ပုထုဇဥ္ တို ့ရဲ႕ သဘာဝက ေလ့လာခ်င္တယ္၊စူးစမ္းခ်င္တယ
ပိုၿပီးနားလည္လြယ္ေအာင္ေျပာ
ပုထုဇဥ္ဟာ စပ္စုတယ္၊ ပုထုဇဥ္ဟာ လွ်ာရွည္တယ္.. တဲ့။ အဲဒါဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖက.. " အရိယာ" မျဖစ္ေသးလို ့ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္..တဲ့။
"အရိယာ" ျဖစ္သြားၾကရင္.. ေနတတ္သြားၾကပါၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားတဲ့ "အရွင္ ဓမၼႆာမီဘိဝံသ ေရးသားေတာ္မူတဲ့ ဓမၼပဒ ဝတၳဳေတာ္ၾကီး ပထမတြဲ ထဲမွာလည္းရွိပါတယ္။ ေအာက္ထစ္ဆံုး ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္သြားတာ နဲ ့အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ပုထုဇဥ္ နဲ ့မတူေတာ့ဘဲ စိတ္ေနစိတ္ထားက ေျပာင္းလဲလာပါေတာ့တယ္။
သာမာန္ပုထုဇဥ္ ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ မိမိ နဲ ့ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ဟာ ခုလို သံသရာ ဝ႗္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ဖို ့ခုလို ဝိပႆနာ စတင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ..
မိမိတို ့က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနတာဟာ မွန္သလား၊ မွားသလား သိခ်င္ၾကမယ္ ဆိုတာ အျပစ္ေျပာဖြယ္မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ကိုယ့္ ဖာသာကိုယ္ အားထုတ္ရင္းက မွန္သလား၊မွားေနသလား ကြဲကြဲျပားျပားလည္းမသိ၊ တစ္ဝဲလည္လည္ နဲ ့ဘဲ မိမိတို ့ရဲ ့က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္းကို ၾကာလာေတာ့ သံသယ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ သံသယ ျဖစ္လာၾကသူေတြလည္း ရွိၾကမွာပါ။
စားဝတ္ေနေရးက တဖက္၊ တျခားလူမႈေရးကိစၥေတြ နဲ ့ တရားစခန္း ရိပ္သာေတြမွာ တရားသြားအားမထုတ္ႏိုင္တဲ့အတ
အမ်ားအားျဖင့္ တရားအားထုတ္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ " ဝင္ေလ၊ထြက္ေလ" အာနာပါန ကမၼဌာန္းသာ ရႈမွတ္ၾကတဲ့သူမ်ားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့မိမိ အားထုတ္ ရႈမွတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္း အလိုက္.. ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ.. ေန ့စဥ္တရားအားထုတ္ရင္းက.. ၾကာလာေတာ့..စဥ္းစားမိလာပါတယ
" ေအာ္.. ငါ့မွာ တစ္ေန ့တစ္ေန ့.. ဒီႏွာေခါင္းက အသက္ရႈေနတဲ့ ေလကို ဝင္တယ္၊ထြက္တယ္ ဘဲ မွတ္ေနရတယ္.. ဘာမွလည္းထူးမလာဘူး၊ ထူးတယ္ဘဲ ထားအံုးေတာ့ ..ဒီအတိုင္းဘဲ ေတာက္ေရွာက္မွတ္ေနလို ့..ဘာေတြထူးလာမွာလဲ၊ တကယ္လို ့ တစ္ခုခုထူးလာရင္ေတာင္မွ ငါ..ဘာေတြကို ဆက္လုပ္ရမွာလဲ.. တစ္ေန ့တစ္ေန ့ နာက်င္တဲ့ေဝဒနာေတြ ခံစားရလိုက္၊ ေဝဒနာ မခံစားရတဲ့ ေန ့ေတြက်ေတာ့လည္း ဒီလို စိတ္ခံစားမႈေတြ နဲ ့သို ့ေလာ၊သို႔ေလာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
ဒီလို ျဖစ္ေပၚၾကတယ္ဆိုတာက ေတာ့ အဆန္းအျပားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတို ့ဟာ အထက္က ေျပာသလို ပုထုဇဥ္ ဘဲ ျဖစ္ေနတာရယ္..
ၿပီးေတာ့.. တကယ္တန္း တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆိုရင္ျဖင္
ခုလို ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ခုလို အခက္ခဲေတြ ျဖစ္တာဟာ သင္ျပမဲ့ ဆရာလိုအပ္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာ လိုပါတယ္။ ဘယ္သူေတြမွာ ဆရာလိုအပ္သလဲ ဆိုရင္ ပရိယတၱိ( ဗုဒၶစာေပ )ေတြ ႂကြယ္ဝစြာမသိေသး၊ နားမလည္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အဖို ့ဆရာ လိုပါတယ္။
အိမ္မွာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အားထုတ္တဲ့ လူေတြအတြက္ကေတာ့ "ပရိယတၱိ" က ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ရဲ ့ ကမၼဌာန္းဆရာ ပါဘဲ။ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာမရွိလို ့၊ပညာမျပည့္လို ့ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္ လို ့ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ကို မိမိတို ့ရႈမွတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္းအေၾကာင္းေျပာရရင္..
တစ္ကယ္ေတာ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ ဟာ မိမိရႈမွတ္ေနတဲ့ ဝင္ေလ ထြက္ေလ ကမၼဌာန္း ကို ရႈမွတ္ယင္း၊ရႈမွတ္ယင္း ကေန အျခားေသာ ကမၼဌာန္း မ်ားသို ့အလိုလို ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တဲ့ သေဘာကို နားမလည္လို ့၊ သတိမထားမိလို ့ဘဲ ျဖစ္ရတာပါလို ့ပထမဦးစြာအသိေပးပါရေစ။
ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ ကာယာႏုပႆနာလို ့ေခၚတဲ့ ဝင္ေလ၊ထြက္ေလ အာနာပါန ရႈမွတ္နည္းကို ရႈမွတ္ရင္းကေန ၿပီး အေသးစိတ္ သိလာတဲ့အခါ မွာ အဲဒီ ကာယာႏုပႆနာႏွင့္တြဲျပီး ေဝဒနာႏုပႆနာလည္း ပါလာပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေဝဒနာႏုပႆနာ ကို ရႈေနရင္းကေန..
ေဝဒနာရဲ ့အနိစၥသေဘာ၊
ေဝဒနာရဲ ့ဒုကၡသေဘာ၊
ေဝဒနာရဲ ့အနတၱသေဘာ.... ေတြကို တျဖည္းျဖည္းသိလာပါတယ္။အဲဒီလ
အဲဒါဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ေလ့လာမႈအားနည္းနဲ႔ အတြက္ေၾကာင့္ရယ္၊ ဉာဏ္ပညာနည္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ရယ္ဘဲျဖစ္ပါတယ္
အဲဒီလို အားထုတ္ရင္း ကေန ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ...တျဖည္းျဖည္း
လုပ္ဖူးတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြကေတာ့..အခု ဒီစာ ကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖတ္ယင္း နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ဖူးတာကို ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ပါလိမ့္မယ္
ဒါကို မလုပ္ဖူးတဲ့သူ ဆို ယံုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ "အေတြးတစ္ခု ေပၚေတာ့မယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ"လို ့ ေမးပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို စိတ္ကေလး ဦးလွည့္တာကို သိပါတယ္။ လက္ရွိအာရံုမွာ ေကာင္းေကာင္း မေနခ်င္ေတာ့တာကိုလည္း သိတယ္။ လက္ရွိအာရံုကို လႊတ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာၿပီ ဆိုတာကိုလည္း သိတယ္။ အာရံု က သိပ္မထင္ရွားေတာ့ဘူး။ ထင္ရွားေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့ သလိုလို ျဖစ္ျပီး ေနာက္အာရံု တစ္ခုဖက္ ကို စိတ္ဦးလွည့္ လာတယ္။ တစ္ခါတေလ ဘယ္အာရံုဘက္ ကို သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာကိုေတာင္မွ နဲနဲေလး ရိပ္မိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သမာဓိေကာင္းတဲ့ အဆင့္က်မွ သိလာတာပါ။
အဲဒီလို သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္တာနဲ ့ ျပန္ျငိမ္သြားတယ္။ တျခားအေတြးတစ္ခု ေပၚလာရင္လည္း ေတြးတယ္လို ့ သိလိုက္ပါတယ္။ သိလိုက္တာ နဲ ့ ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ျပန္ေပ်ာက္သြားေတာ့ "စိတ္"က အေတြးမရွိဘူး။
ရွင္းျပီးျငိမ္ေနတယ္။ ျငိမ္ေနတာကိုသိတယ္။ "သိေနတာကိုတစ္ခါျပန္ၿပီး ေနာက္က အသိတစ္ခု က ထပ္သိ" ျပန္တယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။ျပန္စဥ္းစား
အဲဒီလို ပါဘဲ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့"သိေနတာ ကို သိဖူးၾကမွာပါ"...။ အဲဒီေတာ့ ေအးခ်မ္းေနတယ္။ ေအးခ်မ္းေနတာကိုသိတယ္။ မွတ္ေနရင္း နဲ ့ ပီတိသေဘာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္သက္ေနတယ္။ သေဘာက် ေနတယ္။ ေက်နပ္ေနတယ္။
တရားအားထုတ္ရတာ မပ်င္းဘူး။ အဲဒီစိတ္ကို ျပန္ရႈပါ။ ဒါဟာ ႏွစ္သက္ေနတဲ့သေဘာ၊ သေဘာက်ေနတဲ့ သေဘာလို ့ ျမင္လို ့ ရွိရင္ "ဓမၼာႏုပႆနာ" ျဖစ္သြားတာပဲ။ အားရေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ရႊင္လန္းမႈ လို ့ေခၚတဲ့ "ပီတိသေမၺာဇၥ်င္" ကိုု ရႈမွတ္တဲ့သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ တရားအားထုတ္ေနရင္း အားထုတ္ေနရတာ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုျပီး ပိုျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ပ်င္းတယ္ဆိုတဲ့စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလွ်ာ့ခ်င္တဲ့စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ တိုးတိုးျပီးေတာ့ပဲ အားထုတ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ၾကည့္လို ့ ရတယ္။ "သဒၶါတရား" ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ "ဝီရိယ" ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာတယ္။ ဒါဟာ "သဒၶါတရား၊ ဒါဟာ ဝီရိယ" လို ့ၾကည့္လို ့ ရတယ္။ အေတြးေတြ ေတာ္ေတာ္နဲသြားျပီးေတာ့ ရွင္းေနတဲ့အခါမွာ ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကေလးေတြက တစ္လံုးခ်င္း ေပၚလာတယ္။ အရင္တုန္းကလို ဒလေဟာၾကီး ဝင္မလာေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၾကည့္လို ့ ရတယ္။ စိတ္ကေလးတစ္ခုခု ျဖစ္လာျပီဆိုရင္ သူ ့ကို ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္လို႔ရတယ္။
တရားအားထုုတ္တဲ့အခါမွာ သဒၶါတရားေတြ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဟုတ္လိုက္တာ၊ မွန္လိုက္တာဆိုတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
“တကယ္ မလုပ္ၾကေသးလို ့ တကယ္ မျဖစ္ၾကတာပါ။ လုပ္ၾကည့္ပါ” လို ့ ေျပာခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ကိုပါ ျပန္ရႈမွတ္မွ။ ေျပာခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကို မရႈမွတ္ရင္ စိတ္ထဲမွာ တရားေဟာ တတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာ တရားေဟာရင္ မေကာင္းဘူး။ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္ေပမယ့္ တရားအားထုတ္မႈမွာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြ၊ အေပါင္းအသင္း၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိဘေတြကို ကရုဏာ ျဖစ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာရင္လည္း အဲဒီစိတ္ကို ရႈမွတ္ျပစ္ရပါမယ္။ "ဒီကရုဏာစိတ္ကို ၾကာၾကာလက္မခံမထားသင့္ပါဘူး"
ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ဒီအခ်ိန္ဟာ ဝိပႆနာဉာဏ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚလာေနတဲ့ ကရုဏာစိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ရင္ သိပ္ရွင္းပါတယ္။ အားလည္း အားရတယ္။ သိပ္ေက်နပ္ဖို ့လည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ဘုရားေဟာတဲ့ အဘိဓမၼာကို သြားဖတ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္မွာပါ။ အဲဒီအခါက်မွ အဘိဓမၼာဟာ တကယ္ဟုတ္လုိ ့ ေဟာထားတာပဲ ဆိုတာ ယံုၾကည္သြားပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့အေနနဲ ့စာဖတ္တာတို ့၊တရားနားတာတို ့မၾကာမၾကာျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္။
အားထုတ္ရင္းနဲ ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါ။ တစ္ခါတေလ စိတ္ထဲမွာ ေအးေနတယ္။ ေအးတာမွ စိတ္တင္မကဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးပါ ေအးေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္ တကယ္ပဲ က်သြားႏိုင္တယ္။ တရားအားထုတ္လို ့ "ပႆဒၶိ" ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္အပူခ်ိန္ က်သြားတယ္ ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ၾကည့္လို ့ရတယ္။ အဲဒီ ေအးေနတာေလးကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သိလို႔ ရတယ္။ စိတ္ရဲ႕ ေအးျငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ေအးျငိမ္းျခင္းရဲ႕ သေဘာေလးကို ျပန္ၾကည့္လို ့ရတယ္။ "ဓမၼာႏုပႆနာ" ျဖစ္ျပန္တယ္။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ေအးခ်မ္းလို႔သြားတတာကို ေခၚတဲ့ "ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္" ကို ပြားမ်ားျပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္
တစ္ခါတေလလည္း စိတ္က ထားတဲ့အာရံုမွာ ကပ္ျပီး တည္ျငိမ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုပဲ စိတ္က အာရံုတစ္ခုကို ရႈမွတ္လိုက္ရင္ အာရံုမွာ ကပ္သြားတယ္။ အာရံုုကေန ျပန္ကြာမထြက္ဘူး။ သာမန္ "သတိ၊ သမာဓိ"နည္းတဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့ အာရံုတစ္ခုကို ရႈမွတ္ဖို ့ ၾကိဳးစားရင္း သိသလိုလို ျဖစ္ျပီးေတာ့ ျပန္ကြာသြားတယ္။ တျခားအာရံုကို ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္၊ ထားတဲ့အာရံုမွာမေနဘူး။ အဲဒီလိုစိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ႏိုက္ၿပီးေတ
အေတြးတစ္ခု ေပၚလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေပၚေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာ နဲ ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေပၚလာရင္လည္း ေပၚလာတာကို သိတာ နဲ႔ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ဘာဆိုတာကို "ပညတ္တဲ့အဆင့္ ၊ နာမည္တပ္တဲ့ အဆင့္"ထိ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတယ္။ သိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို "သတိ သမာဓိ" ေကာင္းေနရင္ စိတ္က တျခား အာရံုေတြကုိေျပာင္းဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မလြယ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားလို ့ရတယ္။ လႊတ္ထားရင္လည္း နဂိုထားေနက် အာရံုမွာပဲ ဆက္ျပီးေနတယ္။ အလိုလိုသိေနတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘယ္လိုေတြးမိလဲဆိုေတာ့...
"တရားက သူ႔ဟာသူ အားထုတ္ေနတာပါလား" လို ့ ေတြးမိတယ္။
ငါ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို ့ သိလာတယ္။
ျပင္ပ ကာမဂုဏ္အာရံု ေတြကို ေတြးေတာၾကံစည္ေနတဲ့ စိတ္ကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ပစၥဳပၸန္ အေျခအေနေတြကို တိုက္ရိုက္ သိေနတဲ့ အခါမွာ ျငိမ္သက္ေနရင္ ျငိမ္သက္ေနမွန္း သိတယ္။
သိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္သိတယ္။ သိတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလးေတြကို ျပန္သိတယ္။ အဲဒီ သိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ရႈမွတ္ေနရတာကိုက ပိုေကာင္းေနျပန္တယ္။ ျငိမ္သက္ေနတာ သက္သက္ကိုပဲ ရႈေနရင္ ျငိမ္ေနတာက အားေကာင္းလာျပီးေတာ့ သိေနတာက အားနဲေနျပန္ရင္ အနိစၥကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သိတဲ့သေဘာ မွာလည္း အနိစၥသေဘာ ပါတယ္။
သိတာကလည္း တစ္ခ်က္ခ်င္း၊တစ္ခ်က္ခ်င္း သိတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။ တစ္သိျပီးရင္ ေနာက္တစ္သိ။ သိတဲ့သေဘာေလးဟာ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ျပန္ျမင္လာတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒီ သိတဲ့သေဘာေလးက တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာတယ္။ ျမန္ျမန္သိလာတယ္။ "သတိ၊ သမာဓိ" သိပ္ေကာင္းတုန္းမွာ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္တိုက္ ၾကည့္တတ္ရင္ အလြန္သိမ္ေမြ ့တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သိစရာ မရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္။
တစ္ခ်က္မွတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မေပၚလာေတာ့ဘူးလို ့ ထင္ရတယ္။ ဘာမွ မရွိတာၾကီးကို သိေနတယ္။ အဲဒီ အေျခအေန သေဘာသဘာဝ လကၡဏာဟာ "အာကိဥၥညာယတန" ဆိုတဲ့ "အရူပစ်ာန္"နဲ ့ အေတာ္ေလး သြားတူေနတယ္။ တစ္ခါတေလ သိေနတာေလးက "သိမ္ေမြ ့လြန္း"လို ့ "သိသလိုလို မသိသလိုလို" ေတာင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒါေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ သိေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မသိလို ့ရွိရင္ ဘာမွ ရႈမွတ္စရာမရွိ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ျငိမ္ေနျပီး ဘာမွ မသိေတာ့သလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခ်က္က သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
တစ္ခါတေလ အဲဒါကိုပဲ "တရားထူး"လို ့ ထင္တတ္တယ္။
ဘာမွ မရွိေတာ့ဘဲ အကုန္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ ဘာမွ မသိသလို ျဖစ္ေနရင္ သိတဲ့စိတ္ ရွိေသးသလား ဆိုတာ ျပန္ၾကည့္ပါ။ သိတဲ့စိတ္ကို ျပန္သိလုိ ့ရေသးရင္ ဒါ-ေလာကီစိတ္ပဲ။ ေလာကီအဆင့္မွာပဲ ရွိေသးတယ္။
*ေလာကုတၱရာစိတ္ က သိတာကို ျပန္သိလို ့မရေတာ့ပါဘူး*
ဒီလိုအားထုတ္လို ့ အဆင္ေျပလာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ရဲ ့အားထုတ္မႈကို ရပ္တန္ ့မပစ္ဘဲ ဆက္ျပီး အားထုတ္ဖို ့ အေရးၾကီးပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ဓမၼမိတ္ေဆြေတြဟာ သူတို ့အားထုတ္တာ အေတာ္ကို ေကာင္းေနျပီ။ ဆက္ၾကိဳးစားမယ္ ဆိုရင္ အမ်ားၾကီး တိုးတက္ သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ျပီး ဆက္အားထုတ္မယ္ဆိုရင္ တကယ္ တိုးတက္လာမွာပါ။
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့အေနနဲ ့မိမိရႈမွတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္းတရား ကို သံသယ မျဖစ္ဘဲ.. သတိ ကို လက္မလႊတ္ပဲ၊ ဉာဏ္အားစိုက္ၿပီး က်င့္ၾကံအားထုတ္ရင္ျဖင့္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္တဲ့ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြျဖစ္ၿပ
( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
••••••••••••••••••••••••••
လက္ကိုင္ဖုန္း ျဖင့္ စာစီရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သတ္ပံုမွားယြင္းမႈမ်ား ေတြ ့ရွိပါက သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။(ခႏၶာ-၅ပါး
ကိုးကား (ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက(မဟာျမိဳင္ေတာရ)၏“
ပိုၿပီးနားလည္လြယ္ေအာင္ေျပာ
ပုထုဇဥ္ဟာ စပ္စုတယ္၊ ပုထုဇဥ္ဟာ လွ်ာရွည္တယ္.. တဲ့။ အဲဒါဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတဲ့ အေျဖက.. " အရိယာ" မျဖစ္ေသးလို ့ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္..တဲ့။
"အရိယာ" ျဖစ္သြားၾကရင္.. ေနတတ္သြားၾကပါၿပီ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားတဲ့ "အရွင္ ဓမၼႆာမီဘိဝံသ ေရးသားေတာ္မူတဲ့ ဓမၼပဒ ဝတၳဳေတာ္ၾကီး ပထမတြဲ ထဲမွာလည္းရွိပါတယ္။ ေအာက္ထစ္ဆံုး ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္သြားတာ နဲ ့အဲဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ပုထုဇဥ္ နဲ ့မတူေတာ့ဘဲ စိတ္ေနစိတ္ထားက ေျပာင္းလဲလာပါေတာ့တယ္။
သာမာန္ပုထုဇဥ္ ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ မိမိ နဲ ့ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ဟာ ခုလို သံသရာ ဝ႗္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ဖို ့ခုလို ဝိပႆနာ စတင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္တဲ့ အခါမွာ..
မိမိတို ့က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနတာဟာ မွန္သလား၊ မွားသလား သိခ်င္ၾကမယ္ ဆိုတာ အျပစ္ေျပာဖြယ္မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ကိုယ့္ ဖာသာကိုယ္ အားထုတ္ရင္းက မွန္သလား၊မွားေနသလား ကြဲကြဲျပားျပားလည္းမသိ၊ တစ္ဝဲလည္လည္ နဲ ့ဘဲ မိမိတို ့ရဲ ့က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္းကို ၾကာလာေတာ့ သံသယ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ သံသယ ျဖစ္လာၾကသူေတြလည္း ရွိၾကမွာပါ။
စားဝတ္ေနေရးက တဖက္၊ တျခားလူမႈေရးကိစၥေတြ နဲ ့ တရားစခန္း ရိပ္သာေတြမွာ တရားသြားအားမထုတ္ႏိုင္တဲ့အတ
အမ်ားအားျဖင့္ တရားအားထုတ္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ " ဝင္ေလ၊ထြက္ေလ" အာနာပါန ကမၼဌာန္းသာ ရႈမွတ္ၾကတဲ့သူမ်ားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့မိမိ အားထုတ္ ရႈမွတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္း အလိုက္.. ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ.. ေန ့စဥ္တရားအားထုတ္ရင္းက.. ၾကာလာေတာ့..စဥ္းစားမိလာပါတယ
" ေအာ္.. ငါ့မွာ တစ္ေန ့တစ္ေန ့.. ဒီႏွာေခါင္းက အသက္ရႈေနတဲ့ ေလကို ဝင္တယ္၊ထြက္တယ္ ဘဲ မွတ္ေနရတယ္.. ဘာမွလည္းထူးမလာဘူး၊ ထူးတယ္ဘဲ ထားအံုးေတာ့ ..ဒီအတိုင္းဘဲ ေတာက္ေရွာက္မွတ္ေနလို ့..ဘာေတြထူးလာမွာလဲ၊ တကယ္လို ့ တစ္ခုခုထူးလာရင္ေတာင္မွ ငါ..ဘာေတြကို ဆက္လုပ္ရမွာလဲ.. တစ္ေန ့တစ္ေန ့ နာက်င္တဲ့ေဝဒနာေတြ ခံစားရလိုက္၊ ေဝဒနာ မခံစားရတဲ့ ေန ့ေတြက်ေတာ့လည္း ဒီလို စိတ္ခံစားမႈေတြ နဲ ့သို ့ေလာ၊သို႔ေလာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
ဒီလို ျဖစ္ေပၚၾကတယ္ဆိုတာက ေတာ့ အဆန္းအျပားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတို ့ဟာ အထက္က ေျပာသလို ပုထုဇဥ္ ဘဲ ျဖစ္ေနတာရယ္..
ၿပီးေတာ့.. တကယ္တန္း တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆိုရင္ျဖင္
ခုလို ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အတြက္ ခုလို အခက္ခဲေတြ ျဖစ္တာဟာ သင္ျပမဲ့ ဆရာလိုအပ္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာ လိုပါတယ္။ ဘယ္သူေတြမွာ ဆရာလိုအပ္သလဲ ဆိုရင္ ပရိယတၱိ( ဗုဒၶစာေပ )ေတြ ႂကြယ္ဝစြာမသိေသး၊ နားမလည္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အဖို ့ဆရာ လိုပါတယ္။
အိမ္မွာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အားထုတ္တဲ့ လူေတြအတြက္ကေတာ့ "ပရိယတၱိ" က ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ရဲ ့ ကမၼဌာန္းဆရာ ပါဘဲ။ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာမရွိလို ့၊ပညာမျပည့္လို ့ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္ လို ့ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့ကို မိမိတို ့ရႈမွတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္းအေၾကာင္းေျပာရရင္..
တစ္ကယ္ေတာ့ ဓမၼမိတ္ေဆြ ဟာ မိမိရႈမွတ္ေနတဲ့ ဝင္ေလ ထြက္ေလ ကမၼဌာန္း ကို ရႈမွတ္ယင္း၊ရႈမွတ္ယင္း ကေန အျခားေသာ ကမၼဌာန္း မ်ားသို ့အလိုလို ေျပာင္းလဲ သြားတတ္တဲ့ သေဘာကို နားမလည္လို ့၊ သတိမထားမိလို ့ဘဲ ျဖစ္ရတာပါလို ့ပထမဦးစြာအသိေပးပါရေစ။
ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ ကာယာႏုပႆနာလို ့ေခၚတဲ့ ဝင္ေလ၊ထြက္ေလ အာနာပါန ရႈမွတ္နည္းကို ရႈမွတ္ရင္းကေန ၿပီး အေသးစိတ္ သိလာတဲ့အခါ မွာ အဲဒီ ကာယာႏုပႆနာႏွင့္တြဲျပီး ေဝဒနာႏုပႆနာလည္း ပါလာပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေဝဒနာႏုပႆနာ ကို ရႈေနရင္းကေန..
ေဝဒနာရဲ ့အနိစၥသေဘာ၊
ေဝဒနာရဲ ့ဒုကၡသေဘာ၊
ေဝဒနာရဲ ့အနတၱသေဘာ.... ေတြကို တျဖည္းျဖည္းသိလာပါတယ္။အဲဒီလ
အဲဒါဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ေလ့လာမႈအားနည္းနဲ႔ အတြက္ေၾကာင့္ရယ္၊ ဉာဏ္ပညာနည္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ရယ္ဘဲျဖစ္ပါတယ္
အဲဒီလို အားထုတ္ရင္း ကေန ဓမၼမိတ္ေဆြဟာ...တျဖည္းျဖည္း
လုပ္ဖူးတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြကေတာ့..အခု ဒီစာ ကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖတ္ယင္း နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ဖူးတာကို ျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ပါလိမ့္မယ္
ဒါကို မလုပ္ဖူးတဲ့သူ ဆို ယံုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ "အေတြးတစ္ခု ေပၚေတာ့မယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ"လို ့ ေမးပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို စိတ္ကေလး ဦးလွည့္တာကို သိပါတယ္။ လက္ရွိအာရံုမွာ ေကာင္းေကာင္း မေနခ်င္ေတာ့တာကိုလည္း သိတယ္။ လက္ရွိအာရံုကို လႊတ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာၿပီ ဆိုတာကိုလည္း သိတယ္။ အာရံု က သိပ္မထင္ရွားေတာ့ဘူး။ ထင္ရွားေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့ သလိုလို ျဖစ္ျပီး ေနာက္အာရံု တစ္ခုဖက္ ကို စိတ္ဦးလွည့္ လာတယ္။ တစ္ခါတေလ ဘယ္အာရံုဘက္ ကို သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာကိုေတာင္မွ နဲနဲေလး ရိပ္မိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သမာဓိေကာင္းတဲ့ အဆင့္က်မွ သိလာတာပါ။
အဲဒီလို သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္တာနဲ ့ ျပန္ျငိမ္သြားတယ္။ တျခားအေတြးတစ္ခု ေပၚလာရင္လည္း ေတြးတယ္လို ့ သိလိုက္ပါတယ္။ သိလိုက္တာ နဲ ့ ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ျပန္ေပ်ာက္သြားေတာ့ "စိတ္"က အေတြးမရွိဘူး။
ရွင္းျပီးျငိမ္ေနတယ္။ ျငိမ္ေနတာကိုသိတယ္။ "သိေနတာကိုတစ္ခါျပန္ၿပီး ေနာက္က အသိတစ္ခု က ထပ္သိ" ျပန္တယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့ ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။ျပန္စဥ္းစား
အဲဒီလို ပါဘဲ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့"သိေနတာ ကို သိဖူးၾကမွာပါ"...။ အဲဒီေတာ့ ေအးခ်မ္းေနတယ္။ ေအးခ်မ္းေနတာကိုသိတယ္။ မွတ္ေနရင္း နဲ ့ ပီတိသေဘာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္သက္ေနတယ္။ သေဘာက် ေနတယ္။ ေက်နပ္ေနတယ္။
တရားအားထုတ္ရတာ မပ်င္းဘူး။ အဲဒီစိတ္ကို ျပန္ရႈပါ။ ဒါဟာ ႏွစ္သက္ေနတဲ့သေဘာ၊ သေဘာက်ေနတဲ့ သေဘာလို ့ ျမင္လို ့ ရွိရင္ "ဓမၼာႏုပႆနာ" ျဖစ္သြားတာပဲ။ အားရေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ရႊင္လန္းမႈ လို ့ေခၚတဲ့ "ပီတိသေမၺာဇၥ်င္" ကိုု ရႈမွတ္တဲ့သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ တရားအားထုတ္ေနရင္း အားထုတ္ေနရတာ ေကာင္းလိုက္တာ ဆိုျပီး ပိုျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ပ်င္းတယ္ဆိုတဲ့စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ေလွ်ာ့ခ်င္တဲ့စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ တိုးတိုးျပီးေတာ့ပဲ အားထုတ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ၾကည့္လို ့ ရတယ္။ "သဒၶါတရား" ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ "ဝီရိယ" ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာတယ္။ ဒါဟာ "သဒၶါတရား၊ ဒါဟာ ဝီရိယ" လို ့ၾကည့္လို ့ ရတယ္။ အေတြးေတြ ေတာ္ေတာ္နဲသြားျပီးေတာ့ ရွင္းေနတဲ့အခါမွာ ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကေလးေတြက တစ္လံုးခ်င္း ေပၚလာတယ္။ အရင္တုန္းကလို ဒလေဟာၾကီး ဝင္မလာေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ၾကည့္လို ့ ရတယ္။ စိတ္ကေလးတစ္ခုခု ျဖစ္လာျပီဆိုရင္ သူ ့ကို ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္လို႔ရတယ္။
တရားအားထုုတ္တဲ့အခါမွာ သဒၶါတရားေတြ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဟုတ္လိုက္တာ၊ မွန္လိုက္တာဆိုတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
“တကယ္ မလုပ္ၾကေသးလို ့ တကယ္ မျဖစ္ၾကတာပါ။ လုပ္ၾကည့္ပါ” လို ့ ေျပာခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ကိုပါ ျပန္ရႈမွတ္မွ။ ေျပာခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကို မရႈမွတ္ရင္ စိတ္ထဲမွာ တရားေဟာ တတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာ တရားေဟာရင္ မေကာင္းဘူး။ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္ေပမယ့္ တရားအားထုတ္မႈမွာ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တယ္။ မိတ္ေဆြ၊ အေပါင္းအသင္း၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိဘေတြကို ကရုဏာ ျဖစ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္လာရင္လည္း အဲဒီစိတ္ကို ရႈမွတ္ျပစ္ရပါမယ္။ "ဒီကရုဏာစိတ္ကို ၾကာၾကာလက္မခံမထားသင့္ပါဘူး"
ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ဒီအခ်ိန္ဟာ ဝိပႆနာဉာဏ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျဖစ္ေပၚလာေနတဲ့ ကရုဏာစိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါ။ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ရင္ သိပ္ရွင္းပါတယ္။ အားလည္း အားရတယ္။ သိပ္ေက်နပ္ဖို ့လည္းေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ဘုရားေဟာတဲ့ အဘိဓမၼာကို သြားဖတ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္မွာပါ။ အဲဒီအခါက်မွ အဘိဓမၼာဟာ တကယ္ဟုတ္လုိ ့ ေဟာထားတာပဲ ဆိုတာ ယံုၾကည္သြားပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြ တို ့အေနနဲ ့စာဖတ္တာတို ့၊တရားနားတာတို ့မၾကာမၾကာျပဳလုပ္သင့္ပါတယ္။
အားထုတ္ရင္းနဲ ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ပါ။ တစ္ခါတေလ စိတ္ထဲမွာ ေအးေနတယ္။ ေအးတာမွ စိတ္တင္မကဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးပါ ေအးေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္ တကယ္ပဲ က်သြားႏိုင္တယ္။ တရားအားထုတ္လို ့ "ပႆဒၶိ" ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္အပူခ်ိန္ က်သြားတယ္ ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ စမ္းသပ္ၾကည့္လို ့ရတယ္။ အဲဒီ ေအးေနတာေလးကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သိလို႔ ရတယ္။ စိတ္ရဲ႕ ေအးျငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ေအးျငိမ္းျခင္းရဲ႕ သေဘာေလးကို ျပန္ၾကည့္လို ့ရတယ္။ "ဓမၼာႏုပႆနာ" ျဖစ္ျပန္တယ္။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ေအးခ်မ္းလို႔သြားတတာကို ေခၚတဲ့ "ပႆဒၶိသေမၺာဇၥ်င္" ကို ပြားမ်ားျပီးသားျဖစ္ေနပါတယ္
တစ္ခါတေလလည္း စိတ္က ထားတဲ့အာရံုမွာ ကပ္ျပီး တည္ျငိမ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုပဲ စိတ္က အာရံုတစ္ခုကို ရႈမွတ္လိုက္ရင္ အာရံုမွာ ကပ္သြားတယ္။ အာရံုုကေန ျပန္ကြာမထြက္ဘူး။ သာမန္ "သတိ၊ သမာဓိ"နည္းတဲ့ အေျခအေနမွာေတာ့ အာရံုတစ္ခုကို ရႈမွတ္ဖို ့ ၾကိဳးစားရင္း သိသလိုလို ျဖစ္ျပီးေတာ့ ျပန္ကြာသြားတယ္။ တျခားအာရံုကို ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္၊ ထားတဲ့အာရံုမွာမေနဘူး။ အဲဒီလိုစိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ႏိုက္ၿပီးေတ
အေတြးတစ္ခု ေပၚလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေပၚေတာ့မလို ျဖစ္သြားတာ နဲ ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေပၚလာရင္လည္း ေပၚလာတာကို သိတာ နဲ႔ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ ဘာဆိုတာကို "ပညတ္တဲ့အဆင့္ ၊ နာမည္တပ္တဲ့ အဆင့္"ထိ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတယ္။ သိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို "သတိ သမာဓိ" ေကာင္းေနရင္ စိတ္က တျခား အာရံုေတြကုိေျပာင္းဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို မလြယ္တဲ့အတြက္ စိတ္ကို ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားလို ့ရတယ္။ လႊတ္ထားရင္လည္း နဂိုထားေနက် အာရံုမွာပဲ ဆက္ျပီးေနတယ္။ အလိုလိုသိေနတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘယ္လိုေတြးမိလဲဆိုေတာ့...
"တရားက သူ႔ဟာသူ အားထုတ္ေနတာပါလား" လို ့ ေတြးမိတယ္။
ငါ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို ့ သိလာတယ္။
ျပင္ပ ကာမဂုဏ္အာရံု ေတြကို ေတြးေတာၾကံစည္ေနတဲ့ စိတ္ကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ပစၥဳပၸန္ အေျခအေနေတြကို တိုက္ရိုက္ သိေနတဲ့ အခါမွာ ျငိမ္သက္ေနရင္ ျငိမ္သက္ေနမွန္း သိတယ္။
သိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္သိတယ္။ သိတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေလးေတြကို ျပန္သိတယ္။ အဲဒီ သိေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ရႈမွတ္ေနရတာကိုက ပိုေကာင္းေနျပန္တယ္။ ျငိမ္သက္ေနတာ သက္သက္ကိုပဲ ရႈေနရင္ ျငိမ္ေနတာက အားေကာင္းလာျပီးေတာ့ သိေနတာက အားနဲေနျပန္ရင္ အနိစၥကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သိတဲ့သေဘာ မွာလည္း အနိစၥသေဘာ ပါတယ္။
သိတာကလည္း တစ္ခ်က္ခ်င္း၊တစ္ခ်က္ခ်င္း သိတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္။ တစ္သိျပီးရင္ ေနာက္တစ္သိ။ သိတဲ့သေဘာေလးဟာ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ျပန္ျမင္လာတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒီ သိတဲ့သေဘာေလးက တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာတယ္။ ျမန္ျမန္သိလာတယ္။ "သတိ၊ သမာဓိ" သိပ္ေကာင္းတုန္းမွာ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္တိုက္ ၾကည့္တတ္ရင္ အလြန္သိမ္ေမြ ့တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ သိစရာ မရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားတယ္။
တစ္ခ်က္မွတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မေပၚလာေတာ့ဘူးလို ့ ထင္ရတယ္။ ဘာမွ မရွိတာၾကီးကို သိေနတယ္။ အဲဒီ အေျခအေန သေဘာသဘာဝ လကၡဏာဟာ "အာကိဥၥညာယတန" ဆိုတဲ့ "အရူပစ်ာန္"နဲ ့ အေတာ္ေလး သြားတူေနတယ္။ တစ္ခါတေလ သိေနတာေလးက "သိမ္ေမြ ့လြန္း"လို ့ "သိသလိုလို မသိသလိုလို" ေတာင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒါေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ သိေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မသိလို ့ရွိရင္ ဘာမွ ရႈမွတ္စရာမရွိ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ျငိမ္ေနျပီး ဘာမွ မသိေတာ့သလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခ်က္က သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။
တစ္ခါတေလ အဲဒါကိုပဲ "တရားထူး"လို ့ ထင္တတ္တယ္။
ဘာမွ မရွိေတာ့ဘဲ အကုန္ခ်ဳပ္ေနတယ္။ ဘာမွ မသိသလို ျဖစ္ေနရင္ သိတဲ့စိတ္ ရွိေသးသလား ဆိုတာ ျပန္ၾကည့္ပါ။ သိတဲ့စိတ္ကို ျပန္သိလုိ ့ရေသးရင္ ဒါ-ေလာကီစိတ္ပဲ။ ေလာကီအဆင့္မွာပဲ ရွိေသးတယ္။
*ေလာကုတၱရာစိတ္ က သိတာကို ျပန္သိလို ့မရေတာ့ပါဘူး*
ဒီလိုအားထုတ္လို ့ အဆင္ေျပလာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ရဲ ့အားထုတ္မႈကို ရပ္တန္ ့မပစ္ဘဲ ဆက္ျပီး အားထုတ္ဖို ့ အေရးၾကီးပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ဓမၼမိတ္ေဆြေတြဟာ သူတို ့အားထုတ္တာ အေတာ္ကို ေကာင္းေနျပီ။ ဆက္ၾကိဳးစားမယ္ ဆိုရင္ အမ်ားၾကီး တိုးတက္ သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ျပီး ဆက္အားထုတ္မယ္ဆိုရင္ တကယ္ တိုးတက္လာမွာပါ။
ဓမၼမိတ္ေဆြတို ့အေနနဲ ့မိမိရႈမွတ္ေနတဲ့ ကမၼဌာန္းတရား ကို သံသယ မျဖစ္ဘဲ.. သတိ ကို လက္မလႊတ္ပဲ၊ ဉာဏ္အားစိုက္ၿပီး က်င့္ၾကံအားထုတ္ရင္ျဖင့္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္တဲ့ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြျဖစ္ၿပ
( ခႏၶာ-၅ပါးတစ္ဦး )
••••••••••••••••••••••••••
လက္ကိုင္ဖုန္း ျဖင့္ စာစီရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သတ္ပံုမွားယြင္းမႈမ်ား ေတြ ့ရွိပါက သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။(ခႏၶာ-၅ပါး
ကိုးကား (ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက(မဟာျမိဳင္ေတာရ)၏“
No comments:
Post a Comment