန ၾကခုိက္တြင္ ေမာင္တင္ႏွင့္ မယ္ေအး တုိ႔သည္ တေယာက္ကို တေယာက္ ဆဲေရး ေနၾကေလသည္။
ငထြန္းကား စာမအံ၊ ယင္ေကာင္ေတြ ဖမ္းမိလွ်င္ ေနာက္တုိး၏ နားထဲသို႔ လႊတ္သြင္းသျဖင့္ ေနာက္တုိးႏွင့္ ငထြန္းတုိ႔ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ စကားမ်ား ၾကၿပီးေနာက္ တေယာက္ တခ်က္စီ ထုိးေန ၾကေလသည္။
စိန္ေဖကား ေဘသန္း ႏွင့္အတူ ေက်ာင္း ေနာက္ေဖး ကြင္းျပင္ ထဲတြင္ ေျပးလႊား ကစားကာ ဖားကေလး မ်ားကို ဖမ္းလ်က္ ေနၾက ေလသည္။ ေနာက္ေဖး အိမ္သာ တြင္ကား ဘထြန္း၊ သာေအး၊ ေငြလိႈင္၊ စံျမတုိ႔ လူစု ဦးတာေတ၏ ကၽြဲမ်ားကို ဖမ္း၍ စီးရန္ တုိင္ပင္ ေနၾက ေလသည္။
ထြန္းေ၀ႏွင့္ စံသိန္းတုိ႔ကား ေက်ာင္းေအာက္တြင္ နပန္း လုံးေနၾက ကုန္၏။ သာထြန္းႏွင့္ ညႊန္႔ေမာင္
တို႔က ဒုိင္လုပ္ ၾကေလသည္။
ေ၀လင္းကား မိမိ၏ ေက်ာက္ သင္ပုန္း ေပၚတြင္ ေခြးရုပ္၊ ေၾကာင္ရုပ္၊ ၾကက္ရုပ္ မ်ားကို ေရးၿပီးလွ်င္ တင္ေအးအား ျပေနေလသည္။ တင္ေအးသည္ ေ၀လင္းအား ခ်ီးမြမ္း၍ မဆုံးၿပီ။ မိေခြးႏွင့္ မမယ္သိန္းတို႔ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ခရားေစ့ ေတာက္တမ္း ကစား ေနၾကေလသည္။ ဆရာေစာကား စကားေျပာ၍ ေကာင္းတုန္းပင္။
သုိ႔ႏွင့္ ယခင္က ဆူညံ၍ ေနေသာ စာအံသံ ႀကီးမွာ တစ တစ တုိး၍ တုိး၍ သြားေလ ေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံး၌ စာအံသံ ဟူ၍ မၾကားရ ေတာ့ၿပီ။ ေဆာ့ေနၾကေသာ အသံ၊ ရန္ျဖစ္ေနၾကေသာ အသံ၊ ရယ္ေနၾကေသာ အသံတုိ႔ကိုသာ ၾကားရ ေလသည္။
ထိုအခါ က်မွ ဆရာေစာလည္း မိမိ၏ ညာလက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ဘမ္းဘမ္း ျမည္ေအာင္ သုံးေလးခ်က္ ႏွက္ေလ၏။
ေက်ာင္းသား/ေက်ာငး္သူ အေပါင္း တုိ႔လည္း ရမိ ရာရာကို နားကြဲလုေအာင္ ဟစ္ေအာ္ျခင္း ျပဳၾကေလသည္။ အိမ္သာတြင္ တုိင္ပင္ေနသူတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းေအာက္တြင္ နပန္းလုံး ေနသူတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း ေနရာမ်ားသို႔ ေရာက္ၾကေလၿပီ။ သူတုိ႔လည္း ထင္မိ ထင္ရာကို ေကာက္ကာ ေအာ္ဟစ္ ေနၾကကုန္၏။
ဆရာေစာကား တုိင္းေရး ျပည္ေရး အေၾကာင္း ဆက္လက္၍ ေဆြးေႏြးလ်က္ ေနျပန္ ေလသည္။
အတန္ၾကာလွ်င္ စာအံသံႀကီး တိတ္လွ်က္ သြားျပန္၏။ ဆရာေစာ၏ ႀကိမ္လုံးႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္၏ ၾကမ္းျပင္တို႔ စကား ေျပာၾကရ ျပန္၏။ ဤနည္းအတုိင္း တိတ္ခ်ည္၊
ဆူခ်ည္ႏွင့္ ေနေလေတာ့သည္။
စာအံျခင္း သုံးႀကိမ္ေျမာက္ တိတ္၍ သြားေသာအခါ ေအးေမာင္ႏွင့္ လူလွတုိ႔ ေက်ာက္တံ လုရာမွ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ေအးေမာင္က ေက်ာက္တံျဖင့္ ထုိးလုိက္ရာ လူလွ လက္မွ ေသြးဖ်န္းဖ်န္း ထြက္ေလသည္။ လူလွ ျပန္၍ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေစာင္းျဖင့္ ခုတ္လုိက္ရာ ေအးေမာင္၏ နဖူးတြင္ ကြမ္းသီးလုံးခန္႔ ဖူး၍ လာ၏။
အခ်ိဳ႕က ေအးေမာင္ လြန္သည္ဟု ဆုိၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ လူလွအား သနားၾကေလသည္။ တုိးတုိး စုရုံး စုရုံးႏွင့္ ေနၾကကုန္၏။ ေအးေမာင္ႏွင့္ လူလွတုိ႔ က်ိတ္ကာ ငိုေနရ ရွာသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လြန္သူခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဆရာေစာ သိသြားမွျဖင့္ ႀကိမ္လုံး ဓာတ္စာ ေကၽြးမည္ကို ေၾကာက္ၾကေလသည္။
ေအာင္သိန္းကား သူတကာ အရုိက္ခံရသည္ကို ျမင္လုိသူ ျဖစ္၏။ သူ၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ေအးေမာင္တို႔ ရန္ပဲြအေၾကာင္း ဆရာေစာ ေခၚေလၿပီ။ ေရာက္ၾကကုန္၏။ အေၾကာင္းကို ေမးေလၿပီ ဟုတ္မွန္သည့္အတုိင္း ေျဖၾကကုန္၏။ ေရာက္ၾကကုန္၏။ ေအးေမာင္ ေက်ာေပၚသို႔ ဆရာေစာ၏ ႀကိမ္လုံးစၾကာ ငါးခ်က္ခေလၿပီ။ ေအးေမာင္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏုိင္။
လူလွ၏ လက္၀ါးျပင္ေပၚသို႔လည္း ထုိႀကိမ္လုံး စၾကာပင္ ငါးႀကိမ္တုိင္တုိင္ ဆင္းသက္ေလၿပီ။
လူလွလည္း စာအုပ္ကိုပင္ မကိုင္ႏိုင္။ ေအာင္သိန္းကား စုတ္တသပ္သပ္ႏွင့္ ၀မ္းနည္းလ်က္ ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ကား ၀မ္းသာ၍ မဆုံးၿပီ။ အလြန္ညစ္ေသာ ေအာင္သိန္း ပါတကား။
ဟိုမွာ ၾကည့္ၾကပါဦး၊ လားလား စံေအာင္တို႔လူစု ေက်ာင္းေျပး ဖုိးေအာင္အား ဖမ္းလာၾကေလသည္။ ဖုိးေအာင္ကား မလုိက္ခ်င္ လုိက္ခ်င္ လိုက္ပါလာ ရရွာ၏။ သူ႔အား ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ တည္းထားေသာေၾကာင့္ ပါလာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ရႊဲရႊဲ စိုေနေတာ့၏။ ဖုိးေအာင္ကို မုိးေရထဲတြင္ ဆဲြလာၾကေလသည္။
ဖုိးေအာင္ ေက်ာင္းေျပး၊ အိမ္ေျပး လုပ္ေနသည္မွာ ေလးရက္ပင္ ၾကာေလၿပီ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦး၀ိမလ၏ ေက်ာင္းတြင္ ခုိကပ္ကာ ေနေလၿပီ။ စံေအာင္တုိ႔ လူစု ဖုိးေအာင္ကို သြား၍ အဖမ္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္ျဖစ္ခဲ့ ၾကရေသးသည္။ စံေအာင္ တုိ႔က မုိက္အားေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ား လက္ေလွ်ာ့ၾကရ ေလသည္။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုံးတြင္ စံေအာင္ထက္ မုိက္ေသာသူ မရွိ။ စံေအာင္အား ဗုိလ္တင္၍ ထားၾကရေလသည္။ တေက်ာင္းလုံးတြင္ ဆရာေစာအျပင္ သု႔ကို အေၾကာက္ရဆုံး ျဖစ္၏။ ဆရာေစာကိုယ္တုိင္ပင္ စံေအာင္အား ခပ္ရြံ႕ရံြ႕။ သူ႔အား အလုိလုိက္၍  ထားေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား မုန္႔၀ယ္စားလွ်င္ စံေအာင္အား တ၀က္ေ၀ငွ၍ စားၾကရ၏။  စံေအာင္တည္း ဟူေသာ နတ္ဆုိးကုိ မပသ မတင္ေျမွာက္ဘဲ မစား၀ံ့ၾကေခ်။
စံေအာင္တုိ႔ လူစုလက္တြင္ ရုန္းကန္ရုန္းကန္ႏွင့္ ပါ၍လာေသာ ဖုိးေအာင္ကား ဆရာေစာ၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ ဆရာေစာ ေဒါသထြက္ခုိက္ ဆရာေစာ၏

ႀကိမ္လုံးစၾကာမွာလည္း ေသြးစြန္းခုိက္၊ ဖုိးေအာင္ကိုလည္း မိ၍လာခိုက္ႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္ ေလၿပီ။ ေက်ာင္းသား အေပါင္းတုိ႔ တုန္လ်က္ ေနၾကကုန္၏။ ရင္ထဲတြင္ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေနၾကေလသည္။ ေအာင္သိန္းမွာ ဖုိးေအာင္ကို သနားေယာင္ေယာင္ေန၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ကား ၀မ္းသာ၍ မဆုံးၿပီ။ သူတကာ အရုိက္ခံရလွ်င္ ေအာင္သိန္း ၀မ္းမသာသည္ မရွိ။
ဖုိးေအာင္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မေမးမျမန္းဘဲ ဆရာေစာသည္ မိမိ၏ ႀကိမ္လုံးစၾကာျဖင့္ လွမ္း၍ ႏွက္ေလ ေတာ့၏။ အခ်က္ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ၿပီ။ ဖုိးေအာင္လည္း ဆရာေစာ၏ ရင္ခြင္ အတြင္းသို႔ တုိး၍ တုိး၍ ၀င္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရေလသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ ဖုိးေအာင္လည္း ေမာ၊ ဆရာေစာလည္း ေမာေလေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ ရုိက္ပဲြႀကီး ၿပီးသြားေလသတည္း။ ေက်ာင္းသား အေပါင္းတုိ႔က ဖုိးေအာင္ ေရွာင္တိမ္းပုံကို သေဘာက်ၾကကုန္၏။ ေအာင္သိန္း တေယာက္သာ မေက်မနပ္ ျဖစ္လ်က္ ေနေလသည္။
ဆရာေစာမွာ ေမာ၍ အထုိင္လုိက္၊ အင္းသားႀကီးကေတာ္ ေဒၚသာအိလည္း သားကေလး ေရႊလွႏွင့္ ေရႊစတုိ႔ကို လက္ဆဲြ၍ ေရာက္လာခုိက္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း က်ေလသည္။

ေဒၚသာအိကား သားကေလး ေရႊေသြး ႏွစ္ေယာက္တုိ႔အား ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ေငြႏွစ္မတ္ တုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းအပ္ရန္ လာျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။ ဆရာေစာလည္း ၿပဳံးရႊင္စြာ စကားေျပာ ၿပီးလွ်င္ ေရႊလွႏွင့္
ေရႊစတုိ႔အား လက္ခံလိုက္ေလသည္။ ေဒၚသာအိမွာ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္တုိ႔အား ေက်ာင္းတြင္ ထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ ဆင္း၍ သြား၏။
ေရႊလွႏွင့္ ေရႊစတုိ႔မွာလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ ငိုေၾကြးၾကေလသည္။ မငိုဘဲ ေနၾကမည္ေလာ။ ေရႊလွမွာ ေျခာက္ႏွစ္၊ ေရႊစမွာ ေလးႏွစ္မွ်သာ ရွိၾကေသး၏။ အိမ္တြင္ ေဆာ့လြန္းၾက၍ တေယာက္လွ်င္ ဆန္တစ္ျပည္၊ ေငြတစ္မတ္ႏွင့္ ဆရာေစာအား ကေလး လာ၍ အထိန္းခုိင္းျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေရႊလွႏွင့္ ေရႊစတုိ႔ ငို၍ ေကာင္းတုန္းပင္ ေဒၚသာအိ မိမိ၏ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္၏။
ေရႊလွတုိ႔ ငိုခ်င္း မဆုံးေသး။ ဆရာေစာ၏ ႀကိမ္စၾကာ ေက်ာင္းေတာ္၏ ၾကမ္းျပင္သို႔ ဘမ္းဘမ္းဟူေသာ အသံျဖင့္ က်ဆင္းေလမွ ေရႊလွတုိ႔ ငိုခ်င္း ဆုံးေလၿပီ။
ထုိ႔ေနာက္ ေဒၚသာအိ ပူေဇာ္၍သြားေသာ ဆန္ႏွစ္ျပည္၊ ေငြတမတ္တုိ႔ကို အပ္ရန္ ဆရာကေတာ္ႀကီးအား ဆရာေစာက ေခၚေလသည္။ ထူးသာ၊ ထူးႏုိင္သည္ မလာႏုိင္ေသး။ အဘယ္ လာႏုိင္အံနည္း။ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူတို႔အား ေရာင္းရန္ ပဲေလွာ္ကို ေလွာ္ခ်က္ေနေလသည္။
ဆရာေစာ၏ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူတုိ႔ကား ဆရာကေတာ္ႀကီး ေရာင္းေသာ ပဲေလွာ္အျပင္ မည္သည့္ မုန္႔ကိုမွ ၀ယ္စားျခင္း မျပဳရ။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္
အထူးစီမံထားေသာ ပဲေလွာ္ျဖစ္ေလသည္။ (ဤကား ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အဆုိတည္း။)
ဆရာကေတာ္ႀကီး ပဲေလွာ္ေနခုိက္ ျမစိန္က ထမင္းအိုးတည္၏။ သန္းျမက ငါးလုပ္၏။ မယ္သင္က ကင္ပြန္းရြက္ ေျခြ၏။ သူတို႔ သုံးေယာက္ကား သင္ပုန္းႀကီးကိုပင္ ကုန္ေအာင္ မသင္ၾကရေသး။ သို႔ေသာ္ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ဆုိလွ်င္ ဆရာေစာ၏ အခ်စ္ေတာ္လည္း ျဖစ္ရေပမည္။ ဆရာေစာႏွင့္ ဆရာကေတာ္မွာ ႏွစ္ကုိယ့္တစိတ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။
ဆရာကေတာ္ႀကီး အလိုအားျဖင့္ မိန္းကေလးတုိ႔မည္သည္မွာ စာတတ္ရန္ မလုိ။ စာတတ္လွ်င္ ရည္းစား ထားေလ့ ရွိၾကကုန္၏။ ကႀကီး၊ ခေခြးႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးတတ္လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ မိမိမွာ ဆရာကေတာ္ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ စာဖတ္၍ မတတ္။
မိန္းကေလးဟူက အခ်က္အျပဳတ္ တတ္ရမည္။ အခ်က္အျပဳတ္ မတတ္ပါက ရွက္စရာ ေကာင္းေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ အခ်စ္ေတာ္ မယ္သင္၊ သန္းျမ၊ ျမစိန္တို႔အား ခ်က္ျပဳတ္နည္း အမ်ိဳးစုံေအာင္ သင္ၾကား ျပသလွ်က္ ေနေလသည္။
ဆရာကေတာ္ႀကီး၏ လုံ႔လေၾကာင့္ ျမစိန္တုိ႔ သုံးေယာက္မွာ ထမင္းခ်က္လည္း တတ္ၾကေလၿပီ။ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း၊ ကင္ပြန္းရြက္ဟင္း၊ ကန္စြန္းရြက္ဟင္း၊ ခ်က္နည္းတုိ႔ကိုလည္း တတ္ၾကေလၿပီ။
ၾကက္သား၊ ဘဲသား၊ ၀က္သား ဟင္းခ်က္နည္းတုိ႔ကိုကား မသင္ၾကားရေသးေခ်။ ဆရာကေတာ္ႀကီးမွာ မခ်က္တတ္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ၾကက္သား၊ ဘဲသား၊ ၀က္သားတုိ႔ကို 15
မ၀ယ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္သာ မသင္ၾကားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေဟာ .. ေဟာ ဆရာကော္ႀကီး ထြက္လာၿပီ။ ဆံပင္မွာ ဆီမရွိ၊ ေခါင္းပြႀကီးႏွင့္ျဖစ္၏ အက်ီ ၤမွာ လက္ႏွီးေရာင္၊ ထဘီမွာ ဖာေထး ရာေတြ အနႏၲ၊ ညစ္ေထးေတာ္မူေသာ ဆရာကေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ အင္းသားႀကီးကေတာ္ ေဒၚသာအိ ပူေဇာ္ခဲ့ေသာ ဆန္ႏွစ္ျပည္ႏွင့္ ေငြႏွစ္မတ္တို႔ကိုလည္း သိမ္းကာ ေနာက္ေဖးသို႔ ၀င္သြား၏။
ဆရာေစာလည္း ေက်ာင္းလႊတ္လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းသား အေပါင္းတုိ႔လည္း ႏွစ္ေထာင္း အားရ အိမ္သုိ႔ ျနပ္ၾကေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ကာ `ဒီေက်ာင္းဆရာ သင္ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာတတ္ပါ့မလား သူႀကီးမင္း´ဟု ေမာင္လူေအးက သူႀကီးမင္း ဦးဖုိးထုံအား ေမး၏။
`တတ္သင့္သေလာက္ တတ္တာပါပဲ´ဟု ဦးဖုိးထုံက ေျဖေလသည္။
`တတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ´ ေမာင္လူေအးက ဆုိျပန္ေလသည္။
ဤသို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ ေမာင္လူေအးမွာ မိမိငယ္စဥ္က ဤေက်ာင္းမ်ိဳးမွာပင္ ပညာသင္ၾကား ၿပီးေနာက္ တစတစ တုိးတက္ကာ ယခုအေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနသည္ကို အမွတ္ရဟန္ မတူ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ငါးဆယ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ဤရြာေက်ာင္းမွပင္ ျမန္မာျပည္ သမၼတထြက္
ခ်င္ ထြက္ေနမည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိပုံမေပၚ။
၁၉၃၃၊ ဇူလိုင္။
ဒဂုန္မဂၢဇင္း

မွတ္ခ်က္။   ။ ရွားပါးစကားေျပစာစုေလးလည္းျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ့တဲ့ စကားေျပေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ထဲက ဆရာသိပၸံေမာင္၀၏ လက္ရာလည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာမိသားစုဖိုရမ္ မွ ကုိျမင့္ေဆြ စာရိုက္တင္ေပးတာကုိ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။