“ေကာင္းတာလုပ္တုိင္းသာ ေကာင္းတာျဖစ္ေၾကးဆိုရင္ ဘုရားကဒုကၡသစၥာ လုိ႔ဘယ္ေဟာမလဲ။”
ေခတ္သစ္တစ္ခု၏အစ အဓိပၸါယ္တစ္ခု၏အဆံုးဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ သတိမမူမိတာေလးကို ေထာက္ျပထားတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ အဆင္မေျပတာေလးေတြ၊ ျပသနာေလးေတြရွိတဲ့အခါ စိတ္ပ်က္တတ္ၾက တယ္။ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ျဖစ္ရက္နဲ႔ ေအာ္ငါေရာက္ေနတာ ဒုကၡဘံုၾကီးပါလားဆိုတာကို ေမေန႕တတ္တယ္ဗ်။ အျမဲႏွလံုးသြင္းဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ စာသားေလးေပါ့။
“ ဒုကၡအေၾကာင္းကိုေတြးျပီး ငိုယိုညည္းတြားေနသူဟာ လူညံ့ျဖစ္တယ္။ ဒုကၡရွိေနတာသိရက္နဲ႔ ကိုယ့္ကို
ကိုယ္ ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ၾကိဳးစားသူဟာ လူေတာ္ျဖစ္တယ္။ မ်က္ရည္နဲ႕မ်က္ခြက္ ဗီဒီယိုေတြ၊ ၀ထၳဳစာအုပ္ေတြဟာ
လူေတြကို လူညံ့ျဖစ္ေအာင္ျမဴဆြယ္ေနတာပဲ။ ကိုယ္ကိုကုိယ္ ထူေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ထက္ ‘လူအသနားခံရတဲ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးျဖစ္ရတာပိုေကာင္းတယ္’ ဆိုတဲ့လူညြန္႔တံုးစိတ္ကို ပိုအမႊန္းတင္ရာေရာက္ ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ကေလးေတြကို အဲဒီလုိ ဗီဒီယို၊ ရုပ္ရွင္၊ ၀ထၳဳေတြနဲ႔ မယဥ္ပါးပါေစနဲ႔ လူ႔ဘ၀ကို အရွိအရွိအတုိင္း ျမင္တတ္တဲ့ သတၱိရွိတဲ့ လူစစ္စစ္ေတြျဖစ္မလာပဲ ေလာကထဲမွာ ျပဇတ္လို၊ ရုပ္ရွင္လို (စိတ္ကူးေၾကာင္၊ အမူရာေၾကာင္ေတြနဲ႔) အခ်ည္းႏွီးဟန္မ်ားေနတဲ့ ေမာင္အိုက္တင္၊ မယ္အိုက္တင္ေလးေတြ ျဖစ္လာမွာစိုးလုိ႔ပါ။”
ဒါကေတာ့လူငယ္ေတြကို ေစတနာအျပည့္နဲ႔တိုက္တဲ့ အားေဆးတစ္ခြက္ပါပဲ။ ဒီစာအတြက္သူလည္း ေ၀ဖန္မႈေတြ နဲ႔ လြတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိေဖာက္ထြက္တင္ျပရဲတဲ့ ေစတနာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ ျပဳရမွာပါပဲ။
“သူမ်ားရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေပၚ အေလးထားလြန္းရာက ျဖစ္လာတဲ့စိတ္ဒုကၡဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ေကာင္းက်ိဳး မျဖစ္ထြန္းေစႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကၾကီးဟာ ျပဇာတ္တစ္ခုမဟုတ္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားဟာ ဇာတ္လုိက္တစ္ေယာက္ မဟုတ္သလုိ တျခားသူေတြလည္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။”
“တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားထင္တဲ့အရာေတြဟာ အေျခေနတစ္ခုေျပာင္းသြားရင္ ခင္ဗ်ားဘ၀တစ္ခုလုံးကို ေပးျပီး ၀ယ္ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးရွိေနတာေတြ႕ရလိမ့္မယ္။” (ဒီစာသားကိုေက်ာင္းသားဘ၀ထဲကၾကားဖူးတယ္ အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာသားေလးေပါ့)
ဆရာတာရာမင္းေ၀စာအုပ္ထဲက စာသားေလးတစ္ခုရွိတယ္ဗ် “ေလေျပကိုခ်ည္းပဲ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္မေနနဲ႕တဲ့ မုန္တိုင္းမွာလည္း ေအာက္စီဂ်င္ပါတယ္” ဆိုပဲ။ ဘ၀မွာအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လဲက်သြားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္မပ်က္ေအာင္ အားေပးတဲ့စာသားေလးေပါ့ဗ်ာ။
ျပသနာဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ လာရင္ဘယ္ေတာ့မွတစ္ေကာင္တည္းမလာတတ္ဘူးေလ။ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ကိုလာတာ။ အဆင္မေျပတာတစ္ခု ၾကံဳျပီေဟ့ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ အဆင္မေျပတာေတြလည္း တန္းစီေနတတ္တယ္။ ဒီေကာင္ေတာ့ဘယ္အခ်ိန္လဲျပိဳသြားမလဲဆိုျပီး နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔တုိက္ခိုက္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လည္းနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ခုခံရတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ စစ္ကူလာရင္ေတာ့အဆင္ေျပတာေပါ့ဗ်ာ။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ကုိယ္ေတာ္တိုက္ရတာေတြမ်ားပါတယ္။ ကဲခင္ဗ်ားမွာ တစ္ခုခုအဆင္မေျပဘူးလား လက္က်န္အင္အားေတြျပင္ထားေပေတာ့။ အထက္မွာေရးထားတဲ့စာသားမ်ိဳးေပါ့ အားေဆးေတြလည္း ေဆာင္ထား ရရာလက္နက္ကိုင္ျပီးေနာက္လာမယ့္ေကာင္ေတြကိုရွင္းေတာ့ဗ်ိဳ႕။
ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့အျမင္ေလးပါ။ ပကတိသေဘာတရားဆိုတာေလး…။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲက “ဒါလည္းျပီးသြားမွာပါ” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးနဲ႔ဆပ္စပ္ျပီးေတြးျဖစ္တာေလးပါ။ ဆရာေဖျမင့္ေျပာတဲ့သေဘာက ေတာ့ ေကာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတာျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွၾကာရွည္မခံဘူး ျပီးသြားမွာပါဆိုတဲ့သေဘာေလး၊ ပကတိ အမွန္တရားမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ပကတိအမွန္တရားဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေကာင္းက်ိဳးေတြခံစားရတယ္ေပါ့၊ ေကာင္းေကာင္းေနရမယ္ ေကာင္းေကာင္းစားရမယ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပဲဆိုပါေတာ့။ တစ္သက္လံုးတည္ျမဲေနရမယ္ေလ။ အဲလုိပဲ မေကာင္းတဲ့အရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ ၾကံဳရတယ္ဆိုပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တသက္လံုး စိတ္ညစ္စရာေတြ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္းပဲ ၾကံဳေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ရယ္တစ္လွည့္ ငိုတစ္လွည့္ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ၾကာရွည္တည္ျမဲတဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ ေဖျမင့္ေျပာတဲ့သေဘာက ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆိုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္းအမင္းခံစားေနဖို႔ မလိုဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ပကတိတည္ျမဲတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသတဲ့အခ်ိန္ေလာက္ထိေတာ့ ပကတိတည္ျမဲျပီး အျမဲတမ္း သတိျပဳရမွာေတြေတာ့ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဥပမာ သစၥာတရား ၊ မိဘေမတၱာ၊ ကိုယ္က်င့္တည္ၾကည္ေစာင့္စည္းမႈ႕၊ရိုးသားမႈ႕စတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲဒါေတြကေတာ့ သူတို႔ကိုေလးစားတန္ဖိုးထားရင္ ထားသလို၊ တန္ဖိုးမထားရင္မထားသလို တသတ္မွတ္တည္း အက်ိဳးသက္ေရာက္တယ္ဗ်။ သူတို႔ကေတာ့ ပကတိမေျပာင္းလဲပဲတည္ရွိေနတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ားစုက ေပၚလုိက္ေပ်ာက္လုိက္ခံစားခ်က္ေတြေပၚမွာပဲ ဦးစားေပးေနတတ္ျပီး မေျပာင္းလဲတဲ့ တစ္သတ္မွတ္တည္းေသာ အရာေတြကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖို႔ေမ့ေနတတ္တယ္ဗ်။ တစ္ခါတစ္ေလ ၀မ္းနည္းစရာၾကံဳလို႔ ငိုရတယ္ဆိုပါေတာ့။ တစ္သက္လံုးငိုေနမလားေဟ့ ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဘာမွမစားမေသာက္ပဲ အၾကာၾကီးလည္းဘယ္သူမွမငိုႏိုင္ပါဘူး။ ခဏေလးျဖစ္တဲ့စိတ္အေပၚမွာ အရမ္းႏွစ္ျပီး ခံစားလုိက္တဲ့အခါ တစ္သက္လံုးပဲခံစားရေတာ့မလုိ၊ ေျဖလုိ႔ပဲမေျပႏိုင္ေတာ့သလို ထင္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္းျပီးသြားတာပါပဲ။ အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လတ္တေလာအေျခေနကိုေက်ာ္ျပီးေတာ့ ပကတိအေျခေနကို သတိထားၾကည့္တတ္မယ္ဆို ပိုျပီးေတာမွန္မွန္ကန္ကန္ ေနထိုင္ရွင္သန္ေနႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူေတာ္စင္ေတြမဟုတ္ၾကေတာ့ စိတ္ခံစားမႈ႕႔အားလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ႏိုင္တာရွိပါတယ္။ အေျခေနတစ္ခုကို ေက်ာ္ျပီးစဥ္းစားဖို႔ေပါ့။ ဒီဟာကဘယ္ေလာက္ထိၾကာရွည္ႏုိင္မလဲ၊ ဒါျပီးရင္ဘာျဖစ္လာႏိုင္မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အေျခေနမွန္နဲ႔ လက္ေတြ႕က်မႈ႕ကိုပိုနီးစပ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ျပန္ေတြးျဖစ္တဲ့အေတြးေတြပါ။ေ၀ဖန္ဖို႔နဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖို႔အတြက္ေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment